Review: Crash Team Racing: Nitro-Fueled

Re-makes, re-visits, ports, het is een groot ding tegenwoordig om oudere games een nieuw leven in te blazen. Maar, niet iedere game wordt mooi oud, hoe zit dat bij deze Crash game?

Crash Team Racing: Nitro-Fueled is een bezoekje naar het verleden voor de developers Naughty Dog, voor Activision en voor fans. De klassieke kart racer kwam in 1999 uit en maakte daar al een dunne lijn tussen CTR en Mario Kart fans. Toch ging Crash redelijk onder de radar door en werd de Playstation 1 klassieker in de eerste jaren gezien als een schaduw van wat Mario Kart was. Toch zijn er genoeg mensen die de game een ware race-game vonden, mensen die geen genoeg konden krijgen van de moeilijkheidsgraad van Crash, zelfs op jonge leeftijd. Deze review is voor mensen zoals ik, mensen zoals jij, ja ik zie je! Controllers were broken, but hearts were put together!

Het begon allemaal…

Crash Team Racing onderscheid zich tegen eerste bij het stukje storytelling. Als je de game opstart krijg je een aantal mogelijkheden, waaronder Adventure Mode. Hier begint het verhaal van de game. Crash en zijn vrienden/ schurken zijn bezig met een paar vriendschappelijke racejes, die verstoort worden door de grote schurk voor de game: Nitros Oxide. Deze schurk wilt de beste racer van de planeet uitdagen. Want, als de planeet verliest, dan wordt deze volledig verwoest. Vervolgens kom je, net als vroeger, terecht in een grote hub vanuit waar je alle races start.
Je moet de normale race-tracks voltooien om vervolgens een boss-race te mogen doen. Deze boss-race draait niet zo zeer om het racen en de items, maar meer om het ontwijken van de items. Je krijgt na iedere baas een boss-key, waarmee je het volgende gebied van de story-hub vrij speelt. Uiteindelijk staan er nog veel meer uitdagingen voor je klaar waar je dan weer Artifacts mee kan verdienen.

Moeilijkheid?

Iets waar veel spelers momenteel over klagen, is hoe moeilijk de game is. Gamers die de game vroeger gespeeld hebben, die weten dat dit vroeger net zo was. Het voordeel nu, is dat de game net wat makkelijker reageert op je controller input. Maar, wat maakt Crash Team Racing: Nitro-Fueled zoveel moeilijker dan de competitie. Nou, dit komt sowieso door drie grote factoren. De controls hebben een moeilijkere learning curve. Het driften en bochten omgaan is bij deze game altijd al lastiger geweest.
Je moet springen om in een drift te komen en vervolgens met de tegenovergestelde knop tijdig drukken om een bepaalde boost in je drift te krijgen. Doe je dit 3 keer ‘perfect’? Dan heb je de bochten al in je zak gestoken. Het tweede is timing en items. Timing is belangrijk, gezien er shortcuts zijn en mogelijkheden om sneller bochten door te komen, puur door de bocht goed te timen. Items gaan je helpen tot een bepaalde grens. Ja, je kan andere racers flink onderuit halen, maar ook dit moet je goed plaatsen en beter timen.

Buiten dat zijn er niet veel catch-up items, dus als je eenmaal ver achter ligt, dan kan je beter je race herstarten! Dit is voor mij één van de leuke dingen aan het spel. De game wilt niet zomaar uitgespeeld worden, in tegenstelling tot andere titels in 2019. Het derde puntje is de AI waar je in Adventure Mode voornamelijk tegen racet. Deze tegenstanders zijn ver, ver van dom. Ze weten precies wanneer ze items tegen je moeten gebruiken of waar ze het beste de bocht kunnen nemen. Vaker voelt het net alsof je online aan het spelen bent, terwijl de story gewoon op ‘medium’ moeilijkheid staat.

Grafisch abnormaal

Ga je de 2019 Crash Team Racing versie vergelijken met de 1999 versie, dan zie je een overduidelijk verschil. Natuurlijk, Crash in 4K HD spelen is al een dingetje op zichzelf, maar de volledige re-designs van maps is echt een stukje kunstwerk geworden. In eerdere interviews met developers werd al uitgebreid verteld over bepaalde keuzes, hints en easter eggs die zij hebben geplaats in het opnieuw maken van de tracks. Gedurende de hele game zat ik op het puntje van mijn stoel, mijn ogen sprongen uit mijn hoofd bij het zien van dit grafische hoogstandje. De developers hebben ook hier een perfecte aanpak gehad op het nostalgische gevoel mengen met de grafische capaciteiten van nu.
Maar, ook de personages en hun gezichtsuitdrukkingen zijn fantastisch om te zien. De geluiden zijn zo dicht mogelijk bij het oude concept gehouden, terwijl ze toch de futuristische touch hebben. Stemmen zijn ook zo dicht bij vroeger gebleven als mogelijk! Op dit front wordt het lastig om ook maar één kritiekpuntje te vinden. Je kan verschillende skins kopen in de pit-stop, al deze skins zijn stuk voor stuk geweldig geanimeerd, en het mooiste: geen microtransacties!

Verdicto

Crash Team Racing: Nitro-Fueled is geen game voor iedereen, maar degene die van de game hielden, die houden er nu nog veel meer van. De game behoudt zijn eigenwaarde uit 1999, terwijl er toch grafisch veel veranderd is. De toevoeging van skins en het net iets sneller maken van de controls zorgt voor mooie veranderingen. De under-the-radar kart-game heeft zichzelf nu toch wel zeker op de radar geplaatst. Met een moeilijkheidsgraad die bijna niet te evenaren is, onderscheid CTR zich enorm van games als Sonic en Mario Kart. Met een prijskaartje van 40 Euro is dit een driedubbele aanrader! Malvin Approves ;).