29 maart 2024

Review: Death’s Door

Death's Door

Death’s Door is een gloednieuwe indie titel van Acid Nerve, ook wel bekend als de studio achter Titan Souls en misschien nu nog beter bekend van hun nieuwe titel: Death’s Door.

In Death’s Door kruip je in de huid van een kleine kraai met een lichtgevend zwaard op zijn rug. Je bent een Reaper en je bent verantwoordelijk voor het oogsten van zielen in de wereld van de levenden. Je bent in principe een onsterfelijk wezen als Reaper, maar zodra je als Reaper door één van de vele deuren de wereld van de levenden ingaat, ben je sterfelijk. Hierdoor kun je dus dood gaan door een van de vele gevaren op je pad, waaronder een aantal hele toffe bazen die je moet verslaan om verder te komen in het spel.

Witch of Urns Death's Door

Jouw grote opdracht is om drie grote zielen te oogsten van de heersers in de verschillende soorten gebieden. Om bij deze heersers en ultieme bazen terecht te komen trek je door verschillende locaties met stuk voor stuk nieuwe en unieke vijanden. Je krijgt te maken met golven van vijanden, puzzels, geheime gangen, verstopte wapens en nog veel meer.

Lord of Doors

Death’s Door

Death’s Door brengt de spelende kraai naar veel locaties de velen deuren in de wereld die dienen als checkpoints en startpunten van nieuwe locaties zijn tevens wegen terug naar de hub van de Reapers. Hier keer je telkens terug om kleine stukjes verhaal te vinden en om je kleine kraai sterker te maken door zielen uit te geven.

Death's Door

Een kleine knipoog naar de Dark Souls games is het bestaan van zielen als een ruilmiddel. In dit geval dienen zielen voor het versterken van je personage. Zo kan je door zielen uit te geven er voor zorgen dat je hardere klappen kan uitdelen, maar ook sneller kan rollen, of meer schade toedoet met je verschillende speciale aanvallen zoals pijl en boog, bommen en vuurballen. Het grote voordeel is echter dat je je verdiende zielen niet kwijt raakt als je het loodje legt. Daarentegen geven vijanden maar heel weinig zielen als beloning en moet je echt even verder dan je snavel lang is, om verstopte zielen te vinden.

Daarbij speelt Death’s Door heel erg als een oude Zelda game en dit is bedoeld in de meest positieve zin die er is. Er is altijd een gegeven pad van begin tot eind. Het is dus geen roguelike, waarbij iedere keer als je opnieuw begint de hele wereld opeens anders in elkaar steekt. Alhoewel de gameplay je dit misschien een beetje doet vermoeden, is dit niet het geval. Het is een nauwkeurig in elkaar gesmede wereld vol met kleine vertakkingen naar geheime locaties waar je extra zielen vindt, optionele bazen, geheime wapens en altaren om je levenspunten permanent te verhogen.

Crow

Geen open deur

Helaas zijn niet alle paden vanaf het begin vrij te bewandelen. Al spelend kom je in aanmerking met verschillende wegen die op de een of andere manier geblokkeerd zijn. Sommige blokkades kan je direct opruimen door ter plekke beschikbare hulpmiddelen zoals explosieve bloemen, maar sommige paden zijn pas te bewandelen op een later tijdstip.

Hier komt Zelda weer een beetje om de hoek kijken. Want ook in de werelden van oude Zelda titels zien we dat je soms terug moet naar een eerdere plek omdat je pas later in het spel een bepaald voorwerp vind waardoor je die eerder onbereikbare plek opeens kan bereiken. Zo zit dat ook in Death’s Door. Naarmate je vordert in het spel en eigenlijk zo goed als voor iedere grote baas ontgrendel je een nieuwe speciale kracht. Zo krijg je bijvoorbeeld een vuurbal die je kunt gooien om bepaalde vuurkorven aan te maken waardoor er ergens een hek open gaat. Ook kan je paden die door spinnenweb geblokkeerd zijn nu openen door het spinnenweb te verbranden.

Crow on a mission

Iets later krijg je ook bommen en een grijphaak om paden vrij te maken van blokkerende rotsen, of om bepaalde openingen te overbruggen door middel van de grijphaak. Death’s Door moedigt je voortdurend aan om even terug te gaan naar voorgaande gebieden om de extra locaties te verkennen. Hier kunnen immers extra zielen liggen, een altaar verstopt zitten om misschien ligt er zelfs wel een nieuw wapen.

Nog niet de deur uit

Death’s Door ziet er schitterend uit. Vergeleken met Acid Nerve’s voorgaande populaire titel Titan Souls is het een enorme vooruitgang. Titan Souls ging voor een iets andere look met een pixelachtige stijl. Dit was zeker niet lelijk, maar Death’s Door overtreft dit tocht wel met veel maten. Niet alleen ziet het er schitterend uit, maar het is ook een genot om te spelen. De verschillende soorten aanvallen gaan stuk voor stuk enorm vloeiend. De variatie in wapens zorgt voor een fijne afwisseling die je daadwerkelijk voelt tijdens het spelen. Gepaard met een enorm passende soundtrack is het gewoon ontzettend lastig om Death’s Door even met rust te laten, zelfs als je na 10 keer dood te gaan op hetzelfde stukje van ergernis bijna je controller in tweeën breekt.

Dood

Verdict

Death’s Door steekt heel erg lekker in elkaar. Het speelt ontzettend vloeiend en ziet er gelikt uit. De ontzettende knipoog naar The Legend of Zelda op gebied van design en gameplay werkt heel erg goed. Het knipoogje naar Dark Souls op gebied van personages en andere kleine elementen is een buitengewoon passende fit voor de stijl van de game en ook de Zelda-manier van spelen.

De twee invloedbronnen versterken elkaar op gebied van verhaal, verkenning, lore en algemene vibe. Het is zelden dat een game je zo goed al verrassen als Death’s Door en op het eerste oog zou je dit ook niet verwachten. Pas als je de game zelf in handen hebt, voel je de magie die je de aankomende 8 tot 10 uur niet meer loslaat.

Gespeeld op Xbox Series X
  • 8/10
    The Legend of Crow - 8/10
8/10

Jordy Gerritse

Zelda fanboy. Retro Collector. Voornamelijk te vinden op het Playstation Network. Gamer sinds ik nog uit de fles dronk. Beide doe ik nog steeds, niets veranderd dus.

Bekijk alle berichten van Jordy Gerritse →