Review: Assassin’s Creed Mirage

Al jaren is de Assassin’s Creed franchise niet meer wat het hoorde te zijn. Sinds de mooie tijden met Ezio en Altair is de franchise in een diep dal gevallen vol RPG-gameplay, filler content, microtransacties en lore-breaking verhaallijnen die geen rekening hielden met de games that came before (ook niet met the ones that came before, maar dat is een ander issue). Totdat Ubisoft aankondigde dat Assassin’s Creed Mirage weer terug zou gaan naar de roots van de franchise. Zijn dit loze woorden of zit er een kern van waarheid in?

Assassin’s Creed Mirage belooft een diepere focus te geven op alles wat we eerst gewend waren van de franchise zoals parkour, assassination missies, focus op stealth en een kleinere map die vooral de focus legt op urban gameplay. De game zou ook een diepere focus hebben op de narratieve kant van de franchise en de bekende confession corridor scenes zijn weer terug na dat je iemand hebt omgelegd, echter wel met een twist aangezien er een duistere kant in Basim schuilt. Spelers van Valhalla weten wat ik hiermee bedoel en Mirage zal ons onder andere tonen hoe deze donkere kant zijn opmars maakt binnen Basim zijn persoonlijkheid. Dit alles is geweven in een verhaal waar ook bekende historische personages hun intrede maken en zal het ongeveer 20 tot 30 uur duren om uit te spelen. Oftewel een Assassin’s Creed game met alle ingrediënten en zogenaamde “AC-Pillars” zoals we gewend zijn van de de franchise, voordat het een RPG richting in ging. Kan iemand mij knijpen, droom ik?

Terug naar de roots, ongeveer

Als je mij een paar jaar terug had verteld dat we weer een Assassin’s Creed game zouden krijgen waar je daadwerkelijk speelt als een Assassin, social stealth belangrijk is en urban gameplay zijn terugkeer maakt. Of dat de parkour weer functioneel genoeg is dat je van de ene, naar de andere kant van een historische stad kan rennen zonder ook maar de grond te hoeven raken. Dan had ik je keihard uitgelachen. Zoals je misschien al hebt kunnen merken ben ik persoonlijk nooit fan geweest van de nieuwe richting die Asssassin’s Creed in is gegaan. De naam Warriors’s Creed heb ik dan ook vaker eruit gegooid wanneer ik het over een van mijn favoriete franchises heb. Het spelen van Mirage voelde voor mij daarom ook echt als thuis komen na een hele lange en met name zware vakantie. Zoals vermeld speel je de game met Basim, een oude bekende van Assassin’s Creed Valhalla. Je leeft zijn leven van kleine straatdief tot een volledige Master Assassin die achter de sinistere leden van The Order of the Ancients (de voormalige templar order) jaagt. Dit doe je niet alleen en samen met The Hidden Ones van Alamut Castle (ja, de bekende Assassin Hideout uit Assassin’s Creed 1 maakt zijn terugkeer) open je de jacht. En het voelt eindelijk weer daadwerkelijk als een jacht, die je samen met je mede Assassins aan gaat. Ubisoft Bordeaux heeft zich daarom ook niet ingehouden met de call backs die deze game maakt naar de allereerst Assassin’s Creed. Niet alleen zie je de constructie van Alamut castle, maar is Baghdad gevuld met meerdere Assassin – ofwel Hidden Ones – Bureau’s waar je in contact komt met je mede Assassins en vanwaar je missies zal starten, alsook terug zal keren wanneer je missies hebt voltooid.

Is Baghdad een van de betere steden?

Assassin’s Creed Mirage speelt zich af in Bagdad in het jaar 861, wat een gouden eeuw is voor de stad die vijf eeuwen later vernietigd zou worden. Het Bagdad van Mirage is een stad die volop in groei is en een samenkomst van kennis, kunst en innovatie. De verschillende districten die zijn onder te verdelen in de categorieën: Trading, Industrial, Cultural en natuurlijk de Round City Center waar de adel leeft. Elke district heeft zijn eigen look en feel en een storyline die past bij de essentie van dit district. Zo zal je in het culturele district Abbasiyah zien hoe ver Baghdad zijn tijd vooruit was met de vele onderzoeken binnen astrologie en ons sterrenstelsel, terwijl je in de grauwe straten van Harbiyah (het industriële district) ziet hoe de adel neer kijkt op de harde werkers en mensen met lage inkomens. Wat weer een groot contrast is tegenover de markten van Karkh waar handelaars via de Silk Road in Baghdad terecht komen om hun waren te verkopen. Hier kom je characters tegen van Azië, Europa, Griekenland en nog veel meer landen en gebieden. Wie toch de weide vlaktes en het paardrijden van de RPG-games mist krijgt de mogelijkheid om buiten Baghdad te treden naar kleinere dorpen of outposts zoals Anbar. Doorkruis de duinen die erg doen denken aan Assassin’s Creed Origins om hier te komen. Persoonlijk was ik erg onder de indruk van Baghdad. Welliswaar zie je dat de game is gemaakt in de engine van de RPG-games waardoor Baghdad niet in de buurt komt van de grootsheid van steden zoals Parijs en London in Assassin’s Creed Unity en Syndicate (deze steden waren dan weliswaar ook veel later en grootser gebouwd). Desalniettemin is de stad functioneel vormgegeven. Met de ietwat verbeterde parkour die doet denken aan de oudere Assassin’s Creed games kun je moeiteloos over de daken van Baghdad rennen zonder de grond te raken. Een gevoel van vrijheid en urban gameplay die ik sinds Syndicate niet meer gevoeld heb. Tijdens dat je over de daken rent is er natuurlijk ook genoeg te doen en te zien binnen de stad. Voltooi de Tales of Baghdad missies waar je verschillende characters tegen komt met ieder hun eigen verhalen. Vind de Lost Books voor een excentrieke schrijver. Pickpocket waardevolle items voor een dubieuze handelaar, vind alle Codex Entries waar je meer leert over de rijke geschiedenis die Baghdad kent of vind de mysterieuze shards die betrekking hebben tot The Ones that Came before. Baghdad voelt gevuld, maar niet zo vol dat het aanvoelt als filler. Al met al, Baghdad is een van de betere Assassin’s Creed steden als je het mij vraagt. Zowel in look en feel, alsook in zijn minute to minute gameplay.

Investigations en Blackbox missies in Assassin’s Creed Mirage

Assassin’s Creed zou Assassin’s Creed niet zijn als je tijdens je gameplay niet een aantal sinistere gasten omlegt. Het web van The Order of the Ancients reikt zoals gewoonlijk weer ver en ze hebben invloed op alles wat er gaande is in Baghdad. Samen met je mede Hidden Ones is het aan Basim de taak om erachter te komen wie de leden zijn van deze tak van de Order, wat hun invloed is op de stad en om hun te stoppen. Dit doe je door verschillende investigations aan te gaan op een waar investigation bord in je main menu. In dit bord vind je verschillende targets, welke clues je al ondekt hebt over hen en welke missies je kan doen om nog meer te weten te komen. Langzaam ontrafel je de identiteit van je target wat eindigt in een blackbox missie zoals we gewend zijn van Assassin’s Creed Unity en Syndicate. Je target bevindt zich in een ruimte en het is aan jou om je eigen route te bepalen. Hierbij geeft de game je vaak meerdere mogelijkheden die je kan gebruiken om dichter bij je target te komen. Zo was ik bijvoorbeeld bij een veiling waar een bepaald voorwerp werd geveild. Mijn target wou dit object ook hebben. Door tijdens deze missie te onderzoeken wat het object is, deze uiteindelijk te kopen en daarna proberen te verkopen aan mijn target wist ik dicht genoeg in de buurt te komen om mijn target af te maken. Dit is maar een voorbeeld van hoe je missie kan gaan. Je kan tijdens deze missies ook andere keuzes maken die een andere route bieden om bij je target te komen. Deze opties zijn vaak wel gelimiteerd aan 2 of 3 verschillende manieren, dus het is niet zo open ended als bijvoorbeeld de Hitman games of bijvoorbeeld in Unity. Veel van deze opties worden aangeboden door de verschillende facties in de game zoals bijvoorbeeld traders, mercenaries, muzikanten, of thiefs. Om de hulp in te schakelen van deze facties heb je speciale tokens nodig die je kan vrijspelen door de verschillende world contracts voor deze facties te doen (gegenereerde missies die je kan accepteren in de Hidden Ones Bureau’s).

Wanneer je jouw pad hebt gekozen is het aan jou om je target om te leggen. Bekende gameplay elementen van oudere AC-games zoals social blending (het opgaan in de menigte), afluisteren of het volgen van mensen zijn opties die je kan gebruiken om meer te weten te komen over je target. Wanneer je jouw target hebt omgelegd kom je terecht in een van de bekende confessie scenes waar de meer filosofische en grijze dualiteit tussen Assassins en Templars vaak naar boven komt. Na deze bekende scenes moet je natuurlijk vluchten en jezelf verstoppen, totdat city guard stopt met je te zoeken. Ze vergeten je echter niet direct want door de terugkeer van een notoriety system moet je eerst zoals de oudere AC-games posters van jezelf van de muren af trekken of een straatverkondiger omkopen, zodat die niet meer constant je naam bezoedeld. Al met al zorgen deze systemen, de mix van stealth met meer onderzoekende gameplay ervoor dat Mirage echt voelt als een traditionele Assassin’s Creed game. Met hier en daar enkele momenten waar je merkt dat deze game is ontwikkeld in de engine van RPG-games. Hierdoor is Mirage het beste te omschrijven als het kindje van Origins en AC1.

Combat verrijkt met tools

De combat is een onderdeel van Mirage waar ik zelf het minst van onder de indruk was. Alhoewel de terugkeer van parry focussed combat betekent dat je veel gecalculeerder te werk moet gaan. Mede omdat je veel minder schade kan hebben dan in de eerdere RPG-games. Voelt de combat niet geheel uitgewerkt. Waar de combat in de oude games je lieten voelen als een gecalculeerde Assassin die zonder moeite (mits je timing in orde is) meerdere vijanden makkelijk kan verslaan, voelt het in Mirage eerder clunky en stroef. Je merkt hier weer de limitaties die de Valhalla engine met zich mee brengt. Zo zijn er brute enemies die je alleen schade kan toedienen als je deze op hun rug slaat. Met wat dodgen lukt dit wel maar het geheel voelt stroef. Wat de combat echter leuker maakt is de grote focus op tools. Basim heeft de beschikking tot 6 tools. De throwing knives zijn weer heerlijk klassiek AC en helpen jouw om van een afstandje je vijanden te doden. De blowdart is een tool die vooral bekend is van Assassin’s Creed Liberation. Hiermee kun je jouw vijanden in slaap brengen. De traps ken je waarschijnlijk nog van Assassin’s Creed Revelations alsook de noisemaker. Mijn absolute favoriet blijft echter de smoke bomb, die in Mirage een erg rode kleur heeft meegekregen. Al deze tools helpen niet alleen om de combat leuker en diverser te maken. Ze helpen je ook te ontsnappen wanneer er te veel vijanden om je heen staan. Je zal het namelijk erg moeilijk krijgen als je tegen 4 of meer vijanden tegelijk moet vechten. Deze tools zorgen er ook voor dat de stealth gameplay gevarieerd blijft. Tijdens dat je level omhoog gaat en resources verzameld krijg je de mogelijkheid om deze tools te levelen. Iedere tool heeft 3 Tiers met 3 speciale krachten. Zo kan je jouw tools helemaal eigen maken. Natuurlijk kun je Basim ook upgraden en dat werkt deze keer via een simpele skill tree zoals we gewend zijn van de serie. Deze skills zijn onderverdeeld in 3 categorieën namelijk phantom (stealth), trickster (tools) en predator wat je helpt om de omgeving te scannen met Enkidu (de vogel maakt ook weer zijn terugkeer).

Het verhaal van Assassin’s Creed Mirage

Het verhaal van Mirage vindt zijn oorsprong in het vroegere leven van Basim Ibn Ishaq (een oude bekende die we eerder zagen in Assassin’s Creed Valhalla), die ooit begon als een dief. We zien dat zijn leven wordt gered door Roshan (ingesproken door de geweldige stem van Shohreh Aghdashloo), een voormalige slavin die tijdens deze periode de Mentor van de Hidden Ones (de oudere benaming van de Assassin’s) in Baghdad is. Het verhaal neemt je mee door de districten van Baghdad en de omgelegen dorpjes en duinen. Je ontrafelt een complot dat is opgezet door The Order of the Ancients om Baghdad in hun greep te houden. Dit doe je samen met een groep Hidden Ones. Veel over het verhaal zal ik niet spoileren, maar ik kan wel zeggen dat de game echt vanouds aanvoelt in zijn aanpak. Niet alleen speel je daadwerkelijk als een Assassin/Hidden One. Maar ben je met name bezig met het investigeren van je vijanden om deze te verslaan. Gezien de nogal uiteenlopende aanpak van de vorige games, die (naar mijn mening) te ver af staan van wat Assassin’s Creed zo goed maakt, was dit echt een verademing. Wat ik persoonlijk jammer vind is dat het team achter Mirage hier niet verder in is gegaan. Wat de oude games zo goed maakte was de mix tussen het heden en het verleden. Afgezien van een kleine intro speelt de game zich 100% in het verleden af. Degene die weten hoe dat Valhalla eindigt hadden wellicht verwacht dat we een klein vervolg hierop zouden krijgen, maar buiten de intro geeft de game niks aan modern day content of context.

Wel merk je met momenten dat deze game een kleiner budget heeft meegekregen. Hoewel de stad echt prachtig is weergegeven merk je met name bij de motion capture en de gezichten van de main characters dat enerzijds de game een minder budget had en anderzijds dat de game is gemaakt in de engine van Valhalla, met alle gevolgen van dien. Persoonlijk hoop ik dat de volgende generatie aan Assassin’s Creed games hier flinke stappen in maken, gezien de games (naar mijn mening) sinds Assassin’s Creed Unity/Syndicate visueel sterk achteruit zijn gegaan in hun character models, crowds en steden. Alsook in het respect dat werd verleend aan de lore die de franchise ooit zo tof maakte. Waar Assassin’s Creed eerder ging voor een surrealistische historische & science fiction ervaring werd het ingeruild voor een fantasy met her en der wat sci-fi elementen waar goden en monsters de revue passeren. Mirage is een terugkeer naar de surrealistische kant van de franchise, waar alles wat gebeurt een juiste en plausibele uitleg heeft binnen de lore. De kans dat dit een uitzondering is, is natuurlijk groot. Maar als met al maakte dit mij extreem tevreden.

Verdict

Assassin’s Creed Mirage is werkelijk een verademing voor de fans van de serie die totaal niet blij zijn met de grootste RPG/Fantasy-richting dat de serie is opgegaan. Afgezien van een paar technische limitaties die voortvloeien uit de huidige engine weet Mirage voor 90% aan te voelen als een old-school AC game. Zoals ik aan het begin van mijn review al zei, voelde het alsof ik droomde. Persoonlijk had ik niet meer verwacht dat we een game als Mirage zouden krijgen. En ben ik mij er zeer bewust van dat de volgende game Assassin’s Creed Red weer een grootste RPG/Fantasy-richting zal opgaan. Maar dat mag de pret niet drukken voor dit deel. Mirage is gemaakt voor old-school AC-fans die al jaren zich genegeerd voelen door Ubisoft, en het feit dat er ook weer even aan ons gedacht wordt maakt me blij. Er is een plek voor beide type AC-games en ik hoop dan ook dat de franchise de diverse kanten van de serie blijft innoveren.

Je kunt terugkeren naar de roots van de serie morgen op 5 oktober 2023 op al deze platformen: PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X en Xbox Series S en PC. En begin 2024 op de… iPhone 15 Pro.

Ben je blij dat Mirage terug naar de roots van de franchise gaat, of heb je al het vertrouwen in de franchise al lang verloren? Laat het ons weten op Facebook of in de reacties hier beneden.