Review: Werewolf: The Apocalypse – Earthblood

Werewolf: The Apocalypse – Earthblood, is een hele mond vol, als de titel een indicatie moet geven over hoe besluiteloos de ontwikkelaar is. Heb je misschien al een goed idee wat je van de game mag verwachten.

Om het makkelijk te houden en je een struikeltong te besparen, houden we het even op Werewolf. Deze actie RPG is ontwikkeld door Cyanide Studio en uitgegeven door Nacon. Beide niet geheel onbekend in de videogame industrie, alhoewel Cyanide toch wel een beetje bekend staan achter de milde successen uit het verleden. Zo ken je ze bijvoorbeeld van Le Tour de France, Blood Bowl, Call of Cthulhu en Styx. Voorheen bijna allemaal uitgegeven door Focus Home Interactive.

In Werewolf duiken we in de huid en vacht van Cahal. Een, je raad het al, weerwolf. Met Cahal kan je drie gedaantes aannemen om verschillende taken uit te voeren. Een menselijke vorm, een wolven vorm en een weerwolven vorm. In de weerwolven vorm heb je vervolgens twee verschillende houdingen: snel en krachtig. Beide handig, afhankelijk van de dreigingen waar je mee te maken krijgt tijdens de gevechten.

Wie is er een brave jongen?

In ieder geval niet Cahal. Je bent verstoten uit je roedel omdat je een van je soortgenoten per ongeluk hebt vermoord omdat je je woede niet kon beheersen. Je keert uiteindelijk terug naar de roedel om ze te beschermen tegen een nieuw kwaad. Werewolf speelt zich af binnen een overkoepelend ‘World of Darkness verhaal‘. Het gaat vrij ver terug naar 1990, maar ook als je hier helemaal niet bekend mee bent is de game en het verhaal vrij eenvoudig te volgen. Er is namelijk een cliché kwaadaardige organisatie die een bedrijf, in dit geval een oliebedrijf genaamd Endron, gebruikt als dekmantel voor geheime operaties. In dit geval voornamelijk experimenten en wereldoverheersing. Het is aan jou om hier een stokje voor te steken.

Het verhaal wend zich nogal voorspelbaar met enige tegenslag, waar de slechteriken steeds een kleine voorsprong hebben. Je krijgt te maken met morele kwesties, persoonlijk verlies en een groter belang waarbij er keuzes gemaakt moeten worden. Deze keuze hoef je echter pas helemaal op het einde te maken waardoor het einde van het verhaal twee kanten kent. Verder speel je vrij lineair door het verhaal en merk je hierin niet heel van het RPG aspect. Maar waar dan wel?

enigszins vrijheid

Je begint de game in een vrij afgebakend gebied, maar deze opent zich langzaam steeds meer naarmate je verder komt in het verhaal. Het is geen open wereld, maar je bent wel een beetje vrij om te exploreren en dingen te verzamelen. Het blijft heel er mild. Zo verzamel je documenten die je meer informatie geven over het verhaal en verzamel je oude spirits om ervaringspunten te verdienen.

Met deze punten koop je nieuwe vaardigheden in de heel erg beknopte skill-tree. Tegen het einde van de game heb je bijna alle skills wel gekocht, dus het is hier voornamelijk interessant waar je mee wilt beginnen en niet per se wat voor soort speler je bent, want veel keuze is er niet. In je speelstijl ben je ook gelimiteerd tot het volgen van de rode draad met hier en daar (ik heb er 2 of 3 geteld) sidequests. Deze voer je eigenlijk tijdens de hoofdmissie uit en sturen je niet helemaal het bos in. Je kunt ze beter aanschouwen als een extra opdracht tijdens je hoofdmissie.

De meeste keuze die je hebt in de game is tijdens een aanvaring met een groep vijanden. Dit is tevens het gros van de game. Je kunt enigszins stealth te werk gaan door in wolven vorm vijanden ongezien van het leven te beroven, of door simpelweg alle vijanden te omzeilen om naar je volgende doel te gaan. Stealth in deze game is vaak er op of er onder. Vijandelijke AI is inconsistent waardoor het niet altijd even lekker functioneert. Het ene moment zien ze je terwijl je ergens achter staat. Het andere moment hebben ze geen idee van je aanwezigheid terwijl je letterlijk voor hun neus voorbij loopt.

Combat

Aangezien stealth niet zo goed werkt en het ook niet echt in je nadeel werkt om een gevecht te starten bestaat zo’n 70% van de game uit vechten met vijanden terwijl je een weerwolf bent. Zodra je in een gebied met vijanden wordt gezien barst je los en verander je in een weerwolf. Op dit moment stormen er nog meer vijanden de kamer in en vecht je in golven tegen een groep vijanden. Er zijn een aantal verschillende soorten vijanden en bij de ene werkt het om je snelle vorm te gebruiken. Tegen de andere vijand is je krachtigere, maar langzamere vorm effectiever. Al met al is de combat niet heel erg uitdagend of moeilijk. Er zijn wat dingen waar je rekening mee moet houden, maar in de praktijk is het eigenlijk alleen maar de aanvalknop inrammen terwijl je met een scheef oog je levensbalk in de gaten houdt en aanvult als dit nodig is.

Er is niet veel variatie in de soorten vijanden. Tegen het einde van de game zijn ze voornamelijk alleen nog maar irritant en niet per se uitdagend of interessant.

Idee en uitwerking

Er ligt best veel potentie in Werewolf: The Apocalypse  – Earthblood. Het idee is leuk. Er is een uitweg uit iedere aanvaring met vijanden door middel van stealth. Maar in praktijk zijn er geen consequenties voor het een of het ander. Je levensbalk kan ingekort worden als je wordt geraakt met zilveren kogels. Dit gedeelte kan je niet meer aanvullen, maar dat geldt alleen voor die specifieke encounter. Dit tilt zich niet door de rest van de game. Er is dus geen risico aan verbonden. Vijanden zijn alleen bewust van je aanwezigheid in een specifieke encounter. Zodra de jacht op je geopend wordt, is dit wederom alleen tijdens deze encounter. In de volgende kamer hebben ze geen flauw benul van je aanwezigheid, tot je opnieuw wordt gezien.

Het beste uit de hele game, waar ik persoonlijk veel meer van zou willen zien waren de gesprekken met belangrijke personen. tijdens missies kom je vijanden tegen waar je een praatje mee kunt maken. Door de juiste antwoorden te kiezen in een dialoog kom je achter belangrijke informatie en ontsnap je een bepaald gebied zonder opgemerkt te worden. Je kunt tijdens zo’n gesprek ook in woede uitbarsten en in een weerwolf veranderen om zo’n persoon te verslinden. Helaas kwamen deze momenten maar drie keer voor in de hele game. Deze belangrijke momenten knoopte voor mij wel echt het hele verhaal in elkaar en lieten je een rol aannemen waarbij je dacht aan je eigen doel, de context van het verhaal, de belangen van de persoon tegenover je en het grote geheel. Voor een klein moment komt alles samen.

Verdict

Werewolf heeft een aantal leuke ideeën, maar mislukt om deze samen te weven tot een goed en boeiend geheel. Het verhaal verliest al snel zijn charmes door cliché wendingen en gebeurtenissen met personen waar je geen band mee hebt opgebouwd. Op momenten ziet de game er niet slecht uit met veel effecten tijdens gevechten, maar op andere momenten zou je ook kunnen zeggen dat je een Playstation 3 game speelt. Uiteindelijk voelt het als een niet samenhangend geheel met vreemde design keuzes die niet heel erg doordacht zijn. Na een uurtje spelen heb je alles gezien wat de game te bieden heeft. De 8 uur die volgen daarop zijn enkel meer van hetzelfde in soortgelijke gebieden en soortgelijke missies. Gelukkig speelt de game op Playstation 5 wel erg soepel en zitten er weinig grote fouten in. Af en toe gaat het niet helemaal goed met klimmen in wolf-vorm, maar verder zijn er af en toe alleen wat visuele afwijkingen.