Review: Strangers of Paradise – Final Fantasy Origin

In Strangers of Paradise – Final Fantasy Origin wordt het verhaal van de aller eerste Final Fantasy opnieuw verteld met een aantal alternatieve wendingen. De game brengt je dan ook door de verschillende locaties uit de originele sprite-game, maar dan in een 3D wereld, gevormd door de makers van Nioh.

Square Enix en Koei Tecmo’s Team Ninja bundelen hun krachten om een actie-avontuur game in elkaar te knutselen met de originele wereld van Final Fantasy en de combat en speelstijl van games als Nioh. Als de grote Nioh fan die ik ben, met zeker ook een rijk verleden aan Final Fantasy avonturen, zat ik vooraan om zo snel mogelijk aan de slag te gaan met Strangers of Paradise. Tenslotte ben ik hier om af te rekenen met CHAOS!

Final Fantasy en Nioh klinkt natuurlijk als een ontzettend brute combinatie. Het water ging dan ook direct in mijn mond staan toen ik hoorde dat dit een ding zou gaan worden. Toch lijkt het er op dat Team Ninja een aantal compromissen heeft moeten sluiten om hun wrede combat te laten passen in een Final Fantasy titel. De Final Fantasy games van tegenwoordig zijn namelijk vrij toegankelijk, maar als je Nioh en of Nioh 2 hebt gespeeld, dan weet je misschien ook dat deze titels niet per se heel toegankelijk zijn. Ze staan bekend om hun complexiteit en moeilijkheid. Met Strangers of Paradise lijkt de kern van waar Team Ninja voor staat enigszins uitgedund. Laten we hier een met een vergrootglas naar kijken.

Klinkt cool!

In Strangers of Paradise kruip je in de huis van Jack. Jack ziet er voor iedereen hetzelfde uit. Je hebt dus geen opties om je personages aan te passen. Wat je wel kunt doen is verschillende wapens en armour dragen. Deze zien er stuk voor stuk uniek uit. Net als in games als Nioh wordt de uitrusting naarmate je verder komt in het spel steeds fantasievoller. Je kunt bijna zwemmen in het aantal nieuwe uitrustingen die je krijgt als drops van vijanden en bazen. Genoeg keuze, maar als je geen zin hebt om te min-maxen is er ook een handige knop om de direct de ‘hoogste’ spullen aan te trekken voor je party. Je reist namelijk niet alleen. Onderweg kom je verschillende personages tegen met hetzelfde doel als jij. Kill Chaos! Je neemt deze mensen mee op reis en kunt ook hun aankleden zoals je zelf wilt. Alhoewel je meerdere reizigers ontgrendeld, kun je er maar 2 meenemen per missie. Wie je kiest, is afhankelijk van welke ondersteunende rollen je graag bij je hebt. Je gebruikt namelijk een specifiek wapen aan de hand van de rol die jij of een groepslid vervuld. Jobs genoemd in deze game.

So far, so good, behalve dat de hoeveelheid loot soms vervelend is omdat je na een paar missies je hele rugzak vol zit en je oude rotzooi moet gaan dumpen. Een wat beperktere catalogus aan varianten van hetzelfde wapen of uitrusting zou meer dan prima zijn. Of laat de speler, zoals in Nioh bepaalde attributen aanpassen op hun favoriete stukken uitrusting. Dan is het ook niet nodig om zo ontzettend veel varianten met andere bonussen in de lootpool op te nemen.

De combat, waar het tenslotte allemaal om draait werkt dus met Jobs. Iedere Job heeft een specifiek wapen. Met sommige Jobs kan je meerdere wapens gebruiken. Iedere Job heeft 30 levels en met iedere level krijg je een punt om te verdelen in de specifieke Job upgrade-tree. Er zijn in totaal ook maar 30 punten nodig per Job. Dus je hoeft niet zo zeer een keuze te maken, want uiteindelijk ontgrendel je toch alles. Aan de verschillende uiteindes van een Job-tree ontgrendel je een nieuwe Job. Voor bepaalde Jobs moet je meerdere Jobs eerst uitspelen. Hierdoor is er een onderscheid gemaakt tussen early, mid en late-game Jobs. Per Job ontgrendel je middels de upgrade-tree ook speciale aanvallen die je vervolgens zelf kunt toewijzen op een combo-slot. Dit werkt eigenlijk heel goed, want zo kan je zelf kiezen welke move je met welke combinatietoetsen wilt activeren. Het helpt in de flow van de combat.

Tussen orde en Chaos

Waar ik in Nioh al snel een voorkeurswapen had, bleef deze eigenlijk lang uit in Strangers of Paradise. Geen Job voelt veel beter of slechter dan de ander. Hier ligt een goed balans. Alhoewel ik na wat uurtjes spelen toch wel een lichte voorkeur ontwikkelde voor de Duelist. Deze valt snel achter elkaar aan waardoor je met de juiste openingen door vijanden heen kunt zagen alsof het papier-maché is.

De Jobs die gebruik maken van grote wapens, zoals de greatsword en de Axe vielen dan wat minder in de smaak. Waar grote wapens in dit soort games vaak mijn voorkeur heeft, is dit het tegendeel in Strangers of Paradise. Vijanden worden niet snel beduusd door een klap met een groot wapen zoals je misschien zou verwachten. Hierdoor ruil je vaker hits dan je zou willen, want vijanden doen best veel schade en je opties om levens aan te vullen is erg beperkt.

Je kunt de game spelen in vier moeilijkheidsgraden, waarvan je de laatste pas vrijspeelt als je de game op een willekeurig niveau hebt uitgespeeld. Tijdens mijn tijd met de game liep ik nogal tegen wat balans problemen aan. Zo was een bepaald gevecht met een boss in het begin van het spel vele malen moeilijker dan alle gevechten die daarop volgende. Sommige bazen in het einde van het spel waren veel te makkelijk, terwijl de algehele uitdaging er wel in zat op de standaard moeilijkheidsgraad.

Indien je van het verhaal wilt genieten, maar geen plezier haalt uit de uitdagende combat in de Team Ninja spellen is er een Story-Mode, waarin je eigenlijk door alles heen walst en je zelf bijna onsterfelijk bent. Alhoewel ik van mening ben dat deze game niet voor spelers bedoeld is die enkel hier zijn voor het verhaal, want deze is niet heel erg uitgebreid.

Kristalhelder

De combat in deze game kent twee smaken. Je kunt je vijand vernietigen door zijn HP te verlagen naar 0, maar je kunt ook een finisher op ze los laten door de gele balk onder hun HP balk leeg te trekken. Dit is een soort stamina balk die je sneller uitput met combo-aanvallen en speciale aanvallen. Als de balk leeg is ontstaat er een prompt waarmee je de vijand een soort van waterpokken geeft, maar in plaats van waterpokken zijn het rode kristallen die ontploffen. Dit werkt ook zo bij de bossfights.

Het uitvoeren van speciale aanvallen kost je daarentegen wel MP. En deze resource gaat dus leeg zodra je een speciale aanval gebruikt of een speciale stance aanneemt waarmee je tijdelijk sterker bent of HP bijvult, of andere bonussen hebt, afhankelijk van welke kracht je in wilt zetten. Je vult de MP balk opnieuw aan door aanvallen tijdig te blokkeren met je kristalcounter. Deze actie kost wel iets van je eigen stamina balk. Dus gebruik het zeker, maar laat je stamina balk niet uitputten, want dan ben je tijdelijk gevloerd en open voor een aanval.

In de tweede helft van de game merk je dat de afweging tussen schade doen en stamina balk uitputten een belangrijker punt wordt en dit dus ook de combat vloeiender en afwisselend houdt.

Twee helften van een taart

De meat van de game zit ‘m echt in de combat, Iedere missie begint met een korte cutscene die het verhaal iets uitbreid en iedere missie eindigt ook weer op die manier. Het is allemaal heel beknopt. Het is geen Final Fantasy verhaal zoals je ze kent van games als Final Fantasy XV of VII Remake. Dit is echt een action-game boven alles. Het verhaal is daarbij ook niet heel spannend en is bovenal heel erg voorspelbaar. Vooral als je bekend bent met de oorspronkelijke Final Fantasy.

Op gebied van verschillende elementen zou ik de game in twee helften kunnen hakken. De eerste helft van de game heeft veruit de meest interessante en bruisende locaties. Maar het verhaal pakt zich sloom op en de combat voelt nog niet helemaal lekker.

De tweede helft van de game pakt het verhaal wat meer op. Er gebeurt simpelweg wat meer en er is nu een wat betere en voelbare drive in plaats van enkel “I’m here to kill Chaos!” De combat voelt ook in de tweede helft veel vloeiender omdat je de latere Jobs hebt ontgrendeld met veel meer speciale aanvallen die je kunt doen. De locaties daarentegen gaan er steeds meer op achteruit. Ik ben zelf een groot fan van de fantasievolle Final Fantasy locaties zoals de grote steden, reusachtige kastelen, betoverende bossen en ga zo maar door. De vieze grijze ruimteschepen en industrie-locaties doen mij echt totaal geen plezier. Toch kreeg ik in de tweede helft, ondanks dat de gebieden minder interessant worden, meer zin om te spelen.

Chaos op je beeldscherm

Wie bekend is met de werken van Team Ninja weet dat de games er niet altijd even gelikt uit zien. Nioh behaalde geen schoonheidsprijzen, maar daar ligt dan ook niet de focus. Nu het Final Fantasy betreft en er duidelijk compromissen zijn gemaakt om het Final Fantasy toegankelijk te maken, ziet het er nog steeds uit als een Team Ninja game. En dat kan voor sommigen wel storend zijn. Op sommige momenten ziet de game er mooi uit, maar op veel momenten ook niet. Vooral in de performance mode is alles een beetje onscherp. Ik speelde daarom in de Quality Mode en merkte zelf vrij weinig performance problemen. Je krijgt dus scherpere beelden met hier en daar een dipje in performance. Dit merk je vooral wanneer er veel effecten in beeld te zien zijn. Vliegende projectielen en explosies bijvoorbeeld. Ook tijdens een bepaald level waarin het bijna voortdurend regent, merk je dan dat de frameteller minder hoge nummertjes kent.

Verdict

Strangers of Paradise weet af en toe niet zo goed wat het wilt zijn. Of het de compromissen zijn, het budget, of de combinatie? Ik weet het niet. Vergeleken met Nioh slaat deze Team Ninja game op veel momenten te plank mis. Alhoewel er op gebied van gameplay en story veel wordt goedgemaakt in het tweede gedeelte van het spel, had ik eerlijk gezegd wel meer en beter verwacht. Het blijft wel heel tof om te zien hoe de gebieden van originele game er uit zien in een 3D omgeving, alhoewel hier ook wel wat meer mee mocht gebeuren. Een missie-gestructureerde game was in mijn optiek niet de beste aanpak, zeker gezien de abrupte veranderingen in omgevingen. Hoe staat alles met elkaar in verhouding? Daar had meer aandacht voor mogen zijn.

Desalniettemin was het een verhaal met een einde waarin veel zaken opeens helder worden. Een mooie conclusie voor deze wilde rit.