Review: Starfield

Starfield, het nieuwste “meesterwerk” van Bethesda Game Studios, heeft de gaming community sinds release in tweeën gesplitst. Met beloftes van een uitgestrekt universum vol avontuur, mysterie en actie, waren de verwachtingen torenhoog. Maar kan BGS deze beloftes waarmaken?

Net zoals dat de meningen verdeeld zijn over Starfield is dat bij ons op de redactie niet anders. Sinds de release zijn er zowel veel high highs als low lows te noemen. Zowel Dave als Jordy hebben de game uitvoerig gespeeld, ieder op hun eigen manier.

Mysterie en het Universum

Vanaf het eerste moment in Starfield word je ondergedompeld in een universum vol mysteries. De verhaallijn is groot en gelaagd, met een diepte die doet denken aan de beste sci-fi romans van weleer zoals Star Wars en Mass Effect. Er zijn tal van planeten te ontdekken, interstellaire conflicten om je in te verdiepen en persoonlijke verhalen die je raken. Al ver voor release hoopte Dave dat Starfield zou kunnen tippen aan Mass Effect. Jordy daarentegen hoopte dat het meer zou zijn als Fallout, maar dan in space.

Dave:

Niet alleen zijn de Mass Effect games volgens mijn mening de beste sci-fi games ooit gemaakt (of zelfs het beste scif-fi universum ooit gecreëerd). Mass Effect 1 bood een gevoel van mysterie maar ook isolatie. Wanneer je land op een van de planeten heb je daadwerkelijk het gevoel dat je alleen en nietig bent in dit grote universum waar je beetje bij beetje een groot mysterie ontrafelt. Wat heeft dit met Starfield te maken hoor ik je zeggen? Simpelweg hoopte ik dat Starfield dit gevoel weer in mij kon ontketenen. Starfield heeft immers een groot universum vol planeten die je kan ontdekken. Laat dat gevoel van isolatie en mysterie maar komen, dacht ik. Tijdens het spelen merkte ik (na de ietwat langzame introductie) al snel op dat alhoewel het mysterie van het hoofd verhaal erg intrigerend is, dat Starfield een grote fout maakt. Ja, het is waar dat je in Starfield tal aan planeten kan bezoeken. Veel van deze planeten hebben maar een functie, om het realisme van een open galaxy game te waarborgen. Op sommige planeten is daarom ook niet veel te doen of te vinden. Dit zou een erg goeie zet zijn geweest voor unieke gameplay waar je zo nu en dan op een random planeet op een missie of wrak stuit met als gevolg dat je beetje bij beetje ontrafelt wat er precies is gebeurd. Ware het niet dat het universum van Starfield zo is opgebouwd dat er op elke planeet vrijwel precies dezelfde dingen te doen zijn. Land je op een random planeet dan zul je vrijwel altijd op een basis stuiten vol vijanden. Er vliegen ruimteschepen rond, die soms landen. Je kan wat flora en fauna scannen. Er zijn grotten die je kan binnentreden (die allemaal dezelfde layout hebben). Al deze gameplay is procedurally generated wat betekent dat Bethesda een algoritme heeft gecreëerd om er voor te zorgen dat je op deze planeten ook wat te doen hebt. Ware het niet, dat je altijd precies hetzelfde doet en bijna altijd precies hetzelfde ziet. Ja, de planeten zijn prachtig, maar alleen voel je je zeker niet in dit universum. Bijna elk moment word je herinnerd aan het feit dat een planeet niet gewoon een planeet mag zijn. Er moet wel wat te doen zijn toch? Dit haalde voor mij de mysterie weg van een immens groot universum. Zijn de producurally generated events of gebouwen die je tegen komt dan wel op z’n minst goed? Redelijk, soms red je iemand die gestrand is en een ander moment vecht je met een groep piraten. Om natuurlijk niet het scannen van je omgeving te vergeten.

Jordy:

Starfield voelt voor mij als een hele grote game met een ontzettend grote scope. Het wilt uit ieder potje wat snoepen, maar proeft niet echt wat elk potje nu zo uniek en goed maakt. Starfield is uniek in zijn soort. Een reusachtige space-RPG met meer opties dan we ooit tevoren hebben mogen zien. Maar dit maakt het niet per se goed, of leuk. Starfield heeft hele sterke punten, maar ook hele diepe dalen. Ik speel een Bethesda RPG voor verschillende redenen. Ten eerste het verkennen van de wereld, ten tweede de verschillende verhaallijnen die langs elkaar en met elkaar verteld worden. Ten derde: alle geheimen, easter eggs en grappige glitches. Starfield doet van alles wat, maar net te weinig doet het echt goed.

Ten eerste is de exploration in Starfield nogal saai te noemen. Er zijn 1000 planeten om te verkennen, maar deze zijn niet per se je tijd waard. Je gaat weinig interessante dingen vinden en de game stuurt je middels quests eigenlijk langs de meest interessante plekjes. Rondom deze plekjes vind je dan ook de leukste content en gebieden om te verkennen. Terwijl dit eigenlijk altijd andersom is geweest. Waar ik in Fallout en Skyrim zeker een rode draad volg, is mijn nieuwsgierigheid altijd de gids. Die gids brengt mij naar interessante plekken met loot, quests en ga zo maar verder.

Ten tweede de verhaallijnen. En hier moet ik Starfield toch wel de kudos geven. Want dit is nog steeds gewoon heel erg tof gedaan, als niet het beste van alle Bethesda RPG’s tot nu toe. Je voelt je vrij in je aanpak in de verschillende quests hoe significant ze ook zijn, of niet zijn, voor het grote verhaal. Zo volgde ik een meerdelige questlijn die in essentie gewoon ging over een gierig bedrijf dat geen nieuwe uitrusting wilde kopen voor haar werknemers. Ook vond ik dé Batcave van Starfield en zijn de faction storylines nog steeds super tof om te doen.

Als laatst dan de geheimen, easter eggs en glitches. Starfield is de meest opgepoetste game van Bethesda. Ik heb weinig fouten meegemaakt en de fouten die ik wel heb gezien zijn meer grappig dan storend. Betreft Easter Eggs en geheimen kan ik niet veel over zeggen, want de aanpak op het gebied van exploration is gewoon niet uitnodigend, dus vind ik ook heel weinig dingen per toeval die ik wil onderzoeken.

Vloeiende gunplay en outdated gamedesign

Een van de hoogtepunten van Starfield is ongetwijfeld de gunplay. De gevechten zijn intens en vloeiend, met een scala aan wapens en tactieken om te gebruiken. Of je nu in een vuurgevecht zit op een maanbasis of een ruimtepiraat aanvalt in de interstellaire ruimte, de actie voelt altijd responsief en bevredigend. Dit gaat allemaal gepaard met laadschermen, heel veel laadschermen.

Dave:

Het rare aan Starfield is dat het 100% voelt als een Bethesda Game Studio’s game die 10 jaar terug uit had kunnen komen. Natuurlijk wel met de nodige improvements die toentertijd niet mogelijk waren, maar als je Starfield speelt heb je toegang tot een groot universum vol planeten en toch heeft Bethesda hier het ondenkelijke voor elkaar gekregen. Starfield voelt niet per se groot in zijn world en level design. Ja, Starfield heeft de grootste en meeste steden van alle BGS games tot dusver. Ook zijn de planeten waar je op land immens groot. Echter is er een heel groot probleem. Starfield gooit een nieuw laadscherm tegen je aan wanneer je van de ene plek naar de andere gaat. Alles in Starfield is zijn eigen map of ruimte waar je niet seamless naartoe kan gaan. Nu zou dit niet zo’n probleem hoeven zijn, maar door de vrij gedateerde gameplay en look van Starfield krijg ik niet het gevoel alsof ik in een ver geavanceerde samenleving ben beland. Het voelt meer als Fallout in space. Dit klinkt allemaal vrij negatief, en dat is ook zo. Maar er zijn een aantal punten waarop Starfield mij ondanks alles toch heel erg wist vast te houden. Dit was met name de zeer vloeiende gameplay die op de Xbox Series X zonder noemenswaardige bugs of framedrops presteerde. Wat al een prestatie is voor een BGS game.

In Starfield is er daadwerkelijk rekening gehouden met de zwaartekracht die je ondervind. Zo zal je op de ene planeer run & gun op de grond je vijanden te lijf gaan, terwijl je op een andere planeet door de low-gravity als het ware bijna kan vliegen. Dit zorgt ervoor dat de combat nieuw en uniek blijft. Dit zorgt er ook voor dat de traversal op planeten naarmate je leveled vrij snel kan gaan. Met je boostpack kan je dan al vliegend de map over gaan zonder ook maar de grond aan te raken. Verwacht echter niet dat je ook met een land vehicle of ship over deze planeten kan reizen want als we Todd Howard mogen geloven, was de gameplay beter met een jetpack. Iets waar ik zelf grote vraagtekens bij heb.

Niet alleen vlieg je als een malle door de lucht soms, ook heb ik altijd het gevoel gehad dat mijn character ware progressie doormaakt. Waar Starfield vaak ouderwetse gameplay heeft is dit niet persee altijd een slecht ding. Je character progressie is in Starfield – net zoals in Skyrim – gebonden aan de acties die je verricht. De skill tree is opgedeelt in 5 secties waaronder je fysieke kracht, sociale skills, combat, science en tech. Iedere skill tree heeft 5 tiers met verschillende unlocks. Door te levelen wordt je sterken en kun skills unlocken. Maar ook binnen deze skills zitten 4 tiers die je dan weer kan levelen door bepaalde targets te halen. Wil je bijvoorbeeld meer bij je kunnen dragen? Dan zal je eerst 750 meter moeten sprinten terwijl je boven de 75% maximale capaciteit zit van wat je bij kan dragen. Dit systeem werkt fijn waardoor je character mee beweegt met hoe jij je space avondtuur wil invullen.

Deze progressie gaat natuurlijk verder dan alleen je character. Als een ware spacesim kan je in Stafield je eigen schepen bouwen zodat je meer capabel bent in de toch wel vrij lastige en ietwas saaie dogfights in space. Het blijft echter wel geweldig om te zien welke creaties je allemaal kan fabriceren. Ook is outpost building terug, echter is dit zeer late-game content en heb ik dit persoonlijk nooit getest.

Jordy:

Starfield speelt op zich vrij prima. De performance is netjes en de moment to moment gameplay is een grote vooruitgang sinds Fallout 76 en Fallout 4. De guns voelen beter en het schieten werkt nu gewoon als een standaard First Person Shooter. De vijandelijke AI is nog steeds zo hersendood als maar zijn kan. Nieuw in Starfield is dan vijanden nu proberen te vluchten of schuilen als ze weinig HP over hebben. Maar goed, dat schuilen heeft natuurlijk weinig zin als er op bijna iedere vierkante meter een grote gasfles staat.

Verder zet Starfield naar mijn gevoel enorm veel stappen terug. Het perksysteem voelt voor mij slechter dan die uit eerdere Bethesda titels. Standaard functies die je voorheen in ieder geval kon doen, zitten nu versleuteld achter een perk, zoals sneaken en sloten kraken. De mini-game voor sloten kraken is dan ook anders. Op zich is deze best leuk, maar toch mis ik de oude rammelende bobby-pin lockpicking minigame een beetje.

Met de manier waarop Starfield om gaat met voorwerpen en grondstoffen zorgt er voor dat je rugzak ontzettend snel vol zit. Er zijn enorm veel soorten kogels, daar horen verschillende soorten wapens bij. Je vindt enorm veel resources die je nodig hebt om te craften en alles heeft een gewicht. Zelfs na de perk op het maximale level ben ik voortdurend aan het worstelen met de inventory management. Frustrerend en ook helemaal niet nodig. Wie is er nu te zwaar in Zero-G?

Zoals Dave ook al benoemd, zijn er gewoon te veel laadschermen. Dock je je schip aan een ruimtestation? Laadscherm. Ga je de luchtsluis in? Laadscherm. Ga je vervolgens het ruimtestation in? Je raadt het al! Laadscherm. Ook het vliegen wordt volledig overbodig, want je moet toch overal voor laden en tussen het vliegen in krijg je wederom laadschermen voor het opstijgen en landen. Wanneer het kan, fast travelen. Zelfs de stad in New Atlantis is opgedeeld in verschillende zones die voor geen enkele goede reden een kilometer van elkaar gescheiden zijn.

Main Story of de Factions Storylines?

Starfield biedt een rijke hoofdverhaallijn die spelers door het hele universum leidt. Maar waar het BGS games echt schitteren zijn de faction storylines. Deze zij verhalen bieden een dieper inzicht in de verschillende facties en culturen van het Starfield-universum. Of je nu kiest om je aan te sluiten de space piraten, een vrijwillig leger, de space cowboys of besluit om een corporate spion te worden, elk pad biedt unieke verhalen. Keuze genoeg, maar biedt Starfield dezelfde vrijheid als eerdere BGS games?

Dave:

Bethesda staat niet per se bekend om hun geweldige main storylines echter vanaf het moment dat ik Constellation joinde aan het begin van de story had het verhaal mij in zijn greep, zo erg dat ik daardoor de vele side quests en faction storylines vrijwel compleet negeerde. Constellation is de main faction in Starfield die zich bezighoudt met het exploreren van onbekende planeten en de mysteries van het universum, en laat jij nu net de chosen one zijn die een bepaalde affiniteit heeft met de artifacten waar Constelattion erg veel interesse in heeft. Dit verhaal stuurt je langs alle grote planeten en steden in de game en brengt je in connectie met de faction storylines. Waar Starfield in verschild echter is de belangrijke factor die de main storyline heeft. Zonder al te veel te spoileren kan ik je vertellen dat Starfield een erg interessante New Game+ modus heeft die heel erg past bij de main story van de game. Ook zorgt deze NG+ ervoor dat je progressie niet stopt en het verhaal als het ware doorgaat. Dit vond ik persoonlijk zo vet gedaan dat ik eigenlijk iedereen zou aanraden om deze BGS game niet te spelen als een ware BGS game. Er zijn namelijk 2 hele verschillende manieren hoe je deze game kan spelen en voor elke manier is iets te zeggen. Ik persoonlijk koos ervoor om de main story eerst te doen, en de factions pas in NG+ waardoor deze een andere lading hadden dan bijvoorbeeld Jordy die de main story rondom de factions speelde, zoals het hoort in een BGS game. Persoonlijk ben ik al erg benieuwd naar de verschillende meningen en verhalen over mensen die NG+ hebben ervaren en geef ik Bethesda een shouderklopje voor een toch wel interessante aanpak van NG+.

Jordy:

Zoals ik al zei zijn de verhaallijnen de hoofdattractie van Starfield. Dit is waarom je de game wilt spelen. De verhaallijnen brengen je naar de interessante plekken waar veel te doen is. Waar de main story nooit echt de kartrekker was voor Bethesda, is dat in Starfield gelukkig anders. Dat moet ook wel, want de verhalen zijn de zoals ik zei, de hoofdattractie. Gelukkig maar ook dat deze een stuk interessanter zijn deze keer. Ik kan dan ook niet wachten om te zien welke andere verhaallijnen er op me wachten. Vooral door de vrijheid die je krijgt in je aanpak. Er is vaak meer dan 1 manier om je quest voort te zetten. Ik heb me in deze game dan ook kostelijk vermaakt met de toffe questlines.

Conclusie: een kosmische reis die je niet mag missen?

Starfield is een epische reis door de sterren, vol actie, avontuur, diepe verhalen en overal laadschermen. Het is een spel dat zowel fans van klassieke RPG’s als liefhebbers van ruimteverkenning zal aanspreken. En voor Dave, met zijn liefde voor Mass Effect en diepe, meeslepende verhalen, was het een reis die jammer genoeg niet kon tippen aan wat hij gehoopt had, maar wel een ervaring die hij toch niet had willen missen want Starfield heeft een bepaalde charme die zelfs in 2023 met outdated gamedesign en talloze laadschermen een indruk achter laat.

Voor Jordy was het een moeizaam begin. De game werd gestart met een verkeerde verwachting. Een verwachting om Skyrim of Fallout in space te spelen. Helaas was dit niet zo en duurde het erg lang voordat deze Bethesda RPG klikte. En zelfs dat doet het nog niet helemaal. Alhoewel er zeker een hele hoop Bethesda itch weggekrabd kan worden tijdens de vele toffe verhaallijnen. Al miste ik tijdens mijn playthrough voortdurend de charmes van Skyrim, Oblivion en Fallout