29 maart 2024

Review: Dead Man’s Diary

Een post-apocalyptische survival game waarbij je als hoofdpersonage pas jaren na de de nucleaire oorlog je ondergrondse bunker moet verlaten om in de buitenwereld te overleven. Klinkt dat bekend? Redelijk. Klinkt het interessant? Rete. Met die reden begon ik dan ook aan Dead Man’s Diary, de lineaire horror survival met de hoop om een kleine glimp te krijgen van hoe het zou zijn als Fallout een horror indie zou zijn.

De game begint vrij sterk met een cheesy intro en een duidelijk gevoel van isolatie. Alleen op de wereld, of wat daar van over is. We bevinden ons in een redelijk mooie en vervallen omgeving die iets meer lijkt op The Last of Us dan Fallout, maar een heel erg ruwe uitstraling heeft. De besturing is een beetje lomp, maar daar kunnen we omheen werken. Het duurt echter niet lang voordat het mooie plaatje uit elkaar valt en we worden achtergelaten met een lege en saaie wereld waarin eigenlijk niet veel te doen is. Daarnaast blijven we ons opgejaagd voelen door de honger en de dorst, ondertussen een diepgewortelde mechaniek in de survival genre waar in Dead Man’s Diary alles behalve op geïnnoveerd is.

Dead Man's Diary

No Man’s Diary

In alle promotie materiaal oogt Dead Man’s Diary als een bruisende horror survival, maar dan bruisend met de nadruk op isolatie. Je bent alleen, maar je voelt je niet alleen. Je weet ook dat je niet alleen bent, maar toch ben je daar helemaal alleen. Dat is een gevoel wat Resident Evil 7 bijvoorbeeld erg goed afgeeft. Uit eerdere beelden van deze titel kreeg ik een klein beetje zo’n gevoel. Alsof je in de gaten gehouden wordt. Tijdens het spelen krijg je ook steeds een kleine hint dat je niet alleen bent. Plotselinge geluiden, dichtslaande deuren of vallende objecten nog geen meter bij je uit de buurt. Je bent duidelijk niet alleen, maar voor de eerste paar uur in het spel, ben je dat dus echt wel. Er gebeurt niks en er is ook maar heel erg weinig om te zien en te doen. De eerste paar uur kan je het survival aspect van het spel ook wel grotendeels negeren en kan je redelijk snel je weg banen naar een nieuw level. Je vindt nauwelijks meer dan enkele briefjes, dichte containers en precies genoeg voorwerpen om een tentje in elkaar te zetten om te overnachten.

In het verlengde daarvan is het ontdekken van de wereld ook niet bepaald leuk en aanmoedigend. Vrijwel ieder gebied bestaat uit een vrij generieke setting met veel opnieuw gebruikte assets. De game heeft niet echt een eigen uniek stijl of look en is daarom heel erg oppervlakkig ondanks dat het er vaak wel goed uit ziet. Grafisch is het geen lelijk spel en ziet het er vaak best mooi uit, al zit er werkelijk niets achter dit mooie plaatje en is vrijwel alles statisch en repetitief in zowel looks als gameplay.

Dead Man's Diary 2

Opnieuw en opnieuw

Overleven is key in Dead Man’s Diary en dat doe je door eten en drinken te vinden of te verwerken. Je vindt honderden afgesloten containers die je soms gewoon met je blote handen open kunt maken, maar soms ook moet openbreken met een lockpick waarbij zo ongeveer dezelfde mini-game optreedt als in Fallout en The Elder Scrolls. Niet erg, want als het goed werkt kan je het beter goed jatten dan slecht verzinnen. Maar de hoeveelheid van deze kistjes is gewoon te veel en dan breek je ze niet open voor een Legendary Handgun ofzo, maar enkel voor een blikje erwtensoep of een flesje water. Bijna al deze voedselwaren moet je eerst ook veiligstellen en dit is echt een ontzettend irritant proces waardoor ik op een gegeven moment gewoon niks meer ben gaan zoeken tot ik het echt hard nodig had.

Voedselwaren en water in het wilt kan radioactief zijn, dus moet je je Geiger counter pakken om het product te scannen. Is het nog te consumeren, of niet. Je moet voortdurend switchen tussen je zaklamp en Geiger counter. Het scannen van voedsel of water duurt een paar seconden en meer dan de helft van de tijd geeft de Geiger counter vervolgens aan dat het voedsel besmet is en je er dus niks mee kunt doen. Ik heb me werkelijk zo ontzettend boos gemaakt door deze enorm vervelende mechaniek dat ik er gewoon mee gestopt ben.

Parking lot

Geen tot weinig actie

De echte en enige actie in het spel zit pas tegen het einde aan, waarin je tegen vreemde gedaantes moet vechten met de meest houterige besturing ooit. Vijandelijke AI is ook volledig breindood waardoor je eigenlijk gewoon tegen bewegende boks-zakken aan het vechten bent. Meer dan dat zit er ook niet in. De actie voor ongeveer het gros van de game ben jijzelf, alleen in een level, op zoek naar voedsel, sleutels en voorwerpen om tentjes mee te maken. Hier en daar vind je wat willekeurige briefjes die je eigenlijk niet zoveel zeggen. Je krijgt wel hints dat je niet alleen bent, maar tot je uren in het spel zit, gebeurd er vrijwel niks en eerlijk gezegd, betwijfel ik of je zover wel wilt gaan.

Tunnels DMD

Verdict

Dead Man’s Diary is saai en ontzettend vervelend. De gameplay is niet leuk en niet uitdagend. De survival mechanieken zijn ontzettend standaard en hiermee omgaan is ook gewoon ontzettend vervelend. De levels zijn enorm statisch en hebben weinig inhoud. De game heeft enorm veel last van repetitie op gebied van gameplay én uitstraling. De matige actie komt pas erg laat in het spel en ook dit is niet bepaald de moeite waard. Ondanks dat de game er uitnodigend uitziet en op momenten grafisch ook best mooi is, kan ik deze game eigenlijk niemand aanraden. Het voelt als een Unreal Engine Asset Flip met weinig originaliteit en veel samengevoegde elementen die eigenlijk geen echte samenhang hebben of zorgen voor een fijne gameplay ervaring.

Gespeeld op PlayStation 5
  • 3/10
    No Man's Diary - 3/10
3/10

Jordy Gerritse

Zelda fanboy. Retro Collector. Voornamelijk te vinden op het Playstation Network. Gamer sinds ik nog uit de fles dronk. Beide doe ik nog steeds, niets veranderd dus.

Bekijk alle berichten van Jordy Gerritse →