door Pak ik de Super Nintendo? Met alle die geweldige spellen, een super controller en vet coole Mode 7. Of ga ik voor de SEGA Mega Drive? Die niet zo kiddie is. Want ik ben al 10, dus Nintendo is te kinderachtig. Maar dan heb ik ook geen Super Mario World…
Dat waren mijn gedachten toen ik begin jaren negentig in de intertoys over de vitrines met de consoles aan het kwijlen was. Het was een ontzettend small winkeltje, maar wel met twee verdiepingen. Direct onderaan de trap stonden alle consoles op een rij. Dit was de kelder waar ik ook het eerste in aanraking zou komen met andere consoles. De Atari Jaguar, SEGA Saturn en PlayStation waren daar enkele van. De Nintendo 64 niet, die had een vriendje in de straat al op de dag van release. Met Super Mario 64 en Wave Race 64. WOW! De graphics spatte gewoon van het 14 inch scherm af!
(Niet de echte winkel)
Maar goed, wat ik dacht maakte overigens niet uit, aangezien ik toch geen centen had. Het maakte niet uit hoe lief ik mijn ouders aan keek, mijn vader vond het verspilling. De NES een paar jaar eerder kostte al mega veel overtuiging. Mijn moeder vond echter Super Mario Bros. leuk, dus dat hielp wel. Uiteindelijk trok de Super Nintendo me toch meer aan. Die keuze was al helemaal gemaakt toen Star Wing en Donkey Country op de markt kwamen. Maar toen kwam SEGA met iets gaafs. Een CD speler voor de Mega Drive. Wow! Er zaten filmpjes in de games! En echte muziek! Dit moet ik hebben. Maar wederom, geen centen…
SEGA Mega CD
De game die er draaide was Night Trap. In Amerika was er veel ophef over de inhoud, maar hier boeide het niemand wat. “Naakte vrouwen en geweld, we tonen het gewoon aan de kwijlende kiddo’s”. Ik snapte helemaal niks van de game, nog steeds niet trouwens, maar dat maakte niet uit. Naakte vrouwen, geweld en full motion video. Wat wil een kind van 12 nog meer? Ook kwam er een nieuwe Sonic voor de Mega CD uit, de vernuftig genaamde Sonic CD. Niets bijzonders verder, Sonic maar dan met CD muziek. En die intro! It’s all right, take a chance, cause there is no circumstance that you can’t handle when you use your mind! SONIC BOOM, SONIC BOOM, SONIC BOOM! F*ck yeah!
Bij het aansluiten van de Mega CD was het wel even opletten. Kocht je de Mega CD met een Mega Drive samen, dan kreeg je Mega Drive 2. Die stak je in de Mega CD, en de kabel naar de TV ging vanuit de Mega CD. Je had wel twee voedingen, maar ach, je moet er wat voor overhebben. Verder zag het er netjes uit. Ging je de verschillende modellen Mega Drive en Mega CD mengen, dan werd het lastiger. Het ging wel allemaal, maar de twee modellen Mega Drive waren niet even breed. Ging je deze mengen, dan waren het toch wel gedrochten.
Super FX
Concurrentie lag echter op de loer. De concurrentie van 3D. De Super Nintendo had altijd al Mode 7. Hiermee konden pseudo 3D omgevingen worden weergegeven. In de praktijk was het een sprite-laag die plat gelegd kon worden, waardoor diepte gecreëerd werd. Denk aan de race-banen in Super Mario kart en F-Zero. Ook de kaart in Link to the Past maakte hier gebruik van. Toen Star Wing uit kwam, veranderde echter alles. Het was niet een gigantisch hoogstandje van techniek, en de PC was al jaren vooruit betreffende 3D weergaven. Maar wat was ik onder de indruk, om echte 3D graphics met polygonen op TV te zien. Tuurlijk, we wisten al dat de volgende generatie consoles echte 3D consoles zouden zijn. Maar als we kijken wat de Super Nintendo nog kon. En niet alleen Star Wing, ook andere games die de Super FX chip gebruikte, zoals Doom. En dat zonder add-ons!
SEGA wilde niet achterblijven en bracht hun arcade-racer Virtua Racing naar de Mega Drive. Door de Super FX tegenhanger, de SEGA Virtua Processor of SVP, zagen de games er beter uit. De chip nam dan ook de volledige graphische rekencapaciteiten van de Mega Drive over. Waar de Super FX games van Nintendo vaak zo’n 10 à 20 gulden duurder waren, betaalde je voor Virtua Racing bijna het dubbele van een ‘normale’ game. Zoals je kan voorstellen, flopte het enorm hierdoor en was het de enige game die ooit van deze techniek gebruik maakte.
SEGA 32X
32 bit begon langzaam het nieuwe buzz-woord te worden. 3DO was de eerste echte 32 bit console. Atari speelde zelfs een beetje vals met hun “64 bit” Jaguar, die in de praktijk gewoon 32 bit processoren bevatte. De SEGA Saturn was nog eventjes weg, maar de SEGA tak in Amerika wilde de concurrentie voor zijn betreft 32 bit 3D graphics. Tevens was het een voordeligere instap voor mensen die niet direct wilde investeren in de duurdere Saturn. Of nog belangrijker, marktaandeel van de Sony PlayStation of Ultra 64 afsnoepen. Van Virtua Racing hadden ze ook al geleerd. Dus de 32X leek een logische keuze. De games hoefde geen aparte chip te hebben, dus de games waren goedkoper. Bovendien kon de hardware zo nog krachtiger zijn.
De Mega Drive kun dus, ogenschijnlijk, helemaal worden omgebouwd tot een 32 bit CD console met 3D. Wow! En dat voor de concurrentie en met bestaande hardware! Dus je plaatst de Mega Drive op de Mega CD uitbreiding, en de 32X in de cartridge gleuf. Easy. Maar helaas is niet alles zo mooi als het klinkt.
Het monster van FrankenSega
De beste combo was de Mega CD 2 met een Mega Drive 2. Het was inderdaad de Mega Drive 2 op de Mega CD inschuiven en vervolgens de 32X erbovenop. Aan de achterkant zag het iets minder netjes uit. Zowel de Mega Drive als beide uitbreidingen hadden allemaal hun eigen voeding. En niet gewoon een kabeltje, nee, zo een met zo’n dikke blok eraan. Dan moest de Mega Drive ook nog doorgelust worden via de 32X. Dit moet je doen omdat de 32X voor de 3D beelden zorgde, maar de Mega Drive nog steeds voor al het 2D gebeuren zoals achtergrond of de HUD. Poeh, wat een gedoe.
Had je echter een andere combo dan dat, dan werd het pas echt leuk. Ik ga het niet eens proberen uit te leggen, maar alle stappenplannen kun je hier vinden. Hier alvast een voorproefje:
Uiteindelijk leek het heel mooi, maar het werd iets heel lelijks. Het was een dure toren, in plaats van de toegankelijke intro tot de 32 bit CD 3D wereld. Je kon natuurlijk ook voor één van de twee uitbreidingen kiezen, maar sommige games waren gemaakt voor gebruik met beide uitbreidingen. Bovendien kwam de SEGA Saturn onverwacht vroeger uit dan verwacht om de PlayStation voor te zijn. Veel fans staken dus de middelvinger omhoog en stapte over naar de PlayStation, die ook nog 200 gulden goedkoper was. Sony maakte deze lagere prijs bekend op de E3 van 1995. In die legendarische presentatie loopt Steve Race van Sony het podium op. “299” zegt hij, en loopt weer weg. Like a boss. Alles wat gezegd diende te worden was gezegd. En de Sega Saturn van $399 kreeg de definitieve doodsteek.
Maar ondanks dit alles stond ik als 12 jarige niet minder over de vitrine van de Intertoys te kwijlen.
-Lars JJ
