Wanneer is een game te lang?

Spelers zien graag veel content in hun games verschijnen. Wie wilt er nu niet langer genieten van een goede game? Maar, wanneer is er te veel content? Wanneer duurt een game te lang? Welke aspecten zijn hieraan gebonden? Deze discussie wil ik vandaag met jullie openbreken!

Recentelijk kondigde Techland aan dat het op z’n minst 500 uur zal duren om Dying Light 2 volledig 100% te spelen. Alhoewel de verhaallijn en de sidequests minder tijd zullen kosten, zal het toch een aantal uurtjes langer duren om alle side objectives en collectibles te vinden. De meningen hierover zijn verdeeld, waar sommige het juist tof vinden dat je zoveel uurtjes kan doorbrengen in een wereld vol parkour en zombies, zijn er ook meer dan genoeg mensen die vinden dat dit veel te lang is. De vraag is dus, is het opscheppen of afschrikken dat Techland hier doet? Het antwoord zullen we in februari ondervinden. Maar hoe zit dit met andere games?

Open of lineair? 

Of een game te lang is, heeft niet altijd met tijd te maken. Ook kortere verhaalgames kunnen langdradig worden. Waar het vooral aan ligt, is aan hoe goed de content is. Hierbij denk ik al snel aan games als The Last of Us, of Uncharted. Deze games vertellen een sterk verhaal, met lineaire en soms semi open gebieden, maar voelen nooit te lang. Ja, er zijn optionele collectibles en andere tierelantijntjes, maar het voelt alsnog als een toffe ervaring van begin tot eind, of je nu speelt als casual gamer of completionist.

Maar, ook open werelden kunnen wat meer uurtjes van je vragen en toch niet te lang duren. Denk hierbij aan God of War. Deze constant veranderende wereld brengt jou terug naar oude gebieden, meerdere malen, met steeds nieuwe dingen om te doen en exploreren. Deze werelden wisselen zich vaak af en lopen goed in elkaar over. Tevens brengt de game een ijzersterk verhaal, steady progressie en mooie graphics met zich mee. De algehele ervaring duurt 40 tot 50 uur, maar is geen enkele seconde saai, vervelend en zit vol met plezier, innovatie en je voelt de liefde vanuit de ontwikkelaars ieder speelmoment. Ditzelfde geld ook voor Ghost of Tsushima, doordat de game zo goed werkt, zijn 90 uur zo voorbij gevlogen in een aardig grote open wereld. Dit terwijl de gebieden hier niet eens zo erg van elkaar verschillen. Er is telkens genoeg innovatie en de fun factor ligt uiterst hoog door de sterke combat en toffe verhaalmomenten.

Persona 5 (Royal) is ook een sterk voorbeeld van een lange game, met meer dan 130 uur aan gameplay om überhaupt het verhaal volledig uit te spelen, die je toch tot het einde volduwt met plezier en uitdaging. De gameplay is afwisselend, het verhaal is intens fantastisch en de game is een bom van sterke stijlelementen!

Werk, of plezier?

Iets dat, voor mij in ieder geval, uiterst frustrerend is, is het afwerken van irritante takenlijstjes. Als een game al vooraf komt aankakken met een waslijst aan dingen die je in ieder gebied moet doen. Op zichzelf is dit niet per sé direct een probleem, in Assassin’s Creed Oydssey heb ik 90 uur plezier gehad, tot ik de platinum trophy aftikte. Maar in Valhalla bijvoorbeeld, is het gewoon veel te veel. Zo is ook Far Cry een groot voorbeeld aan het worden, waar je in ieder gebied 5 keer hetzelfde soort kampje moet uitmoorden. Toen ik hoorde dat Assassin’s Creed: Valhalla zo’n 150-200 uur aan gameplay had, schrok mij dat direct af. Ik heb middels 35 uur in de game, maar ik ben er ook alweer klaar mee. Dit is uiteraard een persoonlijke kwestie, maar de game voelt gewoon als één grote waslijst. Het gevoel van exploratie wordt in veel games ook weggehaald door het toevoegen van markers voor letterlijk alles. Zelf dingen uitvogelen was vroeger toch echt een stukje leuker.

Vaak gaan dit soort dingen voor mij aanvoelen alsof ik aan het werk ben en niet bezig ben met het hebben van plezier.

Andere factoren

Eigenlijk kan ik uren doorpraten over alle factoren die effect hebben op wanneer iets een ’te lange’ game is. Maar aan het einde van de dag ligt dit bij ieder persoon anders. Wat ik als werk zie, zie jij misschien als eindeloos plezier in een game waar jij affiniteit mee hebt. Ik hoorde van veel mensen dat Assassin’s Creed: Odyssey een veel te lange game was, terwijl ik mij 90 uur vermaakt heb. Het ligt dus allemaal aan de persoon in kwestie.

Zo zijn er ook factoren die voor veel mensen meespelen. De styling en customization van je personage, het hebben van meerdere eindes, het kunnen maken van eigen keuzes in dialogen die dan weer effect hebben op de rest van de game en uiteraard het genre. Ook kan het belangrijk zijn hoe makkelijk het is om een game op te pakken na een lange pauze. Veel MMO spelers kennen dit gevoel wel, terugkomen naar een game en compleet verdwaald zijn, zelfs na 20 uur spelen. Als een game ‘comeback friendly’ is, dan kan je ook eens na 40 uurtjes een pauze inlassen en later terugkomen.

De magie die Skyrim voor velen bijvoorbeeld heeft, is hoe vrij je bent in het vormen van jouw personage en verhaal. Buiten dat is er genoeg nieuws te zien bij iedere playthrough. Dit omdat exploratie wordt gestimuleerd en het niet gaat om het afwerken van icoontjes op jouw map. Meer games zouden dit moeten terugbrengen. Hoe tof is het, als een vriend naar je toe komt en begint over een quest die hij/zij gevonden heeft in dat ene gebouw in dat specifieke ene dorpje. Waarop jij antwoord: ‘Huh, dat heb ik dan volledig gemist, ik was daar gister nog?!’ Dit zijn de momenten die een game tof maken, kunnen we dit weer terug hebben?

Nu komt de vraag waar het allemaal om draait: Wanneer is een game voor jou te lang? Wat zijn de factoren die dat voor jou beslissen? Laat het ons weten, hier of op Facebook en start de discussie!