Review: The Elder Scrolls: Oblivion Remastered

Morrowind, Oblivion en Skyrim zijn 3 geliefde RPGs binnen Bethesda. Alhoewel je Skyrim inmiddels op je smart koelkast kan spelen, heeft Oblivion nog niet echt een nieuwere variant gezien. Afgelopen week veranderde dit volledig, toen Oblivion Remastered als shadowdrop op de stoep lag. Of nou ja, in mijn mailbox dan! Is deze remaster alles dat Elder Scrolls fans zoeken? 

Zonder de nostalgische bril kijken naar een game die je dierbaar is, kan uitdagend zijn. Sterker nog, dat is het ook. Tijdens het tikken van deze review zit ik in een dilemma. Oblivion is voor mij een RPG waarin ik in 2006 enorm veel vrijheid vond en waar ik enorm veel plezier uit haalde. Dat die game nu een remaster heeft, is fantastisch natuurlijk en mijn eerste indruk was dan ook enorm goed. Toch merk je na het spelen van een groot gedeelte van de game dat er wat haken en ogen zitten aan de kern van deze titel, zowel als de manier waarop de remaster gebouwd is. Anderzijds kent deze remaster ook enorm veel sterke kanten. Laten we beide uitersten eens onder de loep nemen!

Zonder dat roze brilletje

Wanneer je de Oblivion remaster aanslingert, merk je al direct dat de grafische upgrade enorm is. Dat is logisch, de game komt uit 2006. Buiten dat heeft Bethesda ook een aantal systemen opnieuw uitgewerkt. Ik kon in ieder geval niet wachten om de magische wereld van Cyrodiil opnieuw te betreden en werd direct overrompeld door een boel nostalgie. Hierdoor ging ook mijn roze bril al snel op. De charme die de originele game heeft, is namelijk op veel fronten sterk aanwezig, ook zonder die bril moet ik zeggen. Maar toch merk je dat de game gewoon oud is en dat een volledige remake niet per se een gemis zou zijn geweest. Wanneer je namelijk Imperial City betreedt, kom je er snel achter dat alles achter 500 laadschermen verborgen zit en dat de stad, evenals andere dorpen en steden, gewoon kaal en mager aanvoelt. Ook de manier waarop NPC’s naar je toe stappen, je behandelen of juist door bugs niet komen opdagen is frustrerend. Zo zijn er zelfs meerdere gamebreaking momenten geweest, waardoor ik m’n save moest resetten, de game opnieuw moest opstarten of daadwerkelijk in een soort loop terechtkwam. Op dit soort momenten merk je gewoon dat de game niet volledig tijdloos is. Trouwens, waarom had elke grot in Oblivion een deur als ingang? Superraar toch! Over die grotten gesproken, die zien er voornamelijk hetzelfde uit en wanneer je klaar bent is het altijd moeizaam om je weg naar buiten weer te vinden, terwijl er in die grot niks meer te doen is.

Zet je dat roze brilletje wel op, dan zie je wel gewoon enorm veel charme in deze vrije RPG. Dat charme zit hem voornamelijk in de totale chaos, de willekeurige encounters, de grappige bugs (niet altijd) die in de game zitten. Oblivion is de eerste RPG waarbij ik vroeger echt dat gevoel van natuurlijke progressie en exploratie kreeg. Het was voornamelijk zelf dingen uitvogelen, het willekeurige over je heen laten komen en soms ook voor lief nemen dat er eens een NPC over de tafel vliegt, doordat de game niet meer precies kan berekenen wat er eigenlijk moest gebeuren. Deze charme zit nog steeds in de remaster en maakt ook veel goed! Er zit gewoon iets magisch aan hoeveel passie en liefde er vroeger in deze game gestoken is door de ontwikkelaars. Wanneer je voor het eerst een Oblivion Gate mag sluiten en dat epische avontuur voortzet door Martin te begeleiden naar zijn toekomst.

Level scaling was altijd een groot kritiekpunt vanuit fans. Je algehele levels waren namelijk afhankelijk van je Major Skills. Ik ben blij om te vermelden dat dit niet meer het geval is in de remaster, waar levelen veel natuurlijker verloopt en beter in balans is met de wereld van Cyrodiil. Daarnaast kan je nu sprinten in plaats van alleen maar joggen en die toevoeging is zoveel waard voor spelers en ook voor mijzelf. Dit zorgt er gewoon voor dat de flow en pacing net dat beetje beter zijn.

Cyrodiil in 4k

Wat verreweg het meest toffe aan deze remaster is, is de daadwerkelijke remaster natuurlijk. Oblivion heeft altijd een duidelijke art direction gehad en hoewel deze voor een deel veranderd is, is dit naar mijn mening ten goede van de game op veel fronten. Oblivion ziet er fantastisch uit in deze remaster en veel assets zijn volledig vanuit de tekentafel opnieuw bedacht en uitgewerkt. Belichting is goed gedaan, de wereld ziet er geweldig uit en de art direction mag er ook nu echt wel weer wezen. Ook zitten er vernieuwde animaties in de combat en de rest van Cyrodiil. De combat is verder nog steeds zo basaal als vroeger, maar ziet er in ieder geval stukken beter uit. Ook hier weer, voor het eerst die Oblivion Gate inwandelen en dan met deze mooie graphics, adembenemend! Ook de UI en menu’s zijn op de schop genomen en zijn veel gestroomlijnder en minimalistischer van design. Alhoewel ik nog steeds een gear schermpje mis, is dit al een hele vooruitgang tegenover het origineel.

De muziek, dialogen en geluidseffecten zijn grotendeels hetzelfde gebleven en dat is maar goed ook. Die ongemakkelijke gesprekken en het acteerwerk zijn een groot deel van de charme die Oblivion draagt. Daarnaast is de muziek altijd geweldig geweest; why change what isn’t broken? Dit alles zorgt ervoor dat we die nostalgische ervaring mogen herbeleven in een 2025 jasje.

Kijken we naar performance, dan ben ik niet zo te spreken over de base Playstation 5-versie. Vooral in de open wereld is er veel gestotter gaande en zijn de framedrops en spikes tergend. Het is gelukkig al verbeterd na de vorige update, maar nog verre van waar het zou kunnen en moeten zijn. Is het onspeelbaar? Nee, dat niet. Vooral in kleinere steden en gebieden is er helemaal niks aan de hand namelijk.

Verdict

The Elder Scrolls: Oblivion Remastered is een goede remaster, maar wel een die de minpunten van het origineel daardoor nog meer naar het licht brengen. Hierdoor is het voor mij een mixed bag om deze game een score te geven. Als jij door en door fan van de Oblivion game bent, dan ga je enorm blij zijn met deze remaster, want het doet gewoon veel écht wel goed. Toch is er veel aan te merken op de kern van Oblivion en is er in de remaster weinig gedaan om game-breaking bugs en oude kwaaltjes te polijsten. Wel kan je nu sprinten, geleidelijker levelen en in 4K genieten van een episch verhaal en dat is zeer zeker wat waard. Ik denk echter dat een remake toepasselijker was geweest.