Review: Mindseye

Mindseye is een nieuwe IP vanuit Build A Rocket Boy. De game heeft een narrative-focused campaign, third-person combat in een futuristische wereld en nog veel meer. Dat klinkt allemaal heel mooi, maar is dat ook echt zo?

Door enkele logistieke problemen is onze review van Mindseye wat verlaat, maar we wilden de game zeker niet overslaan, ondanks alle commotie. We hebben de game uitgebreid getest en delen graag onze mening, los van de heersende controverse. Mindseye is ontwikkeld door Build A Rocket Boy, een studio onder leiding van Leslie Benzies — bekend van het iconische GTA V. Benzies had naar eigen zeggen geen optimale ervaring bij Rockstar Games en besloot daarom zelf het roer in handen te nemen met deze nieuwe titel. Laten we eens kijken hoe dat in de praktijk uitpakt.

Er zit wat achter je oor

Het verhaal van Mindseye begint eigenlijk vrij interessant. Jij speelt als Jacob Diaz, een voormalige soldaat met een nog onbekend verleden. Wat je als speler wél weet, is dat Diaz een of ander raar apparaat achter zijn oor heeft zitten. Iedereen zegt er wat van, maar niemand weet precies hoe gevaarlijk de zogenoemde Mindseye eigenlijk is. Diaz zelf heeft last van geheugenverlies en daarbij de nodige flashbacks die – uiteraard – niet zo fijn voor ‘m voelen.

De game opent met een cinematic waarin Diaz en een oude vriend in gesprek zijn. Die vriend biedt hem een opdracht aan namens Silva Corp. Al snel wordt echter duidelijk dat dit verhaal barst van de clichés en belachelijke wendingen. Personages als Kerry Righby en Hunter de labrat zijn nog vlakker dan mijn enthousiasme na het vijfde dialoog, en ook de dialogen tussen Diaz en letterlijk iedereen missen elke vorm van diepgang. De pogingen tot humor slaan nergens op, en waar het wél grappig bedoeld lijkt, kwam ik niet verder dan een iets zwaardere ademhaling uit mijn neus. De personages zijn stuk voor stuk saai, inclusief de hoofdrolspeler, en het overkoepelende verhaal doet denken aan een gemiddelde Jason Statham-film – oppervlakkig, voorspelbaar en vooral niet erg boeiend.

Mindseye probeert je mee te slepen in een mysterieus verhaal, maar blijft steken in genre-clichés en vlakke personages. Het mist lef, nuance én een eigen stem – en dat is zonde, want het begin deed even vermoeden dat het ergens naartoe zou gaan. Spoiler: it does not… Als ik dan een compliment mag geven, dan vind ik de set-up van het verhaal niet eens zo slecht. Ik ben echt een sucker voor samenzweveringsverhalen. Mocht Benzies ooit nog eens iets proberen met zo’n setting, zoek de diepgang.

De wereld

Mindseye geeft je het gevoel dat je in een wereld terechtkomt waar veel te doen is en veel mogelijk is. Het werd nooit op de markt gebracht als open world game, maar probeert dit tijdens het spelen wel overduidelijk te zijn. Door de grote open gebieden, die allemaal enorm leeg zijn, kom je vrijwel nooit iets spannends tegen. Ook zitten er weinig consequenties aan jouw acties. Ik krijg een melding dat ik niet zomaar burgers dood mag rijden bijvoorbeeld, maar in plaats van dat de wereld reageert op dat ik dit doe, krijg ik na een aantal onschuldige moorden gewoonweg een Game Over melding.

De wereld zelf zit vol met aparte benamingen, die nooit duidelijk uit worden gelegd of die zo basaal uit worden gelegd dat je het daarna alsnog vergeet. Maar ik moet zeggen dat de wereld er qua art direction niet direct verkeerd uitziet. De assets die gebruikt worden en de visual fidelity is zeker aanwezig en ziet er dus ook echt niet verkeerd uit. Het is alleen jammer dat Build A Rocket Boy je constant terugroept, wanneer je ook maar iets van vrijheid wilt hebben.

Combat en gameplay

In een game als Mindseye verwacht je vloeiende gameplay, impactvolle combat sequences en een levendige wereld met veel content. Dat laatste kunnen we inmiddels wel uitsluiten, maar hoe zit het met combat en gameplay? Laat ik beginnen met de combat, want die is vrij karig. Zo heb je namelijk niet de mogelijkheid om je vuisten te gebruiken wanneer je kogels op zijn. Wapens leeg? Jammer dan! Daarnaast verwacht je in 2025 dat jouw personage dynamisch kan interacten met onder andere de wereld, dus ook binnen combat. Nou ja, niets is minder waar, want Diaz is blijkbaar immuun voor vuur. Het is niet dat vuur niks doet, maar je kan er vrijwel zonder enige consequentie doorheen wandelen. Ook impact van kogels is nergens te bekennen. Ik zie mijn health bar omlaag gaan, maar heb ik nu daadwerkelijk door dat ik beschoten wordt? Nee, dat niet. Ik moet daarbij zeggen dat dit ook geldt voor je eigen gunplay, die enorm karig voelt en weinig feedback biedt voor de speler.

De game geeft je uiteindelijk meer opties zoals granaten, drones en hacks. Deze voelen allemaal vrij karig en zonder poespas, maar ook hier merk je als speler weinig diepgang in je gameplay. Zo zijn sequences waar je iemand moet volgen door middel van camera’s of drones echt doodsaai, er gebeurd gewoon niet veel. Het lijkt wel alsof de game dit gewoonweg niet kan of heeft. Ook komt dit door het vrijwel niet hebben van enige vrijheid. Je hebt je missies, maar zodra je ook maar iets van de wereld wilt bekijken wordt je snel teruggeroepen of is het gewoon Mission Failed. Dat is op zichzelf niet erg, maar enige mogelijkheid om missies op meer dan één manier aan te pakken, die heb en krijg je niet.

Als ik dan een positief puntje achter mag laten, dan is het dat de driving mechanics oprecht vrij goed zijn. De meeste voertuigen voelen anders, zo is een buggy veel lichter en kan je daar niet zomaar mee door de bocht vliegen, zonder dat je over de kop vliegt. Ook schade aan je voertuig wordt op de juiste wijze weergegeven, krijgt de speler toch nog iets van feedback dus. Maar dit is by far nog steeds niet zo vloeiend dan je tegenwoordig zou mogen verwachten.

Graphics en performance

Grafisch is de game echt niet verkeerd. Dit benoemde ik eerder ook al, maar het is zeker geen lelijke game. Dit is waarschijnlijk ook hetgeen dat spelers misschien aantrok, toen de game aan werd gekondigd. Er is nagedacht over assets die gebruikt worden en ook de character designs zijn niet half zo slecht als de rest van de game. Wanneer je door de wereld rijdt ziet het er echt niet verkeerd uit, vooral de hoeveelheid verschillende gebouwen viel hierin op. Ook facial animations zijn echt enorm goed gedaan. Wat het zonde maakt is de performance, die maakt de game op momenten onspeelbaar.

De game is op zowel PS5, als de PS5 Pro, locked op 30FPS. Dat er geen fidelity/ performance mode switcher aanwezig is, baarde mij direct al zorgen. Maar dan verwacht je dat de game op z’n minst goed loopt met die 30FPS. Helaas is dat ook niet het geval. Pop-ins, visuele glitches en bugs, het is allemaal aanwezig. Zowel in cutscenes als door de game heen. Cutscenes zijn namelijk enorm mooi en ook de lip-syncing is meer dan prima, maar als dan iedere scene begint met 300 assets die in moeten laden, dan voelt het gewoon niet aan als een polished ervaring.

Daarnaast is de game ook enorm slecht in het geven van player feedback. Ik heb bijvoorbeeld geen idee wanneer ik kogels op raap, dat kan ik alleen zien door naar het weapon wheel te gaan en te kijken of ik meer kogels heb gekregen na het lopen over een lijk. Vaak is dit namelijk wel het geval, maar de game verteld je dit gewoon niet. Daarnaast falen missies gewoon enorm makkelijk, waardoor je echt heel moeizaam door de game heen komt. De game is gewoon heel slecht in aangeven wat wel en niet kan of mag, maar straft je enorm snel af.

Audio design is dan weer een positief aspect. Deze is namelijk aardig tot goed. Je krijgt voldoende audio feedback, voertuigen klinken goed en ook dialogen zijn kraakhelder. Daarnaast is de keuze qua ambience en muziek vrij karig in afwisseling, maar wel passend bij het thema van Sci-Fi dat Mindseye draagt.

Verdict – beetje jammer dit

Mindseye is in mijn ogen een game die zeker nog 5 jaar ontwikkeling nodig had om überhaupt van de grond te komen. Het is een chaotische rotzooi die nooit in deze staat had mogen releasen. Er zit geen karakter aan zowat ieder aspect in deze game. Zowel de gameplay als de verhaallijn zijn vlak en geraken ook nooit verder dan die eerste laag. Ik zie enigszins potentie in het overkoepelende plot, maar ook hier komt het nooit verder dan de grond. Mindseye is niet eens per sé een ambitieuze game, dus ik had het de ontwikkelaars die hard werken zo gegund dat ze meer tijd hadden gekregen. Helaas is dat niet hoe de industrie werkt tegenwoordig. Ik kan oprecht niemand aanraden om deze game te spelen.