De Final Shape, het begin van het einde is hier

Deze week is het zover. The Final Shape. De aller laatste uitbreiding binnen de Light and Dark Saga van Destiny. De Saga die begon met de aller eerste verschijning van Destiny in 2014. Nu, 10 jaar later, sluiten we het verhaal af, met wat beloofd, een spetterend einde te zijn. Maar 10 jaar Destiny. Hoe voelde deze letterlijke reis door het universum?

Ik herinner het me als de dag van gisteren. Ik zat met twee vrienden op de bank. Alle drie grote Halo fans en we keken vol verwondering naar de onthulling van Destiny. Met ieder beeld op het scherm en iedere zin van een Bungie ontwikkelaar raakte we meer en meer onder de indruk. “Dit kan toch alleen maar de beste game aller tijden worden?”, zei ik vol overtuiging tegen mijn vrienden. We konden haast niet geloven dat wat we nu in dit filmpje zagen, ooit werkelijkheid zou worden. Dé multiplayer game der games. Dé MMO der MMO’s. En dat van de makers van Halo. Alhoewel het filmpje op zich niet heel erg lang duurde, werd het voor ons een late avond. We bleven het filmpje opnieuw kijken en spoelde terug naar bepaalde fragmenten om concept plaatjes beter te bestuderen. Tegelijkertijd waren we hardop aan het fantaseren, hoe geweldig dit wel niet zou kunnen worden. Tijdens de lange avond speculeren en fantaseren hadden we onze rollen al verdeeld. Ik als Hunter en mijn vrienden als Titan en Warlock. Eén van die vrienden speelt nog steeds en zelfs als Titan. Die andere vriend speelt al sinds de eerste Destiny niet meer en ik ben uiteindelijk niet voor een Hunter gegaan, maar voor de Warlock. En daar heb ik sinds het spelen van de eerste Destiny Alpha eigenlijk al voor gekozen.

Een stapje terug

Alhoewel Destiny pas echt bestond sinds we onthulling van Bungie keken, begonnen we ons langzaam te beseffen dat Bungie ons al broodkruimels aan het voeren is over hun nieuwe project tijdens de Halo games. Zo zie je in Halo als je onder bepaalde omstandigheden dood gaat namelijk een bericht: “Killed by the Guardians”. En is er een achievement met de naam: The Guardians are coming. De grootse prijsgever was nog wel de “Destiny Awaits” poster in Halo ODST. In deze poster zie je een afbeelding van de aarde met daarboven een witte bol. De traveler. En daarboven een tekst: Destiny Awaits. Uiteraard destijds niets om van op te kijken in een space game, maar later bleek dus dat Bungie ons toen al heel voorzichtig iets wilde zeggen.

Nog voordat we mochten beginnen met de eerste Alpha werd het tijd om de forums van Bungie te trotseren. Samen met mijn twee vrienden hebben we maandenlang de servers doorgespit, gesproken en gefantaseerd met honderden, als niet duizenden andere toekomstige Guardians. Alleen al deze forums zijn een prachtige herinnering aan Destiny. Zoveel theorieën, ideeën en hype voor de nieuwe space-shooter van Bungie. We besloten om ter voorbereiding een clan te starten en alhoewel we dit vooral voor de grap deden om een kleine community op te bouwen, groeide de clan al heel erg snel uit tot één van de grootste clans in de eerste Destiny! We groeide zo snel en we hadden zo’n gedreven community dat we het maximaal aantal leden hebben bereikt en rollen hebben moeten verdelen om onze clanpagina een beetje in het gareel te houden. De pagina bestaat tot de dag van vandaag nog steeds, maar deze is helaas niet meer actief. Toch grappig om te zien dat er nog steeds spelers lid zijn van de clan!

Je ziet het. De clan aangemaakt op 16 juli, 2013. Nog ver vóór Destiny speelbaar was. Toen waren we al super actief bezig met de game. Laat Osaizuchi nou net mijn Bungie ID zijn!

De eerste ontmoeting

Het moment was eindelijk daar. De Destiny Alpha. Speelbaar tot level 8 en eindelijk de tijd om een eerste goede blik te werpen op de game waar we al zo lang naar uit hebben gekeken. Na het spelen van alle drie de speelbare classes was ik er na veel uren en heel veel Sepiks Prime kills verder er wel uit: Ik word een Warlock. De Alpha beviel me verder uitermate goed. Zowel de PvE als de PvP lag me enorm en alhoewel ik dacht dat de wereld veel meer open was, dacht ik dat dit nog wel zou veranderen in de volledige game. Het is tenslotte maar een Alpha.

Na de Alpha volgde een Beta en de Beta bracht ons uiteindelijk de volledige game met niemand minder dan Peter Dinklage die ons door het spel heen praat. Op dit moment vond ik Destiny helemaal het einde en was het bijna alles wat ik hoopte dat het was. Een online shooter die je heel goed met vrienden, maar ook heel goed alleen kunt spelen. Het enige dat ik jammer vond is dat er weinig exploration in zat en dat de wereld niet heel erg open was. Je speelde in duidelijk gekaderde segmenten van een planeet en als je een Strike of Missie wilde starten dan deed je dat vanaf een menu en deed je dat niet door het organisch te vinden in de wereld.

Destiny was in 2014 bijna net zo gevaarlijk voor me als dat RuneScape in 2007 voor me was. Ik was helemaal verslaafd aan de game en ik stond zelfs tot 3 uur eerder op om de game vóór school te kunnen spelen. Even een paar potjes Crucible, of even een paar Strikes voltooien. Ik bleef bij met de nieuwste ontwikkelingen rondom de game en tijdens schooltijd en in de bus was ik bezig met dingen opzoeken over Destiny en dit delen met vrienden. Destijds was mijn clan ook nog heel actief, dus geregeld zaten we in de Clan Chat om alvast af te spreken voor die avond of voor het weekend.

Na de eerste weken werd het ook eindelijk tijd om de eerste Raid van Destiny te trotseren. De Vault of Glass! En ongelogen. De Vault of Glass is een van mijn leukste of misschien zelfs de leukste game herinnering die ik heb. Waar ik in World of Warcraft nooit echt onderdeel ben geweest van een hechte groep om mee te raiden. Was ik dit nu wel. We hadden een van de meest actieve clans en we begonnen dan ook ver voordat de Vault of Glass haar deur opende, met het opstellen van Raid groepen en Raid tijden. We hadden een Main Raid Groep en deze bestond uit een aantal hele actieve clan leden en ikzelf. Zes personen, waarbij iedereen uit een heel ander land kwam. Het idee was dat wij als eerste de Raid probeerde en de twee daaropvolgende dagen konden bij springen als andere clanleden hulp nodig hadden. Want we hadden maar liefst 3 Raid groepen en waren iedere dag als Clan zijnde aan het Raiden. De eerste keer hadden we de Vault of Glass gehaald binnen 12 uur. En we waren hier dan ook zo enorm trots over en sprongen de volgende dagen direct bij om onze clanleden te helpen.

We hebben onze succesvolle poging zelfs op beeld!

Destiny 2, eindelijk op PC

Destiny 2 kwam er uiteindelijk aan en eindelijk kwam deze game ook naar PC. Tijdens Gamescom zijn we maar liefst 3 keer naar de Destiny 2 PC demo gegaan omdat het gewoon zo heerlijk aanvoelde om deze game op PC te spelen. Gedurende al deze jaren Destiny 2 heb ik de game dan ook op zo goed als elk platform voor meerdere uren gespeeld. Ik heb alle uitbreidingen op PlayStation 4 en 5, bijna alle uitbreidingen op PC, heb een periode op Xbox gespeeld en zelfs heel erg veel uur gespeeld via Google Stadia. Kennen we dat nog?

Destiny is zo’n groot onderdeel geworden van mijn leven dat het gewoon 1/3 van mijn leven in wat voor vorm dan ook een rol speelt. Wekelijks uitkijken naar de reset en nieuwe Story, jaarlijks uitkijken naar de nieuwe grote uitbreiding, of gewoon dagelijks enorm veel plezier heb met het spelen van de game en het doen van de zoveel verschillende soorten activities.

Destiny 2 heeft ondertussen enorm veel toffe verhalen gehad en zoveel uitbreidingen. Het is bijna route geworden om Destiny op te starten en om. Ongelofelijk dat het nu bijna voorbij is met de Light and Dark Saga. Met een brok in mijn keel begin ik deze week aan de aller laatste uitbreiding in dit verhaal. Bedankt Destiny. Bedankt Bungie. En voor een aller laatste keer: Eyes up, Guardian.