Review: Silent Hill 2 (Remake)

Silent Hill is altijd een geliefde horror serie geweest onder gamers. Het is Keiichiro Toyama’s kindje en Konami heeft de games rond begin 2000 altijd enorm goed aangepakt. Silent Hill 2 kwam namelijk uit in 2001, een perfecte titel voor een remake dus. Die remake kwam een goede week geleden uit en wij zijn er volop ingedoken en daar vertellen we jullie graag alles over!

Silent Hill wordt vaak gezien als de tegenhanger van Resident Evil, met een hogere focus op poëtische storytelling, character writing, puzzels en donkere horror. Maar, qua gameplay tikken beiden games wat van dezelfde boxjes aan. Echter hebben we van een Silent Hill game al lang niks nieuws mogen spelen, dat veranderde een week geleden. De remake van Silent Hill 2 verteld een zenuwslopend verhaal, ooit bedacht door Keiichiro Toyama en nu opnieuw uitgebracht door Konami, onder ontwikkeling van Bloober Team. Silent Hill heeft een enorm grote fanbase, wat het extra belangrijk maakt om de originele game eer aan te doen, die ‘vibe’ moet gewoon aanwezig zijn. Korte spoiler: Dat is zeker het geval!

I want my Mary

Je volgt James Sunderland, die een brief krijgt van zijn overleden vrouw, Mary. In die brief staat een link naar stadje Silent Hill. Wat een beetje apart is, want Mary is 3 jaar geleden overleden aan een ziekte, toch? James laat er geen gras over groeien en gaat in één snelle autorit naar de stad toe. Eenmaal aangekomen is niks wat het lijkt. Silent Hill is niet wat het was en is geteisterd door een dikke mist, gekke monsters, psychologische horror elementen en nog zoveel meer. Het is in ieder geval te stellen dat James zijn trip door deze mistige stad niet enorm soepel verloopt. Het is lastig om veel over het verhaal te vertellen zonder te spoilen, maar het is goed om te benoemen dat alle originele elementen erin zitten en dat de toevoegingen op deze remake de game in veel opzichten beter maakt.

Het verhaal wordt grotendeels verteld door selectieve cutscenes, die precies daar zijn wanneer de game dat belangrijk vindt. De nieuwe voice acting is fenomenaal en geeft diepere dimensies aan het al diepgaande verhaal dat James zijn tragedie brengt. Daarnaast kom je een character tegen die dient als een soort rode draad in het verhaal, hoe is deze persoon gelinkt aan Mary? Dat is de vraag die je door het hele verhaal wel bezig houdt. Het verhaal weet precies wat het doet en wanneer het je weer even een luchtig momentje moet geven, om je vervolgens volledig terug de diepte in te trekken. Het liefst zou ik hier alles blootleggen, discussiëren over de verschillende eindes en hoe ze allemaal hun poëtische toevoeging hebben, of juist discussiëren over wat Silent Hill nu precies is. Het feit dat ik hier zo over nadenk, zegt alleen maar hoe enorm goed het verhaal van Silent Hill 2 wel niet is!

Een ander groot onderdeel van het verhaal is de psychologische horror. James wordt alle kanten op getrokken, visueel, in z’n hoofd. Dit maakt James een multidimensionaal personage met veel interessante karakteristieken, hij is ook zeker niet de silent protagonist waar veel horror games op leunen. Onderweg kom je meerdere personages tegen, allemaal met hun eigen link aan Silent Hill. Die dialogen zijn enorm raar, maar zoals alles in deze game is dat niet zonder reden.

Combat

Natuurlijk ga je alle horror niet aan met je blote handen. Van een gespijkerde plank naar een shotgun, James vindt door de game heen allemaal tools om mee te spelen. Er zitten geen crafting mechanics in deze game, en dat is maar goed ook. Je wordt op deze manier gedwongen om te roeien met de riemen die je hebt en dat maakt de game nog enger dan dat deze eigenlijk is. Kogels en health zijn schaars, wat enorm bijdraagt aan het survival aspect. De combat zelf is vrij simpel, je slaat, ontwijkt of schiet. Toch voelt het wel soepel allemaal, maar het mist ergens soms ook wat diepgang. Movement is zoals in de meeste horror games natuurlijk gewoon lekker clunky, toch heeft Bloober ervoor gezorgd dat het nooit outdated voelt. Combat word je echter niet heel makkelijk gemaakt, vijanden voelen als een grote dreiging, vooral in smalle wandelgangen of wanneer er meerdere tegelijk komen.

Qua enemy design is Silent Hill van hoog niveau. Ieder design is gemaakt met een specifieke reden, je zult echter zelf ondervinden wat die redenen zijn. Ik kreeg in ieder geval de kriebels over m’n rug, toen ik voor het eerst de Bubble Head Nurse op me af zag komen met een mes, alsof ik de weg aan iemand vroeg in het zuiden van Londen. Maar van basic enemy designs tot aan de bosses, alle monsters zijn super creepy. Toen ik voor het eerst de Pyramid Head tegen kwam, heb ik me toch snel weer omgedraaid!

De game heeft een handjevol boss fights, niet allemaal in de normale vorm. Sommige vereisen daadwerkelijk combat, anderen zitten verwikkeld in een puzzel of een achtervolging en soms zijn ze zelfs scripted en zul je voor bepaalde tijd moeten overleven. Hoe dan ook, iedere ‘boss’ encounter voelt uniek. Het is niet een game die valt of staat op boss designs, maar het is zeker een goede toevoeging! Je zult zien dat de meeste encounters je echt dat gevoel geven van ‘iemand zit achter me aan’ en dat gevoel van intense stress voel ik niet snel bij een game, chapeau Bloober!

Sound design

De hoofdrolspeler van Silent Hill 2 is echt het sound design. Ik denk oprecht dat de meeste stressmomenten voor mij echt kwamen in de vorm van geluid. Wanneer monsters dicht bij je zijn hoor je namelijk een radiofrequentie die steeds luider wordt, gebaseerd op de afstand tussen jou en het monster. De developers hebben hier goed mee liggen spelen, want er wordt gretig gebruik gemaakt van deze mechanic door de hele game heen. Daarnaast zijn de omgevingsgeluiden goed afgestemd en kan je precies achterhalen waar monsters zitten, maar ze door de donkere omgevingen vinden is andere koek. Waar de meeste horror titels vooral leunen op het visuele aspect, leunt deze titel echt veel meer op haar sound design. Bloober is enorm specifiek in waar ze willen dat het geluid je ervaring van angst en stress versterkt. Zo hoor je in het ziekenhuis constant iemand hijgen en heb je eigenlijk geen idee waar dit vandaan komt, maar het voelt alsof er constant iemand mee kijkt, zelfs op momenten dat er visueel helemaal niks spannends gebeurt.

Silent Hill

De stad van Silent Hill is dikmistig, je kan niet verder dan 2 meter voor je uit kijken. In het begin ben je nog een beetje zoekend naar waar je heen kan en moet, maar al vrij snel kom je erachter dat de game eigenlijk vrij lineair is, in ieder geval wanneer je buiten loopt. Ik vond de eerste 2 uur ook helemaal niet zo interessant, ja de stad is onheilspellend, maar het is ook vrij gelimiteerd allemaal. Daarna loop je wel alsnog tegen de conclusie aan, dat ook dit met een reden gedaan is. De game opent zich juist wanneer je daadwerkelijke levels in loopt. Zo zijn er een aantal omgevingen waarin je terecht gaat komen, van een appartementencomplex naar een enorm beangstigende gevangenis ergens diep in de ‘abyss’.

Level design is echt waar deze game haar kracht laat zien. Buiten het feit dat levels enorm goed in elkaar steken en je constant in een soort doolhof rondloopt, zijn de levels ook super dynamisch en verandert alles om je heen constant. Niets is wat het lijkt, ook hier weer. Buiten dat zijn er veel puzzels die je op moet lossen en zal je goed op je omgeving moeten letten voor geheime gangetjes of verborgen elementen. De game slaagt erin om puzzels en level design te combineren en dat maakt het zo sterk! In de basis heeft ieder gebied een overkoepelende puzzel om op te lossen, die meestal bestaat uit het verkrijgen van losse elementen. Ieder element dat je moet verkrijgen heeft dan weer een eigen puzzel, of meerdere. Waar ik level design echt het sterkst vond is in de gevangenis. Hier ben je niet alleen bezig met het vinden van de sleutel om een nieuw wapen vrij te spelen, maar je wilt ook ontsnappen natuurlijk. Hier zie je een combinatie van puzzels die op tijd lopen, met heel veel monsters achter je aan en waar je ook nog eens super goed moet letten op je omgeving. Ik ben zelf niet zo van puzzelen in games, maar deze titel heeft mij van mening doen veranderen. Levels lopen echt enorm goed in elkaar over ook, waardoor de hele game voelt als één lange chain aan events.

Graphics & performance

Hier laat de titel nog wat steekjes vallen. Om te beginnen met het positieve, de game is enorm sterk in het creëren van nieuwe assets voor ieder onderdeel dat je speelt. Ik kom zelden hergebruikte assets tegen. Ook de designs zijn echt van hoog niveau, de game heeft een volledig eigen tekenstijl en styling. Waar die steekjes vallen, zit hem in de consistentie en performance. De game is niet enorm consistent qua graphics en je merkt echt op dat sommige gebieden of specifieke assets er beter uitzien dan anderen. Het is geen storend element, helemaal niet zelfs, maar mij viel het wel op. De performance is wel daadwerkelijk een probleem soms. De game zit vol microstutters en heeft frequent last van framedrops. Niks dat een paar performances patches niet kan oplossen, maar voor nu soms wel vervelend. Ook zitten er nog wel eens wat visuele glitches in de game, waar mijn beeld vaak begon te knipperen, James wel eens vast bleef hangen en alles ging shaken of monsters door de vloer vielen. Verder voelen omgevingen bijna handcrafted, gezien alles een eigen unieke look heeft. Ook de horror visuals zijn f&*^ng creepy en onheilspellend. Wat hier in meespeelt, is dat de game vrij summier begint en geleidelijk veel enger en ook smeriger wordt!

Verdict

Niets is wat het lijkt in Silent Hill, maar alles is wel precies wat het moet zijn. Deze remake behoort tot de categorie ‘geslaagd’ in ieder geval. Het is een sterk in elkaar gezet stukje kunst van begin tot eind. Van de storytelling tot aan het level design, de game is fenomenaal! Het is niet alleen een enorm goede game, maar ook een ijzersterke remake. Er zit meer dan genoeg vernieuwing in, er is nieuwe content toegevoegd en dat terwijl Bloober Team het origineel in eren houdt. Het is een verhaal dat mij nog wel even bijblijft en ik kan de game dan ook echt aanraden aan iedereen die houd van psychologische horror games!