Review: Momodora Moonlit Farewell

Momodora is al een redelijk langlopende platformreeks, waar ik eerlijk gezegd nog nooit van had gehoord. Het is een Metroidvania-reeks die mijn interesse opwekte na het zien van enkele screenshots van de nieuwste titel uit de reeks, die sinds kort verkrijgbaar is op de PlayStation 5. Hoogste tijd om daar in te stappen om te ervaren of deze reeks het backtracken waard is.

Vergelijken is de dief van vreugde, oftewel, Comparison is the thief of joy, zoals het gezegde mooi uitdrukt. Dit gezegde was voor mij tot nu toe niets meer dan dat, een gezegde. Toch moet ik me voor het eerst overgeven aan dit gezegde, want het was misschien geen slim idee om Momodora Moonlit Farewell, slechts enkele weken na Ender Magnolia op te starten. Deze nieuwe Momodora titel wist mij te verleiden met fraaie screenshots en over het algemeen een vrij positieve indrukken van andere spelers. Na enkele uren spelen, kwam ik een beetje bedrogen uit. Buiten de fraaie screenshots om, speelt deze Metroidvania het behoorlijk veilig en is er weinig om echt van onder de indruk te zijn.

Momodora

In deze Metroidvania speel je als Momo, een jonge avonturier die voor een probleem komt te staan met demonen en Goden in een strijd waar feeën en andere mystieke wezens last van ondervinden. Tijdens ons avontuur bewegen we ons door 2D omgevingen die thematisch gezien van elkaar verschillen en andere vijanden meebrengen. Over het algemeen is de game niet heel erg lang en speel je er binnen een uur of 7 wel doorheen. In traditionele Metroidvania-fashion begin je met heel erg weinig speciale krachten, maar krijg je langzaam steeds meer mogelijkheden om de map te verkennen. In deze titel krijg je dan ook een double-jump, een wall-jump en de mogelijkheid om een bepaalde mist te betreden. Het is allesbehalve vernieuwend of spannend en eigenlijk precies wat je verwacht, al vond ik de hoeveelheid extra paden en geheimen in combinatie met het backtracken nogal teleurstellend.

Momo wordt ook sterker in deze game en dat doet ze door fruit te eten en bepaalde lelies te vinden in de map. Er zijn verschillende soorten fruit. De een vergroot je aantal levenspunten, de ander verbetert je stamina en dan is er ook nog eentje die het aantal healing opties uitbreidt. Deze vind je met best een gestaag tempo, waardoor je wel degelijk voelt dat je sterker wordt en de volgende uitdagingen beter kunt tackelen. Een andere manier waarop Momo sterker wordt zijn met speciale kaarten die je kunt vinden of verdienen. Deze kaarten dienen als perks waarbij je er in het begin 2 actief mag hebben, maar je ook extra slots kunt vinden waardoor je er uiteindelijk meer tegelijk actief kunt hebben. Deze kaarten hebben perks in verschillende vormen en maten. Sommige zorgen er voor dat je simpelweg meer schade toebrengt met een bepaald soort aanval, terwijl andere weer hele andere effecten hebben zoals de kans op bonus damage of de mogelijkheid om een keer terug te keren van de dood als je al je levenspunten verliest. Ondanks deze perks erg uiteenlopen, ben je alsnog vrij beperkt, vooral in het begin met het kiezen van de perks en zou ik ze meer zien als een handige en sterke bonus. Het is niet zo dat deze perks echt een aanzienlijk verschil maken in de manier waarop je de game speelt en daarom een bepaalde build kiest, zoals we wel zien bij games als Blasphemous 2.

De laatste manier waarop Momo sterker wordt is door de hulp van companions. Door ze te vinden in de map, of te verdienen, krijgt Momo een handjevol aan companions om uit te kiezen. Sommige healen je als je HP verliest, andere vechten met je mee. Het grote minpunt aan deze companions is dat ze je niet helpen tijdens de boss fights, maar alleen assisteren tijdens het spelen door de map. Een ander nadeel is dat deze companions kunnen lijken op vijanden. Zo speelde ik de hele game met een soort van gifwolkje die vijanden aanvalt, maar waren er vijanden die precies zo uitzagen als mijn gifwolkje, waardoor ik af en toe niet kon zien of het een slechterik was, of niet.

De basis in orde

Momodora Moonlit Farewell laat zien dat het de basisprincipes van een Metroidvania snapt, maar faalt er in om verder te kijken dan dat. Het voelt op veel momenten als een game die niet echt weet door te pakken en kiest voor de veilige weg. Zelfs met de enkele bossfights in de game, kwam ik bijna niet voor verrassingen te staan en heb ik vaak niet meer dan één poging nodig gehad om een boss te verslaan. De aanvalspatronen zijn voorspelbaar en niet heel divers, waarbij ik meermaals een tweede fase verwachtte die het een en ander zou veranderen, maar dat gebeurde niet. Tot op het echte einde van de game speelde het allemaal heel recht toe rechtaan, iets wat je niet per se verwacht of verlangd van een Metroidvania. De wereld is vrij statisch met minimale dynamiek tussen de personages, wereld en gebeurtenissen, behalve op sleutelmomenten in het verhaal.

Wat ik vooral frustrerend vond was dat ik bijna de hele game slecht wist wat er van mij verwacht wordt, waar ik naartoe moet en waar ik naar op zoek ben. Een element dat hierin in meespeelt, is het feit dat ieder blok van de map zichzelf reset nadat je er in en er uit gaat. Vijanden respawnen niet pas na dat je rust bij een rustpunt, maar zodra je al wisselt van blokje in de map. Dit geldt voor de vijanden, maar ook voor NPC waar je mee moet praten. Indien je voor een NPC een aantal voorwerpen moet verzamelen, maar deze dus al hebt voordat je de eerste keer met de NPC praat, verzoekt deze je in het eerste gesprek om de voorwerpen te halen en schakelt niet over na het gesprek waarin je de voorwerpen al hebt, waardoor ik terug ben gaan zoeken naar de voorwerpen, die ik dus al bij me had. Ik had enkel het blokje van de map opnieuw moeten inladen om een nieuw stukje dialoog te kunnen starten.

Qua stijl moet ik zeggen dat Momodora Moonlit Farewell er soms erg fraai uitziet, maar soms ook heel erg basic. Verschillende Bosses zien er tof uit, zoals de slang en de laatste boss. Enkele locaties zijn mooi en enkele NPC’s zien er cool uit. Verder dan dat is de wereld vrij saai, zien de vijanden er vaak heel erg suf uit en is het gewoon niet echt een game die mij weet te enthousiasmeren. Zoals ik in het begin de review al zei, werd ik gelokt met enkele fraaie screenshots, maar kwam ik al snel bedrogen uit. Het is een beetje alsof je een film trailer kijkt, waarin de trailer al de vetste momenten van de film laat zien en de rest van de film bij lange na niet zo interessant is als de trailer deed lijken.

Verdict

Momodora Moonlit Farewell heeft mij helaas niet echt kunnen pakken, ondanks mijn grote liefde voor de Metroidvania genre. Misschien ben ik de afgelopen tijd ook wel een beetje te verwend met voorgaande titels, maar Momodora speelt het voor mij eigenlijk gewoon veel te safe. Soms frustrerend, maar vaak gewoon erg saai. Het is geen game die mij echt uitdaagt of me graag de wereld laat verkennen. Het snapt absoluut de basis principes van een Metroidvania en zet daarmee dan ook een game op die af en toe een glimp geeft van een gewaagde titel in het genre, maar pakt helaas nergens echt door om uit te blinken.