Review: Leila

Soms kom je games tegen die meer kunst dan game zijn. Dat is hier misschien ook wel het geval. Leila is een point-and-click narrative puzzle game. In de vier chapters van de game volg je belangrijke momenten in het leven van een moeder die zo nu en dan in de knoop zit met haar mentale gezondheid en haar herinneringen beter wil leren begrijpen.

Ubik Studios weten hier een intiem, confronterend maar vooral heel belangrijk verhaal in een prachtig  avontuur neer te zetten. Je hoeft hier echter geen extreme wendingen te verwachten. Leila is vanaf het begin duidelijk over de thema’s die aan bod zullen komen en wijkt daar dan ook niet van af. Dat hoeft ook niet. De boodschap is duidelijk ,en die boodschap komt enorm hard binnen door slimme game mechanics en confronterende art.

We zien dat Leila terugkijkt op een eerdere partner die haar aan de kant zette, haar gedachten over kinderen, en de sleur die ze ervaart in het dagelijkse leven. Vrij universele gevoelens en gedachten die we allemaal wel eens zijn tegengekomen. Leila benadrukt deze echter op bijzondere manieren. Zo krijg je de opdracht om de was te doen, de wc schoon te maken, de kinder kamer op te ruimen en andere huistaken te doen. Wanneer je deze een paar keer hebt uitgevoerd ervaar je de sleur waar Leila het over had ook. Slimme gameplay mechanics zoals het langzamer laten bewegen van jouw cursor, of objecten heel “zwaar” te laten voelen benadrukken deze emoties en brengen de sleur en depressieve momenten van Leila extra in kaart. Je bent hier dan ook niet zozeer een spel aan het spelen, deze game is iets duidelijk aan het maken en doet dat op indrukwekkende wijze. Ervaar je deze gevoelens niet zelf, dan maakt het spelen van Leila het begrijpen van mensen die deze gevoelens ervaren misschien wel een stuk makkelijker.

Leila is meer dan droevigheid

Naast de dagelijkse sleur zien we Leila ook moeite hebben met haar self-image, en haar zelfverzekerdheid. Toch is Leila niet enkel droevigheid. Door deze emoties te bestuderen komen we vaak tot de essentie van waar deze emoties ontstaan zijn. Leila blikt dan ook terug om haarzelf beter te begrijpen. Soms krijg je als speler hier een keuze in. Deze keuzes leiden niet tot het missen van bepaalde stukken, maar veranderen enkel de volgorde van het verhaal. Op bepaalde momenten moet je er dan ook voor kiezen om bepaalde pijnlijke herinneringen te confronteren of voorlopig uit de weg te gaan. Ook deze keuzes brengen de ernst van de gebeurtenissen beter in kaart. Leila leert ons in haar terugblik op haar leven een belangrijke les die we misschien wel wat vaker in onze eigen levens zouden moeten toepassen. Door onze pijnlijke herinneringen te confronteren leren we de gebeurtenissen, en onszelf, beter te begrijpen. Doen we dat op gezonde wijze dan krijgen we misschien wat meer licht en plezier in het leven.

De puzzels zijn hier dan ook met veel zorg gemaakt. Deze zijn niet zomaar deel van de game om het verhaal wat langer te maken, maar hebben elk hun eigen (zeer belangrijke) plek en staan vaak symbool voor de gevoelens en ervaringen die Leila op dat moment met ons wil communiceren. Zo komen we in een boek  een puzzel tegen waarin we een koppel moeten herenigen door de gebeurtenissen in het boek te veranderen zo dat deze twee mensen weer bij elkaar komen. Op het moment dat we dat doen zit Leila zelf in de put over hoe haar man eigenlijk maar doorsnee is en Leila niet het gevoel heeft dat zij voldoet aan de enorme verwachtingen die zij voor haar leven had.

In de drie tot vier uur die je hebt met Leila is er dan ook genoeg stof om over na te denken. Hier komen ook wat meer confronterende (self-harm) topics aan bod. Als speler heb je echter de keuze om deze over te slaan. De art in deze stukken is namelijk best schokkend. Het is goed dat hier over nagedacht is, zodat iedereen de game kan ervaren. Hoewel soms dus schokkend, is de art gedurende de hele game prachtig. Handgetekende 2-D beelden komen hier enorm goed tot hun recht. Ook noemenswaardig is de voice-acting. De gesproken stukken zijn prachtige ondersteuning voor de art en leiden dan ook niet af, maar voegen heel veel toe aan de soms warme toon van de game.

Leila is waarschijnlijk een game die niet bij veel gamers op de radar stond. Toch verdient de game meer aandacht dan het op dit moment krijgt. Hoewel de game redelijk kort is en er niet heel veel replay-value is, doet de art hier iets bijzonders en krijgen we uiteindelijk een prachtig verhaal die ons laat nadenken over onze eigen herinneringen, trauma’s, en uiteindelijk de sleur, maar ook de schoonheid van onze dagelijkse routines en het doorsnee leven. Je sluit de game dan uiteindelijk toch ook wel met een voldaan en dankbaar gevoel af. Emoties die bij AAA titels vaker toch wel achterblijven.

Tot zover bekend is er geen game die besproken kan worden zonder enkele negatieven te noemen. Ook dat is hier het geval. Gespeeld op de PS5 pro ontstaat soms het idee dat de game toch echter beter tot haar recht komt op pc. De cursor bewegen is soms toch echt wel langzaam en ongemakkelijk. Vooral omdat veel objecten een redelijk kleine “hitbox” hebben. Soms ben je op zoek naar iets kleins, je zult dan precies op dat object moeten stoppen om het te kunnen selecteren. Dit is vaak millimeter werk en had echt wel wat toegankelijker gemaakt kunnen worden zonder spelers de mogelijkheid te geven maar wat random dingen aan te wijzen en toch tot een oplossing te komen. En zelfs dan, in de hoek van het beeld kun je soms een hint systeem activeren. Soms wijst deze veel te duidelijk aan waar je naar op zoek bent en mist deze het punt van een hint een beetje, en soms geeft dit systeem je dan eigenlijk weer helemaal niks. Het is moeilijk hier een gezonde balans in te vinden.

Leila kwam op 17 April op Playstation 4, Playstation 5, Xbox series S en X,  en Xbox One uit. Eerder al op PC.