Review: Elden Ring: Shadow of the Erdtree

Het was tijd, de hoogste tijd, om Miquella te volgen naar de Land of Shadows in Elden Ring haar nieuwste DLC: Shadow of the Erdtree. Deze uitbreiding werd door Miyazaki verkocht als een gebied dat iets groter was dan Limgrave. In de basis zal dat vast ergens kloppen, maar mijn speeltijd zegt wat anders. In ieder geval, laten we een deep dive doen in deze enorm toffe uitbreiding en kijken naar story, gameplay en difficulty!

In Shadow of the Erdtree duiken we in een ander land binnen het Elden Ring universum, de Land of Shadows. Dit land, vol met grimmigheid, zit gevuld met lastige enemies, verraderlijke NPCs, grootse draken en veel schatten en geheimen. Waarom gaan we hier heen? Dat heeft te maken met Miquella (The Kind). Miquella is de broer van Malenia, weet je wel, die ene vervelende enemy uit de base game. Malenia en Miquella zijn vervloekt, daarnaast is Malenia geteisterd door Rot. Miquella heeft de Haligtree ontworpen om zichzelf tot een volwassen persoon te kunnen maken en daarmee ook Malenia te kunnen herstellen van al het geen waar zij onder mag lijden. Voordat hij dit ritueel kon volbrengen echter, werd hij gestolen door Mohg, Lord of Blood. Mohg wilt zichzelf namelijk wederhelft maken van Miquella, nadat hij de Empyrian om heeft getoverd tot een ware god. Dat is alles dat wij weten vanuit de base game, in ieder geval het gene dat belangrijk is. Maar, dat is waar wij in het spel komen.

Moeilijkheidsgraad: NG+1
Console: PS5

Van Mohg naar Fog

Wat al direct een toffe manier is om een DLC te introduceren, is de manier waarop je naar de Land of Shadows gaat. Je verslaat Mohg en daarna is het aan jou om Miquella’s hand vast te pakken en te teleporteren naar de Land of Shadow. Uiteraard ga ik niets spoilen over Shadow of the Erdtree’s verhaallijn, maar wel kan ik jullie vertellen dat het verhaal, althans voor mij, minstens zo goed is als die van de base game. Miquella is een interessant personage, is hij daadwerkelijk The Kind, of is hij zo beangstigend als mensen zeggen? Daar moeten we achter komen in deze DLC. Onderweg kom je verschillende NPCs tegen, allemaal met een eigen verhaallijn die ergens enorm verwoven is met die van Miquella. Dit zorgt er ook voor dat je de side quests wilt doen, alles loopt in elkaar over en om het complete plaatje te krijgen, wil je echt alles doen. Hier ben ik een enorme fan van, je wilt ieder geheim weten en het stimuleert je des te meer om met iedereen te praten en keuzes te maken.

De één wilt Miquella als god zien, de ander weer totaal niet. Iedereen heeft zijn of haar eigen idealen omtrent de situatie, wat het verhaal enorm complex en ook engaging maakt. Ik ben een enorme fan van hoe de storytelling hier wordt aangepakt. Het verhaal is voor mij dan ook een enorm hoogtepunt. Het voelt groots, beangstigend, mysterieus en alles dat te maken heeft met goden wordt in iedere Souls game enorm goed uitgewerkt. Dat is hier zeer zeker geen uitzondering. De game laat je anders denken over bestaande personages en geeft je enorm interessante nieuwe personages om wel of niet mee in zee te gaan. Daarnaast zijn er natuurlijk nog de ‘meerdere wegen naar Rome’. De DLC geeft je de vrijheid om op meerdere manieren bij het einde te komen, welke keuzes maak jij?

Land of Shadows

Paralel aan de Lands Between, vinden we dus de Land of Shadows. Alhoewel het gebied vergelijkingen heeft met die van de base game, is het een enorm uniek en vooral complex gebied. Het bestaat uit 5 map pieces en is veel grote dan Miyazaki liet lijken. Dit komt niet alleen door hoe groot de map lijkt wanneer je deze opent, maar hoe complex de map werkt in lagen. Alhoewel soms verwarrend, bestaat de Land of Shadows uit enorm veel opeengestapelde lagen, waarin je goed moet zoeken naar waar je naar toe wilt of moet. Dit is fantastisch, het voelt alsof dit keer niet alleen de enemies je proberen te naaien, maar ook de map er alles aan doet om je 2 rode woorden op je scherm te brengen. Ik moet zeggen, alhoewel het eerste gedeelte van het nieuwe gebied er direct mooi uit zag, was ik niet direct weggeblazen door de hoeveelheid dingen dat er te ontdekken was hier. Tot ik verder keek en in nieuwe gebieden kwam, waar er wel degelijk enorm vette content te vinden was. Ook deze map zit vol met verschillende designs, assets en sfeerbelevingen. Alles voelt enorm beangstigend, groots en je staat vaak genoeg even stil om te kijken naar hoe imponerend zo’n gebied eruit ziet van een afstandje. Hier heeft FromSoftware weer een knap staaltje werk afgeleverd!

Boss fights

Waar het voor velen om draait zijn die uiterst frustrerende boss fights, waar je vaak pas blij bent als het voorbij is en dan gelijk weer terug wilt om de fight opnieuw te behalen, maar dan sneller of vloeiender. Dat uitermate fijne gevoel van je hersenpan tot aan je tenen wanneer er ‘Legend Felled’ in je scherm staat en je weet dat je iets enorm tofs hebt bereikt. Dat is toch top?! Shadow of the Erdtree zit wederom bomvol met optional en verplichte boss fights en een groot deel hiervan is enorm tof, uniek en zeer zeker uitdagend. Waar de ene boss fights groots en overweldigend voelt, is de ander heel intiem en zweterig. Zelfs de fight met poster boy Messmer was uitdagend tot op het bot. Ook zitten er toffe set pieces in een aantal fights, zijn er bosses die niet vies zijn van een tweede phase en zijn er ook frustrerende fights. Maar, de meeste fights voelen uitdagend, maar fair. Er is echt maar een tweetal bosses waarbij ik na 3 uurtjes toch wel begon te schreeuwen iedere keer dat ik weer dood ging door een niet zo geweldig geïmplementeerde hitbox of iets dergelijks. Ook waren er iets te veel mounted bosses voor mijn smaak, maar daar zal een ander soort Souls speler het niet mee eens zijn waarschijnlijk. Samengevat ben ik wel enorm blij met de fights die er zijn, vooral ook de hoeveelheid aan optional bosses die je kan verslaan, sommige daarvan even belangrijk voor de verhaallijn. Door de map heen zijn er stakes of Miquella te vinden, dit zijn plekken waar Miquella een deel van zichzelf achter heeft gelaten, laat je dus vooral leiden door deze Stakes, ook voor specifieke optional bosses!

”De toevoeging van nieuwe wapensoorten zorgde ervoor dat ik me weer voelde als een kind dat voor het eerst de zandbak ontdekt”

When life gives you lemons, you ring the bell

Om het toch maar even te hebben over de elephant in the room. Er is nogal wat controversie rondom de moeilijkheid van de DLC en dit wil ik zeker even benoemen in mijn review. Voor ik hier echt een antwoord op kon geven, heb ik even terug gedacht aan 2 jaar geleden, toen er ook een controversie was rondom de moeilijkheid van Elden Ring’s base game. Deze zou namelijk te makkelijk zijn en te toegankelijk voor mensen. Nu, met deze uitbreiding, wordt er gezegd dat de DLC te moeilijk is. Ja jongens, he, wat willen we nou? Maar goed, dat terzijde, vind ik zeer zeker niet dat de DLC te moeilijk is. Ja, het is een stuk pittiger dan de base game, maar is dat sowieso niet wat we gewend zijn van FromSoft’s DLCs? buiten een paar kleine wenselijke aanpassingen qua hitboxes bij specifieke optional bosses, heb ik persoonlijk geen problemen ondervonden met de moeilijkheid.

En dan zijn er natuurlijk nog de meerdere wegen naar Rome. Er zijn genoeg items en mogelijkheden in de game, om jouw tijd in de Land of Shadows, een stukje makkelijker te maken. Om te beginnen met de voor de hand liggende optie: Blessings. Dit zijn items die Miyazaki in de game heeft gestopt om jouw character en summon een buff te geven in damage output en damage input reduction. Alleen deze items, wanneer jij er genoeg verzameld, zorgen er al voor dat jij je incoming damage zeker kunt halveren. Deze blessings maken een enorm verschil en zijn ook letterlijk in de uitbreiding gestopt voor die reden. Daarnaast kan je altijd aan je belletje rinkelen om jouw Mimic Tear te spawnen, een letterlijke kopie van jouw eigen character. Mocht dat niet genoeg zijn, dan biedt de game voldoende Spells en Incantations aan om er nog een stapje bovenop te doen. Dit en nog veel andere manieren, kunnen jouw game al een stuk draagzamer maken. Zit je nu echt 5 avonden vast op dezelfde boss en ben je er helemaal klaar mee, kijk eens op YouTube voor een build, specifiek voor die fight, je zult er vast eentje vinden!

Ah sh*&%, here we go again

Daar zijn we dan weer, aangekomen bij het einde van de Shadow of the Erdtree review, het moment van onthulling. Of nou ja, als je goed gelezen hebt, zul je wel gemerkt hebben dat ik op wat kleine puntjes na, enorm blij ben met deze uitgebreide DLC. Het voelt bijna als een Elden Ring 1.5, met hoe veel tijd je erin kan steken. Ik heb de DLC gespeeld op NG+ en ondervond dat het een toffe uitdaging was vol mooie gebieden, adembenemende set pieces en angstaanjagende boss fights. Doordat de story meer vragen dan antwoorden geeft, ben ik benieuwd of Miyazaki niet toch nog iets voor ons in petto heeft, alleen de kerel zelf zal het weten. Vond jij de base game van Elden Ring enorm vet? Dan is Shadow of the Erdtree het meer dan waard voor je!