Review – Life is Strange – Double Exposure

Een vervolg negen jaar in de maak. Zo lang heeft het geduurd voordat we weer op avontuur mochten met Max, Life is Strange – Double Exposure maakt dit waar. Wij mochten de volledige game spelen en als iemand die de eerste game in zijn persoonlijk top vijf games ooit zou zetten had ik hier enorm zin in! Maar kunnen de makers de torenhoge verwachtingen ook waar maken, of schiet de game te kort? Daar en meer gaan we in deze review naar kijken.

De eerste Life is Strange is op veel vlakken een belangrijke game voor mij. Het bracht mij in aanraking met het genre van verhaal games, waarin jij keuzes kon maken die het verhaal zouden beïnvloeden. Ook gaf het een stuk representatie welk voor zijn tijd bijna te vinden was in media. Sterker nog, de game was mijn eerste stuk representatie in welke media vorm dan ook! Een belangrijke game, een goeie game. Maar hoe doet het vervolg het zoveel jaar later, nu we weer teruggaan en kunnen spelen met het karakter Max Caulfield?

Life is Strange – Double Exposure Review

Zoals gewend gaan we weer kijken naar de verschillende categorieën in het spel; het verhaal, de graphics maar ook de gameplay. Het gaat allemaal aan bod komen. Natuurlijk met zo een op het verhaal gebaseerde game zoals Life is Strange – Double Exposure waarin jij keuzes maakt die direct invloed hebben gaat dit het grootste gedeelte van de review zijn! En zo gaan we aan het eind terugkijken of we de richting waar het spel in is opgeslagen de juiste vinden.

Verhaal

Het verhaal zou altijd het meest belangrijk blijven in Life is Strange. Jaren terug is dit ook wat de franchise zo groot heeft gemaakt; Bae of Bay? Wie kent de keus niet die je in het eerste deel moest maken tussen het redden van een karakter of het redden van een stad. Vrij vroeg in het begin van Life is Strange – Double Exposure word jij hiermee direct geconfronteerd en sta jij al voor een lastige keus.

Deze keus zette voor mij al direct de toon van het spel, aangezien er voor mij geen goeie optie tussen zat! Het was eigenlijk kiezen tussen kwaad en erger. Voor iemand die zo veel heeft gehad aan Life is Strange 1 viel dit enorm rouw op zijn dak. Persoonlijk voelde ik mij toch stiekem een beetje verraden door de schrijvers met deze keus.

En verder?

Maar buiten de teleurstelling van deze eerste belangrijke keus is het natuurlijk niet eerlijk om de game alleen daar op te beoordelen. Dus dat gaan wij ook zeker niet doen. Belangrijker is hoe de game voor de rest om gaat met het verhaal. De keus die jij in het begin maakt hoe speelt dit zich uit later? En hoewel er zeker wel wat goeie momenten in het spel zijn verhaal zitten, moet ik toch concluderen dat het allemaal mij net niet greep. Het spel heeft nog steeds wel goeie cliffhangers aan het eind van een hoofdstuk, maar wanneer je het verhaal als compleet geheel ziet, is het niet een richting waar ik zelf op zou willen gaan.

De karakters

naast Max zijn er ook verschillende andere karakters in het spel te vinden; Moses, Safi, Vinh. Zo maar een greep uit wat karakters die je kunt verwachten tijdens jouw avontuur. En een avontuur wordt het zeker, Max is een stuk ouder en daardoor ook veranderd van het personage die wij kennen uit het eerste deel.

Voor sommige mensen zou dit zeker aan slaan, en voor sommige totaal niet. Voor mij voelde ik helaas niet echt een band met de karakters buiten Max om, en zelfs Max zelf vond ik af en toe toch even wennen. Het is niet raar dat karakters veranderen met de jaren, maar misschien omdat het karakter Max mij zo dierbaar is stoot dit nu eerder af dan dat het uitnodigt. Het deed mij wonderen hoe ik het spel had gevonden als ik niet met Max zou spelen als hoofdkarakter, als dit niet een vervolg was op Life is Strange.

Het einde

Zonder in spoilers te gaan is het einde, zoals veel met het spel, heel erg hit or miss. Sommige zullen de directie geweldig vinden en sommige niet. Het einde beloofd grootse dingen, waarin ik mij af vraag of we ooit genoeg games gaan krijgen om tot deze grootsheid te gaan komen. Je kunt wel stellen dat het verhaal in ieder geval tot veel discussies gaat leiden, en vorm zeker je eigen opinie hierin. Voor mij kon de teleurstelling niet groter zijn.

Grafisch en gameplay

Qua grafische pracht is er eigenlijk niet veel aan te merken op Life is Strange – Double Exposure. Het is niet de scherpte van bijvoorbeeld The Quarry, maar Life is Strange – Double Exposure ziet er wel erg goed uit. Het doet zijn werk ook goed om de atmosfeer van het spel te grijpen.

Wanneer wij dan naar gameplay kijken is het wat we gewend zijn van de Life is Strange serie. Je krijgt een bepaald aantal opties en de keus die hierin wordt gemaakt die bepaald het vervolg van het verhaal. Dat betekent dat jouw playthrough er anders uit gaat zien dan die van mij! Aan het einde van het hoofdstuk kan jij ook weer zien wat andere mensen hebben gekozen op bepaalde belangrijke beslissingen. De gameplay loop hierin is ook niet slecht te noemen, wellicht een beetje eentonig na een tijd. Maar het werkt verder wel goed.

Verdict

Helaas voor Life is Strange – Double Exposure valt of staat hun serie met het verhaal. En voor een fan van het eerste uur kon ik persoonlijk niet meer teleurgesteld zijn dan dat ik was. De gameplay en grafisch staat allemaal wel, maar wanneer je actief hoopt dat een vervolg liever niet was gemaakt weet je dat voor mij de game niet aan te raden was.

Dit betekent niet dat hij voor jou ook slecht valt natuurlijk. Speel het spel zelf en geef jouw mening! Er zijn geen gekke bugs te vinden en grafisch is het ook allemaal mooi. Het valt of staat met de klik die jij gaat hebben met de cast. Life is Strange – Double Exposure is vanaf nu te spelen, ga jij hem halen?