Review: Alien Rogue Incursion

Alien: Rogue Incursion is de nieuwste game binnen de Alien franchise, exclusief speelbaar in VR. Wij hebben de game gespeeld op de PlayStation 5 Pro met een PlayStation VR2 headset en zijn aardig onder de indruk van deze horror-FPS. Met een glimp van Dead Space en een gezonde dosis “Alien” maakt deze space horror een vermakelijk, maar kort VR avontuur, die toch ook wel zijn issues heeft.

In Alien Rogue Incursion treden we in de huid van Zula en worden we door de game begeleid door Dave One, een Security Drone die eigenlijk amper te onderscheiden is van een mens. We beginnen ons avontuur in een ruimteschip onderweg naar Purdan om een bepaald persoon te bevrijden. Eenmaal in de buurt van de planeet, blijkt er geen communicatie mogelijk te zijn met de faciliteit waar we naar toe reizen. Er wordt niet gereageerd op de lanceercode. Terwijl we de landing tegemoet gaan, worden we plots aangevallen en wordt er één straalmotor uitgeschakeld. We proberen om zo dicht mogelijk bij de locatie te landen en het schip met minimale schade te parkeren.

Eenmaal buiten het schip ziet alles er verlaten uit. Purdan is een dode planeet die bekend staat voor zijn zout stranden. De planeet werd vooral gebruikt voor het winnen van mineralen. We belanden bij een GES (Gemini Exoplanet Solutions) faciliteit. Een van de R&D bedrijven op het gebied van mijnen in de Alien franchise. Zodra we de faciliteit betreden zien we dat er geen mensen meer aanwezig zijn en duurt het ook niet lang voordat we er achter komen waardoor. Het hele gebouw is geïnfesteerd met Xenomorphs. Lange afstandscommunicatie wordt verstoord waardoor we geen hulp kunnen inschakelen en opstijgen kunnen we niet meer. We moeten dieper in het station om materiaal te zoeken voor de reparatie van het schip en tevens zijn we onze missie ook niet uit het oog verloren. Binnen de kortste keren krijg je een glimp dat de Xenomorphs niet toevallig tot in de kern van deze faciliteit zijn geraakt en dat GES een corrupte bende is, die dit hele fiasco aan zichzelf te danken heeft.

Zula en Davis

We spelen de game dus als Zula, een marinier met een missie. Naast ons, worden we begeleid door Davis, soms in persoon, maar over het algemeen via de coms. We hebben een revolver en een automatisch plasmageweer tot onze beschikking en later ook nog een shotgun. Er zitten geen korte afstandswapens in de game. Gedurende de game is het onze taak om nieuwe informatie te vinden om ons doel te bereiken en om dieper het station in te geraken. Dat laatste blijkt nogal een opgaven. Er zijn namelijk geen mensen meer aanwezig die ons toegang kan verlenen, dus moeten we zelf uitvogelen hoe we onszelf binnen kunnen laten in deze hoog-beveiligde faciliteit.

En keycard die we snel vinden moet ons toegang verlenen tot bepaalde zones. Deze zones zijn verdeeld in kleuren, blauw, geel en groen. We beginnen met een keycard met enkel een blauwe autorisatie, maar zodra we deze willen gebruiken leren we dat biometrie gekoppeld is aan de keycard als twee-factor authenticatie. We moeten deze biometrie dus eerst overschrijven voordat we onszelf steeds dieper het gebouw in willen laten trekken. Hetzelfde geldt voor de autorisatiestations waardoor we uiteindelijk alle zones in kunnen met onze keycard.

Dit geeft je al gelijk een indruk van de gameplay loop in Alien: Rogue Incursion. Het is een kwestie van op en neer door de gangen van het station, zoekend naar informatie en meer. Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot, want dit pand zit tot de nok toe gevuld met Xenomorphs die net zo dynamisch door het pand heen banjeren als wij. Dit houdt in dat encounters met de aliens niet statisch zijn. Je kunt eenzelfde gang 100x bewandelen en zelfs de 100e keer heb je kans dat een Xenomorph jou op zijn hoofdmenu heeft staan. Dit zorgt er voor dat je altijd scherp moet zijn en geen enkele plek echt veilig is. Het station zit dan ook gevuld met ontzettend veel luchtkanalen, gleuven en noem het maar op, dus de Xenomorphs kunnen overal vandaan komen en je zult zien dat je meermaals van achter begroet wordt door deze knuffelkonten. Geluid vinden ze niet fijn, dus iedere keer als jij een deur moet open forceren, een alarm af laat gaan of onnodig veel geluid maakt, kan je er geld op zetten dat je wordt opgejaagd.

Dead Space

Het station waar je je in begeeft is vrij complex met verschillende afdelingen, gangen, verdiepingen, liftschachten en meer. Het helpt niet dat het pand nogal vervallen is, sporen toont van verdediging (tegen waarschijnlijk de Xenomorphs) en een indeling heeft die je niet zonder kaart kunt bewandelen. Het resultaat is dat je door een gebouw loopt met geblokkeerde paden, locaties zonder stroom en ga zo maar door. Het voelt op momenten echt een beetje aan als een VR Dead Space. Je hebt een PDA op je arm die je kunt gebruiken om je inventaris te zien, je missies te zien, informatie terug te lezen en belangrijker: een plattegrond met daarop de saferooms en gemarkeerde objectives. Ja, deze game werkt met saferooms en misbruik deze asjeblieft tot het maximale, want checkpoints zijn schaars en als je onvoorbereid ge-ambushed wordt, kan het snel fout aflopen, want heel veel klappen kan je niet krijgen.

Je kunt je PDA ook gebruiken om in te loggen op verschillende computers. Deze computers hebben bijna altijd wel een berichten box a la Fallout computers, waardoor je meer context krijgt over de personages in het gebouw, de werkzaamheden, de geheimen en evenementen vooraf en gedurende de periode dat het allemaal de soep inliep. Volledig optioneel, maar af en toe las ik er wel een paar omdat ik toch wel diep in de game zat en graag meer wilde weten dan wat ik leer door de rode draad te volgen.

Een echte VR game

Alien: Rogue Incursion is een echte VR game. Wat ik daarmee wil zeggen is dat het exact speelt en voelt als VR hoort te zijn. Alles doe je met je handen op een soort zelfde wijze als je het in het echte leven ook moet doen. Van wapens holsteren, herladen, richten, tot deuren openen, de PC bedienen, de PDA gebruiken en alles daar tussenin. Als voorbeeld gebruik je je PDA dus als een tablet, waarmee je deze met één hand vast houdt en met je andere hand met één vinger de tablet gebruikt. Het werkt allemaal ook bijna perfect met hier en daar hele kleine afwijkingen in het registreren van gebaren. Het werkt gewoon echt heel goed.

Ik zou zelfs zo ver willen gaan dat het schieten in deze game, één van de beste VR schietervaringen is. Je kunt uit de losse pols met je wapen schieten en kijken waar de kogels heen vliegen, maar ammo is gelimiteerd en ieder schot telt. Zodra je dus je wapen richting je hoofd beweegt, alsof je door het vizier wilt kijken, weet de game dat en krijg je bijna automatisch een ADS view door het vizier waardoor je met één oog dicht een perfect zicht hebt op waar je op wilt schieten om zo precies mogelijk je vijanden weg te knallen.

Wat jammer is, is dat de omgeving vrij statisch is. Je kunt enkele dingen oppakken, zoals kopjes en rondslingerend gereedschap en je kunt bepaalde kastjes met loot openmaken. Verder, behalve deuren openmaken en puzzels oplossen, is de omgeving niet heel erg interactief. Het is geen VR speeltuin. Dat hoeft het ook niet te zijn, maar ik vind het toch belangrijk om te benoemen.

Angstaanjagend plaatje

De game ziet er daarentegen wel echt schitterend mooi uit op de PlayStation VR2. We hebben de VR aangesloten op een PlayStation 5 Pro, maar hebben niet direct bewijs dat de game voordeel haalt uit de Pro en gaan er van uit dat de game op een standaard PS5 er net zo goed uit ziet. De textures zijn haarscherp en ondanks de veel donkere ruimtes is er geen enkel spoor van een mura-effect. Bepaalde elementen zijn minder mooi, zoals explosies, maar die komen dan ook niet heel vaak voor. Het is een hele gelikte VR game die ook nog eens enorm soepel speelt. Ondanks dat is het niet geheel feilloos en heeft de game hier en daar wat schoonheidsfoutjes.

Zo heb ik de game in totaal twee keer moeten herstarten omdat ik vast zat. Eén keer in een zwart scherm, en één keer in een quarantaine waardoor deuren niet open konden. Je zou zeggen dat twee keer niet heel veel is, maar als ik zeg dat de hele game nog geen 6 uurtjes duurt, is dat vrij vaak. Verder zijn er minimale grafische foutjes hier en daar, Xenomorphs die heel af en toe iets te komisch bewegen en je standaard “VR physics glitches”,  zoals objecten die door een collision issue opeens veel te dramatisch door de kamer vliegen terwijl je ze amper aanraakt.

Ondanks de korte duur van de game, is het op sommige momenten best langdradig. Vooral tegen het einde van de game, als je eigenlijk het hele station al hebt gezien en je denkt eindelijk te kunnen vertrekken, moet je meermaals terug voor enkele taken die even een diepe zucht veroorzaken. Het navigeren van het station is best wel lastig af en toe omdat veel dingen er hetzelfde uitzien en eigenlijk alleen de grote genoemde locaties er een beetje uitspringen. Je bent dus steeds van gangetje naar gangetje aan het huppelen terwijl er op elk moment weer Xenomorphs kunnen opduiken, die vooral als je aan het backtracken bent, gewoon even niet leuk zijn om mee te dealen. Ook de constante interruptie van de Xenomorphs als je een deur open wilt forceren wordt een beetje vervelend en vooral erg voorspelbaar.

Verdict

Ondanks de kleine gebreken en minimale irritatiepunten is Alien Rogue Incursion echt een ontzettend gruwelijke horror survival in VR. ontzettend mooie graphics, een interessant verhaal, gevoel van isolatie en verrassingselementen zorgen voor een constante spanning. Voor mij mocht het toch nog wel een tandje bij op sommige momenten. Met meer interessante wendingen of enge gebeurtenissen omdat de game vooral in het begin creepy is, maar het daarna al snel heel erg meevalt. Je neemt het ook de hele game op tegen voornamelijk Xenomorphs met heel sporadisch iets anders, waardoor de schrik er snel van af is.

Dat gezegd te hebben, heb ik me kostelijk vermaakt met het spelen van deze horror game en zie ik Survios, de makers van de game graag snel terugkeren voor een vervolg die doorbouwt op een sterk deel één, maar echt alles uit de kast trekt voor een verpletterend vervolg.