Review – Mafia: The Old Country

Wat heb ik dit gemist, is wat er door mijn hoofd spookt tijdens mijn 16 uur durende run van Mafia: The Old Country. Het 4de deel in deze franchise die al loopt sinds 2002 – en ik dan ook als eerste heb gespeeld op de oude Compaq computer van mijn moeder – bracht mij terug naar een state of mind, naar een periode, naar een gevoel dat ik herken uit mijn jeugd. En ook al zal deze game niet voor iedereen zijn, voor mij was het precies wat ik nodig had in een game-industrie die ik niet meer anders kan verwoorden dan quantity, over quality.

In Mafia: The Old Country reizen we terug naar het oude Sicilië, je weet wel, die plek waar Michael Corleone naar weg moet vluchten tijdens de eerste Godfather film, naar de plek waar zijn vader oorspronkelijk vandaan kwam, ken je dat niet? Stop dan gauw met lezen en ga The Godfather kijken, wat doe je hier nog? In het oude Sicilië van de jaren 1904 tot ongeveer 1908 ervaren we de vroege dagen van de Siciliaanse Mob samen met Enzo Favara, een jonge knul die gedwongen in de mijnen moet werken, een jonge kerel met grote dromen om ooit op een dag naar Empire State (je weet wel die stad uit de vorige games) te kunnen verhuizen. Maar daarvoor moet hij hard werken. Gelukkig voor Enzo vallen er wat dingetjes voor waardoor hij in contact raakt met Bernardo Torissi, die hem een kans geeft die hij niet kan afslaan.

Mogen 360 era games terugkomen?

Voordat ik verder het verhaal in ga duiken wil ik het toch even hebben over wellicht het meest controversieelste puntje van Mafia: The Old Country, en dat is toch de gameplay. Alhoewel de game, maar voor 50 piek in de winkels is gedropt, zal de game een stuk meer lineairder zijn dan je zou verwachten, dan zelfs de open-world in de game zou doen vermoeden. Tegen die mensen zeg ik dan, je hebt Mafia 3 en de echte Mafia games, maar toch. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat Mafia: The Old Country veel meer is als een interactieve movie met een aantal race en shoot elementen die niet veel verder zijn geovuleerd dan games zoals we die kennen uit “The 360 era of games”.

Je hebt grote gedeeltes aan story en cutscenes, en de interactieve elementen spelen zich af in een open wereld, die op momenten kan verkennen zoals je wilt, echter merk je al snel dat deze wereld hier alleen is als backdrop voor het verhaal. Is dat erg? Nee. Je kunt lekker van A tot B rijden zonder 30 keer getriggerd te worden om een of andere sidequest of filler content stukje te voltooien. Als je dan eenmaal bent aangekomen op bestemming dan is de kans groot dat je in either een shoot-out à la Uncharted 3 terechtkomt, ofwel, schuil achter een verhoging en kill de enemies one by one, met oude sluggish guns, en aan het eind van dit segment is er zeer vaak een knife fight. Rinse and repeat.

Nu hoor ik je denken, maar dit soort games speelde we back in the day en games zijn geëvolueerd tot een punt waarbij je er toch meer van moet verwachten? Op die vraag zeg ik volmondig nee. Games zijn geëvolueerd in zo’n manier waarbij de meeste games hun best doen om jou zo lang mogelijk bezig te houden, met zoveel mogelijk content en zo weinig mogelijk handholding, en wat er met deze aanpak verloren gaat is precies wat je vindt in Mafia: The Old Country.

Zen worden in Sicilië?

Het spelen van Mafia: The Old Country is een reis an sich, ene waarbij je je controller niet wilt neerleggen. Van de prille liefde die Enzo vindt tot de vele connecties en characters die de game deelt met zijn voorgangers. Hetgeen dat deze game zo mooi maakt, is dat het kan focussen, op hetgeen waarvan Hangar 13 wist dat de franchise altijd speciaal gemaakt heeft, namelijk het verhaal, de wereld en de characters in een franchise die rijp is voor storytelling en intrige, in een mooie wereld die daar is om dat verhaal in te beleven, en niets meer, en niets minder. Hoe vaak zien we zulke games nog? Ik denk dat ik mijn punt nu wel gemaakt heb.

Dit wordt weliswaar nog makkelijker gemaakt door de prachtige visuals van de game. Ik speelde de game op een high-end PC en kon zowel met Unreal TSR als met DLSS ruim boven de 30fps spelen. De cutscene’s zijn prachtig weergegeven met geloofwaardige belichting, net zoals de prachtige open-wereld.

Performance op PC? Minder zen.

Als we dan toch even kritisch mogen zijn dan is er wel wat problemen te benoemen met Mafia: The Old Country, zoals veel Unreal Engine games is ook deze game geplaagd met errors. Zo heb ik in mijn 16 uur durende playthrough van de game minimaal 1 keer per uur een game crashing error gehad waardoor ik de game opnieuw moest opstarten. Gelukkig zit de game vol met checkpoints waardoor ik vrijwel nooit echt progressie verloren had. Ook vallen hier en daar wat NPC-interacties tegen waar je ziet dat de personages in de wereld in een constante loop zitten, ook is de enemy AI in gevechten niet bepaald om over naar huis te schrijven. Tuurlijk soms flanken ze je, maar daar is ook wel alles mee gezegd. Sicilië wordt sfeervol tot leven gebracht met stoffige dorpen, zonovergoten wijngaarden en donkere steegjes en de voice-acting is overtuigend Italiaans-Engels. Gepaard met een prachtige soundtrack – met traditionele Siciliaanse folk en broeierige orkestrale stukken – tilt de sfeer naar een hoger niveau. Waardoor ik persoonlijk de performance-issues ook gauw weer was vergeten.

De toekomst van de franchise

Het mooie aan Mafia: The Old Country is dat het zich afspeelt voor Mafia 1, maar daarmee wel direct genoeg mogelijkheden brengt tot het verbreden van deze franchise. Zonder al te veel te spoilen geeft de game wat hints naar wat er nog meer kan komen. Echter blijft de vraag bestaan, kan een game zoals dit nog bestaan in 2025, en kan een franchise zoals dit innoveren, zelfs als het trouw blijft aan zijn story first, and gameplay second opzet. Ik geloof het wel, alhoewel Mafia: The Old Country echt een genot is om te spelen, zitten er nog genoeg verbeterpunten en die zitten hem dan toch in de open wereld. Naar mijn mening hoeven deze verbeterpunten, maar minimaal te zijn, zodat het niet wegneemt van de main story. Waar de franchise heen gaat, wie zal het zeggen, maar persoonlijk kan ik al niet wachten om te zien waar Hangar 13 de volgende keer mee komt.

Verdict

Mafia: The Old Country is geen game die de industrie op z’n kop gaat zetten. Het is geen technische showcase, geen sandbox die je honderden uren bezighoudt, en het is zeker geen perfecte game. Maar misschien is dat precies de kracht: het is een game die durft te focussen. Op verhaal, op sfeer, op personages die blijven hangen. En dat alles in een setting die we zelden zien in games: het Siciliaanse platteland aan het begin van de 1900 ‘s. Voor mij voelt dit deel als een ode aan de roots van de serie en aan een manier van gamedesign die we steeds minder zien. Aan een tijd waar ik zonder zorgen me eindeloos kon verliezen in games, zonder fluff of filler. Nee, Mafia:The Old Country is niet foutloos, maar voor mij onvergetelijk.