Review | Cronos: The New Dawn

Cronos: The New Dawn, is een gloednieuw horroravontuur van Bloober Team, de makers van Layers of Fear, The Medium en de nog recentelijke Silent Hill 2 Remake. Nog geen jaar later is de studio terug met een volledig nieuwe game in een nieuwe en unieke setting, waar je je, ondanks de nieuwigheid, toch heel snel thuis voelt.

Cronos: The New Dawn speelt zich af in het Poolse Krakau. Je speelt door de game in twee tijdlijnen. Enerzijds het verleden ergens in 1980 en in de post apocalyptische toekomst waarin de stad Krakau verstoord is, in puin ligt en wordt geteisterd door vreemde monsters die het enige teken van leven in de stad geven. Het is aan ons, The Traveler, om te ontrafelen wat zich in deze stad heeft afgespeeld en welke gebeurtenissen er toe hebben geleid dat alles nu is, zoals het is.

Reizen door de tijd

Tijdreizen is een belangrijk concept in Cronos: The New Dawn, maar ook altijd gevaarlijk gereedschap op mee te werken. Het maakt het onverklaarbare opeens “verklaarbaar” en acceptabel. Met reizen door je tijd kun je alles oplossen. Alle losse puzzelstukjes met elkaar verbinden en losse eindes aan elkaar vastmaken. Cronos: The New Dawn denkt daar anders over. Waar Tijdreizen vaak als een joker wordt opgegooid, is het in Cronos meer dan een verklaring, maar ook daadwerkelijk een reis. Je voelt je gedurende de playthrough een ontdekkingsreiziger, maar niet eentje die verschillende landen ontdekt, maar juist verschillende mijlpalen en gebeurtenissen op een tijdlijn. Alhoewel je de game lineair volgt, maak je her en der sprongen naar verschillende momenten uit het verleden om meer te leren over de gebeurtenissen in Krakau. Er is namelijk iets vreselijks aan de hand en jij als speler, maar ook The Traveler, weten niet wat er gebeurd is. Daar gaan we langzaam achter komen.

Waar we vooral onwetend en met heel veel vragen ons avontuur beginnen in de grimmige overblijfselen van de Poolse stad, krijgen we binnen de kortste keren de eerste hints over wat er zich heeft afgespeeld in de jaren 80. We vinden brieven, posters en kladders op muren. Alles lijkt te insinueren dat Krakau is getroffen door een virus, waarbij soortgelijke waarschuwingen worden gegeven als we hebben gezien tijdens de lockdown met Covid-19. Was je handen, houdt voldoende afstand, ga niet onnodig de straat op en ga zo maar door. Als de game ‘2020 The Game’ had geheten, werd het niet veel spannender dan dit, maar niets is minder waar in Cronos. De eerste hints zetten je gedachten op een dwaalspoor, want wat er feitelijk aan de hand is, is veel onheilspellender dan slechts een virus.

Het verhaal dat zich hierna verder ontvouwt, kun je alleen maar knap en zeer interessant noemen. Het mogen duidelijk zijn dat er een Bloober Team bestaat vóór de release van de Silent Hill 2 Remake en een Bloober Team na de release van Silent Hill 2 Remake. Dat zeg ik omdat je echt een enorm groot verschil merkt tussen de games van nu en de games voor met Konami samenwerkte aan Silent Hill 2. Je ziet ook echt dat ze veel dingen hebben geleerd tijdens de ontwikkeling van Silent Hill 2 die ze hebben toegepast in Cronos: The New Dawn. Het resultaat is een horror game die bijna net zo goed is als de game waar ze vorig jaar de wereld mee veroverde.

Vreemd, maar toch snel gewend

Fans van de Silent Hill 2 Remake zullen zich dan ook snel thuis voelen in deze nieuwe Bloober Team game. Niet zo zeer omdat het net als is, maar meer omdat het daardoor is. Door Silent Hill 2, ziet, speelt en klinkt Cronos: The New Dawn, zoals het doet. Je merkt enorme vlagen van verbeteringen en verfijning in de grafische stijl van de game, de robuuste gameplay en het verschrikkelijk angstaanjagende, maar zeer indrukwekkende sound design. Bloober Team heeft door wat goed werkt voor een horror game en daarom zie je ook dat ze elementen lenen uit voorgaande games die dit al ontzettend goed deden en niet voor niets erg geliefd zijn.

Zo zijn de gelijkenissen tussen deze game en Dead Space snel zichtbaar. The Traveler is vrij log, het perspectief van de camera lijkt op de Dead Space games en laten we uitstraling van de omgeving, de futuristische en galactische tintjes en uiteraard de outfit van de protagonist, voor zich spreken. Ook de gameplay, waaronder de logge besturing en de zeer gewichtige manier hoe wapens voelen zijn herkenbaar uit de horror game in de ruimte. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de world building, de vele gekalkte berichten op muren en alle geluiden om je heen inclusief de soundtrack. Bloober Team wilde een Dead Space game maken en dat is ze gelukt.

De invloeden van de Resident Evil reeks komen ook her en der voor. Vooral op de manier waarop puzzels werken, doorgangen en voorwerpen liggen verstopt in de wereld, inclusief de schaarste van materialen en kogels, doen je denken aan Resident Evil game waarin je eigenlijk altijd net genoeg hebt om ergens doorheen te worstelen. Hierdoor moet je altijd alert zijn en strategisch en slim te werk gaan. Onvoorbereid te werk gaan is geen optie in deze game, want dat wordt keihard afgestraft.

Eenzaam, maar niet alleen

The Traveler is voortdurend alleen. Op je pad kom je nauwelijks figuren tegen die aan jouw kant staan, ook al kom je toch hier en daar anderen tegen die je niet willen opeten. Je gaat hierdoor al snel twijfelen of je wel aan de goede kant staat en dan vraag je je af wat jouw rol echt is in dit verhaal terwijl je lijken van Travelers tegenkomt die je voor zijn geweest. Al het andere op je pad wilt je dood hebben en dat ga je merken. De vele monsters in deze game komen in veel vormen en maten, maar lijken bijna altijd op gemuteerde mensen. Deze worden steeds groter, gemener en grotesker. Zo neem je het uiteindelijk op tegen eindbazen die lijken op tientallen mensen die aan elkaar zijn vastgegroeid.

Ieder schot is kostbaar, dus kijk goed om je heen en gebruik de omgeving waar mogelijk. Het aan elkaar vastgroeien van monsters is namelijk een overkoepelend thema in deze game. Zodra je een monster hebt gedood, kan een ander monster deze absorberen, waardoor deze zelf sterker wordt. Je gaat dit ook zien aan hun uiterlijk. Ze worden groter, krijgen opeens meerdere uitstekende voeten en armen en krijgen meer aanvallen. Je kunt dit tegengaan door de lijken die je achterlaat te verbranden met je eigen vlammenwerper, of de verschillende ontvlambare objecten die door de wereld verspreid liggen. Het voegt een hele nieuwe dynamiek toe aan de horror survival, waardoor je niet enkel gaat denken: “Deze gaat vast opstaan als ik hier weer langs moet”, maar ook “Komen hier later nog meer vijanden die dit lijk gaan absorberen?”

Verdict

Cronos: The New Dawn weet zich te onderscheiden als een unieke ervaring. Vanaf de eerste minuut grijpt het je vast en laat het je niet meer los. Het mysterieuze verhaal wekt direct nieuwsgierigheid, terwijl de grauwe en beklemmende wereld juist uitnodigt om verder te verkennen. De gameplay is spannend en soms zenuwslopend, met smalle gangen, onheilspellende geluiden en een constante schaarste aan kogels en middelen om jezelf te verdedigen. Elk gevonden object, hoe klein ook, voelt onmisbaar en waardevol. Alles in deze game grijpt naadloos in elkaar, waardoor ik geen moment mijn interesse verloor, en zelfs toen het voorbij was, verlangde ik nog naar meer.