Review | Ghost of Yotei

Na het daverende succes van Ghost of Tsushima, waar Sucker Punch zeer in de smaak is gevallen bij onder andere het Japanse volk, werd het hoog tijd voor een vervolg (aldus niemand). Ghost of Yotei moet die rol vervullen en op een bepaalde manier is dit ook een vervolg, maar is het voornamelijk oude wijn in nieuwe zakken.

Ghost of Yotei speelt zich 329 jaar na de gebeurtenissen uit Ghost of Tsushima af. Dit keer verlaten we Tsushima en het Iki-eiland om koers te zetten naar Ezo (het huidige Hokkaido), waar de imposante berg Yotei als een slapende reus boven het landschap uittorent. We verlaten ook Jin Sakai en kruipen in Ghost of Yotei in de rol van Atsu. Een vastberaden protagoniste gedreven door wraak. Als kind zag ze met eigen ogen hoe haar ouders bruut werden vermoord door de Yotei Six. Daarna werd ze met een katana aan een boom vastgeketend, omringd door vlammen die haar einde moesten betekenen. Toch wist Atsu op miraculeuze wijze te ontsnappen. Ze vluchtte uit Ezo en bracht jaren door met training, haar vaardigheden scherpend in gevechten met samurai. Nu keert ze terug naar haar geboortegrond, sterker, meedogenlozer en vastbesloten. Haar missie is helder: de Yotei Six moeten sterven. Eén voor één. Wat het haar ook kost.

Atsu is anders

Het verhaal in Ghost of Yotei wordt gedreven door wraak in de puurste vorm die je je maar kunt bedenken. Geen eer, geen code, geen familie of interne conflicten, maar pure wraak. Dit maakt het verhaal in deze tweede rodeo door Japan van Sucker Punch een stuk minder impactvol dan we voorheen hebben gezien. Waar Jin Sakai voortdurend worstelde met zijn eer, de erfenis van zijn familie en de reputatie van de Sakai-clan op Tsushima, stond je als speler midden in dat morele conflict. Elke stap, elk gevecht en elke geruisloze moord voelde als een keuze tussen plicht en overleving. Je twijfelde aan jezelf, net zoals Jin dat deed. In Ghost of Yotei ontbreekt die innerlijke strijd grotendeels en daarmee ook een deel van de ziel die Ghost of Tsushima zo onvergetelijk maakte.

In Ghost of Yotei ontbreekt dit morele kompas dus volledig. Atsu is uit op wraak en doet dit by any means necessary. Het opent bepaalde deuren, want het geeft Sucker Punch meer beweegruimte in het doen en laten van Atsu, corresponderend met de speelstijl van de spelers. Dit merk je dan ook in de gameplay. Combat is rijker met veel meer soorten wapens voor dichtbij en veraf en ook de verschillende soorten harnassen versterken een bepaald soort speelstijl. Het is op die manier meer jouw verhaal in plaats van die van een vastomlijnd personage als Jin Sakai. Toch heeft die vrijheid een keerzijde. Het verhaal voelt leger en mist de emotionele diepgang die Ghost of Tsushima zo bijzonder maakte. Wat overblijft, is een klassiek wraakverhaal. Eentje dat PlayStation de afgelopen jaren al iets te vaak heeft verteld.

Ondanks het verhaal enorm voorspelbaar en qua opzet oninteressant is, kent het wel de nodige wendingen, die je enerzijds verwacht, maar misschien op een andere manier dan dat ze zich uiteindelijk presenteren. De invulling van het verhaal is leuk gedaan. De personages die je tegenkomt zijn aandoenlijk, al zijn ze lang niet allemaal even memorabel. Het is een plezierig verhaal om doorheen te spelen, maar nooit spannend of diep genoeg om er lang over na te denken of om even bij stil te staan. Voor mij persoonlijk toch wel een teleurstelling omdat ik hier al bang voor was. Toen de aftiteling van Ghost of Tsushima over het scherm rolde, rolde er bij mij een traantje over mijn wang. Bij Ghost of Yotei, voelde ik niks.

Een beeldschone wereld die je iets te vaak remt

Als er iets is wat Sucker Punch enorm goed heeft gedaan, is het wederom een prachtige wereld in elkaar zetten. Ghost of Yotei is wat dat betreft wel echt een vervolg op Ghost of Tsushima. Ezo ziet er betoverend en sprookjesachtig uit. Misschien wel nóg mooier dan Tsushima, en dat niet alleen dankzij de grafische kracht. Van de imposante Mount Yotei tot de intieme nederzettingen, tempels, bidplaatsen, warmwaterbronnen en uitgestrekte grasvelden: elke hoek van deze wereld ademt detail en sfeer.

Ezo is verdeeld in verschillende regio’s, elk met een eigen identiteit en seizoensgebonden sfeer. Een gebied dat eeuwig in de herfst lijkt te hangen met vallende bladeren, een noordelijke regio gehuld in sneeuw waar het zonlicht schittert over het witte landschap. Ghost of Yotei is een visueel meesterwerk. Het is zonder twijfel de mooiste open wereld game die momenteel op de PlayStation 5 te spelen is. Op de PlayStation 5 Pro komt dat helemaal tot zijn recht: ray tracing, PSSR en een vloeiende performance tillen de ervaring naar een nieuw niveau. Eindelijk voelt het alsof die extra kracht van de PS5 Pro écht ergens voor dient.

Hoewel het verhaal hier en daar enkele hoogtepunten laat zien, is de open wereld de ware ster van de show. Het verkennen van Ezo is een genot op zich. Er is meer te doen dan in het vorige deel, en hoewel sommige activiteiten zich herhalen, voegen subtiele variaties telkens iets nieuws toe. Overal zit ook een beloning achter die tijdens de volgende uitdaging waarschijnlijk wel van pas komt. De open wereld content zit dit keer ook veel beter verweven in de wereld, verbonden aan grotten, op bergtoppen, of verscholen achter bamboewouden. Vergeten parels die Atsu herontdekt.

Ghost of Yotei biedt ook een ruime hoeveelheid optionele missies, die variëren van erg goed tot dramatisch slecht. Ik had gehoopt dat de game je op de een of andere manier kon vertellen wat puur aanwezig is als filler en wat echt uitbloeit tot een mooi opzichzelfstaand verhaal. Neem bijvoorbeeld de missie waarin Atsu op zoek gaat naar het harnas van de Spider Lilly General. Dit compacte avontuur, verborgen in een afgelegen regio, biedt een verrassend diep en emotioneel verhaal. De spookachtige sfeer en de eenzaamheid van de omgeving maken het bijzonder, al wordt die ervaring helaas vaak doorbroken door onnodige vijandelijke hinderlagen.

Vrijwel elke missie kent wel een moment waarop je halverwege of aan het eind in een willekeurige ambush belandt. Die constante onderbrekingen halen de spanning uit de ervaring en breken de flow van een anders prachtig en introspectief avontuur. Het is een storende dissonantie in een wereld die verder schittert van detail, schoonheid en potentie. Je wilt eigenlijk helemaal niet gestoord worden tijdens het verkennen van Ezo en het helpen van de lokale bevolking. Daarom voelt het als een verademing wanneer de game je even met rust laat. Momenten waarop je ongestoord kunt opgaan in de wereld, zonder dat vervelende hinderlagen de flow doorbreken.

Verdict

Ghost of Yotei voelt als een rustgevende ontsnapping uit de realiteit. Het is heerlijk om door Ezo te dwalen, de adembenemende omgeving in je op te nemen en langzaam de verborgen mysteries te ontrafelen. Na een lange dag is dit precies het soort game waarin je kunt wegzinken. Het is kalm, sfeervol en bijna meditatief. De sprookjesachtige wereld trekt je moeiteloos los van het dagelijks leven.

Toch is het lastig om echt warm te lopen voor Ghost of Yotei. We hebben dit pad al eens bewandeld en eerlijk gezegd, voelde die eerste reis magischer. Sucker Punch heeft onmiskenbaar een schitterende wereld neergezet, maar onder die prachtige oppervlakte ontbreekt de vonk die Ghost of Tsushima zo bijzonder maakte.

Het verhaal graaft minder diep, de gevechten verliezen snel hun glans en de open wereld activiteiten weten zelden te verrassen. Alles werkt zoals het moet, maar niets verrast of vernieuwt. Ghost of Yotei is een prachtige reis, maar ook een vergeetachtige. Een vervolg dat visueel imponeert, maar emotioneel en creatief te weinig durft en daardoor nooit echt uit de schaduw van zijn voorganger stapt.