Review | Battlefield 6

Battlefield 6 keert terug naar de kern van de franchise. DICE en de ondersteunende studio’s weten het succes van Battlefield 3 en 4 goed te imiteren tot een product dat echt voelt als Battlefield. Maar veel dieper dan dat gaat het eigenlijk niet. We traceren de nodige stappen terug, maar het voelt alsof DICE vervolgens is vergeten om ook vooruit te kijken.

Het succesverhaal rondom Battlefield 6 is er eentje die nodig is om de franchise weer te laten groeien. Daar ben ik van overtuigd. Met Battlefield 6 keren Battlefield Studio’s, die nu bestaan uit DICE, Motive, Ripple Effect en Criterion, het tij en corrigeren de koers. Battlefield 2042 was een grote misser. Ondanks de vele updates en grootse verbeteringen door de jaren heen, was de opzet een te grote blunder om het helemaal goed te kunnen maken. Een tweede kans dus voor EA, DICE en de ondersteunende studio’s om het nog een keer te doen. Die is, grotendeels, geslaagd.

One Man Army

Er is één persoon die een groot aandeel heeft aan het succes van Battlefield 6. Hij werd door EA ooit eens eerder de deur gewezen en daar hebben ze nog lang spijt van gehad. Het is de reden geweest dat Medal of Honor is gestopt met bestaan en een grote reden waarom Call of Duty vandaag de dag nog steeds zo ontzettend groot is. Vince Zampella, hedendaagse hoofd van de Battlefield Studio’s is ooit begonnen met het ontwikkelen van de Medal of Honor games. EA besloot op een gegeven moment de franchise verder intern te ontwikkelen. Onder de vlag van Activision is Zampella toen een studio begonnen met de naam Infinity Ward. Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen hoe dit verder is verlopen.

Na enorm veel succes geboekt te hebben, maar er zelf weinig van te kunnen genieten, zijn Activision en Zampella uit elkaar gegaan en heeft de ontwikkelaar een nieuwe studio opgericht: Respawn Entertainment. Wederom werden grote succesverhalen geschreven met onder andere Titanfall, Apex Legends en de Jedi-games. De volgende missie voor Zampella was duidelijk voor EA: “Help ons alsjeblieft met het redden van Battlefield, want we hebben het behoorlijk verknald.”

De oude Grieken hadden goden voor alles: de zee, de liefde, de zon en de oorlog. Als er één god was voor de First-Person Shooter, dan zou het zonder twijfel Vince Zampella zijn.

Zichtbare roots

Battlefield staat bekend om haar grote veldslagen, filmische scenes in de multiplayer en pure chaos. Terug van weggeweest in Battlefield 6 is een campaign mode. Hier komen de ondersteunende studio’s bij kijken, want terwijl DICE zich vooral heeft gericht op de multiplayer, zijn Motive en Criterion vooral aan de haal gegaan met de campaign mode van de game. En begrijp me niet verkeerd, want ik ben ontzettend blij dat er in dit deel weer een campaign mode zit, maar deze is eerlijk gezegd, behoorlijk middelmatig.

Het voelt niet als een typische Battlefield-campagne, maar eerder als iets dat rechtstreeks uit Call of Duty: Modern Warfare had kunnen komen. Gezien de futuristische setting is dat op zich niet zo vreemd, en al helemaal niet met Vince Zampella, de man achter de originele Modern Warfare-trilogie, aan het roer. Toch probeert deze campaign iets te hard om het succes van Call of Duty te imiteren, zonder dezelfde impact te bereiken. Bovendien heeft niemand echt gevraagd om een Call of Duty-achtige campaign in Battlefield. Wat we wel willen, is iets wat meer in lijn ligt met Battlefield 3 of Bad Company 2.

Waar ik in ieder geval blij mee ben is dat de campaign je in ieder geval een bepaalde setting voorschotelt die de algehele setting van de game moet uitstralen. We strijden in deze game als de NATO tegen PAX Armata, een geprivatiseerde militaire organisatie die de NATO uit wil schakelen. Deze setting pakt zich vervolgens ook door in de multiplayer mode, waar we gelukkig een stuk tevredener over zijn.

Klasse

De multiplayer van Battlefield 6 voelt eindelijk weer als het oude, vertrouwde Battlefield. De klassieke classes zijn terug, matches bestaan opnieuw uit maximaal 64 spelers, en de meeste iconische spelmodi zijn weer van de partij. Elke class heeft zijn eigen rol, bonussen, wapens en een passend uiterlijk. De specialisten uit Battlefield 2042 zijn verleden tijd, en daarmee ook de bizarre gadgets die de balans toen compleet onderuit haalden. Alles lijkt dus weer op zijn plek te vallen, tot DICE besluit om Open Weapon Playlists als nieuwe standaard te introduceren.

Wat dat betekent? Dat je als Assault vrolijk met een sniper rifle kunt rondlopen, of als Medic met een SMG de frontlinie kunt bestormen. Het hele idee achter classes is juist dat elke rol zijn eigen wapentype en speelstijl heeft, zodat de gameplay in balans blijft. De Closed Weapon Playlist, waarin wapens wel aan hun class gebonden zijn, zit ergens weggestopt in het menu en roteert tussen verschillende modi, waardoor je niet altijd kunt spelen wat je wilt. Ondertussen krijgen de Open Weapon Playlists wel volop aandacht, met veel meer variatie en opties. Zonde, want dit had precies andersom moeten zijn: Closed Weapons als standaard, en Open Weapons als optionele speelstijl voor spelers die zoeken naar een minder authentieke Battlefield-ervaring.

Los daarvan werkt het class-systeem verder uitstekend. Elke rol heeft duidelijke sterktes en zwaktes, waardoor teamwork weer centraal staat. De Assault is niet langer een one-man army, maar een class die bedoeld is om druk te zetten. De Engineer gebruikt zijn SMG’s om snel te bewegen, voertuigen te repareren en vijandelijke tanks op te blazen. De Medic is trager met zijn LMG, maar heeft genoeg kogels om vijanden te onderdrukken en teamgenoten te reviven. En de Scout keert terug als de klassieke sniper die op afstand vijanden markeert en uitschakelt. De balans is er eindelijk weer en het voelt goed om te zien dat iedere speler opnieuw een duidelijke, waardevolle rol heeft op het slagveld.

Aan de slag

Voor de review van Battlefield 6 hebben we PlayStation 5 versie onder de loep genomen op een PlayStation 5 Pro. Visueel is de game indrukwekkend, met gedetailleerde omgevingen, prachtige belichting en realistische effecten, maar qua zichtbaarheid laat het af en toe te wensen over. Vijanden zijn regelmatig moeilijk te onderscheiden, zeker op een tv, en de felle belichting zorgt soms voor overbelichte oppervlakken. Het oogt allemaal mooi en realistisch, maar dat gaat soms ten koste van de speelbaarheid.

Daarnaast is er ook wel iets te zeggen over de cross-play (die hier eigenlijk direct wordt uitgeschakeld). Door cross-play is de shooter ervaring op consoles de laatste jaren negatief beïnvloed. PC spelers vinden de aim-assist niet eerlijk, waardoor ontwikkelaars dit de laatste jaren op console enorm aan het terugschroeven zijn. Dit zorgt in praktijk vaak voor ongemakkelijke situaties waarin schieten niet meer zo lekker voelt als in voorgaande delen. Daarbovenop komt een overvloed aan controller-instellingen, met sliders voor gevoeligheid, input curves en deadzones, waardoor Battlefield 6 minder aanvoelt als een plug-and-play ervaring, terwijl dat juist een van de grote voordelen van console gaming is.

Zodra je echter gewend bent aan de besturing en het ritme van de game, schijnt Battlefield 6 wel echt als een zonnetje. Het is een enorme stap vooruit vergeleken met Battlefield 2042 en voelt meer als een sidegrade van Battlefield 1 en Battlefield V. Persoonlijk vind ik die twee nog steeds sterker, maar ik weet ook dat Battlefield V pas echt tot bloei kwam na de Pacific War-uitbreiding. Battlefield-games moeten groeien, en ik ben ervan overtuigd dat dit deel alleen maar beter zal worden.

De basis die DICE nu heeft neergezet is solide, toont potentie en is trouw aan wat Battlefield ooit groot maakte. Met het eerste seizoen dat op 28 oktober van start gaat, kijk ik met vertrouwen uit naar de toekomst van Battlefield 6.

De juiste stap terug, maar nu vooruit

Battlefield 6 maakt een sterke eerste indruk. Het heeft de nodige terugwaartse stappen gezet om hun identiteit niet verder uit het oog te verliezen. We hebben hiermee een product bereikt dat Battlefield 3 en Battlefield 4 vooral heel erg goed nadoet, maar eigenlijk niet veel doet om de franchise naar een hoger niveau te tillen.

De destructie voelt grotendeels vertrouwd: iets meer geometrie, wat extra verwoestbare onderdelen, maar geen baanbrekende evolutie. Levolution, ooit een paradepaardje van de serie, is nauwelijks aanwezig. Er zijn wel wat grotere verwoestingen mogelijk, maar ze hebben zelden een merkbare impact op de gameplay. De maps zelf zijn wisselvallig. Ze zijn zeker beter dan die van Battlefield 2042, maar halen het niet bij de sterke ontwerpen van Battlefield 3 en 4. Veel van de levels voelen compact aan en lijken vooral ontworpen voor één specifieke spelmodus, waardoor bijvoorbeeld Rush er bekaaid vanaf komt. Geen enkele map voelt écht gemaakt voor Rush, wat jammer is, want dit is mijn favoriete mode. Geef me alsjeblieft een Rush ervaring zoals in Operation Metro of Operation Locker! Dat is voor mij Battlefield op den top.

Wat ik persoonlijk ook mis, zijn de Grand Operations uit Battlefield 1. Dat was destijds een van de beste toevoegingen ooit aan de serie: een manier om verhaalvertelling te combineren met grootschalige, dynamische gameplay, waarbij elke ronde voortbouwde op de vorige. De terugkeer van gigantische Behemoths is niet nodig, maar een moderne variant van Grand Operations zou de serie echt goed doen. Vooral nu de meeste maps kleiner aanvoelen, zou zo’n modus weer het gevoel van epische, allesomvattende oorlog kunnen terugbrengen.

Verdict

De Battlefield Studio’s hebben met Battlefield 6 eindelijk weer een stevige basis neergezet. Ja, er zijn tekortkomingen, vooral de matige campaign, maar DICE bewijst dat Battlefield nog leeft, en dat het weer net zo groots en meeslepend kan worden als vroeger. Battlefield 6 is niet perfect, maar het voelt als een frisse herstart voor de franchise. Dit is zonder twijfel de sterkste lancering in jaren, misschien zelfs ooit. Nu is het aan DICE om dat momentum vast te houden, goed te luisteren naar de community en door te pakken. Want één zonnestraal maakt nog geen zomer, maar dit voelt wel als het begin van een nieuwe lente voor Battlefield.