Review: Final Fantasy 7 Rebirth

Het langverwachte vervolg op de Final Fantasy 7 Remake is eindelijk hier. Het tweede deel in de reeks van 3 die samen hetzelfde verhaal vertellen als Final Fantasy 7 uit 1997. Het is een behoorlijk grote game met enorm veel content die Remake als basis gebruikt, maar zo goed als overal flink op uitbouwt. Het resultaat? Een game waar je met gemak 3 cijfers aan uren in kunt spenderen, maar ook iets sneller doorheen kunt gaan als je niets geeft om optionele content.

Een game zo ontzettend goed, mooi en groot als Final Fantasy 7 Rebirth zie je nauwelijks. Ook een vervolg zo goed als Final Fantasy 7 Rebirth is een unicum. Het woord fanservice doet de game niet ten goede, want dit doet meer dan we hadden verwacht, meer dan we hadden gehoopt, maar ook meer dan ikzelf aankan. Final Fantasy 7 Rebirth is geweldig, zit ontzettend knap in elkaar, maar heeft mij alsnog veel te vaak weten te frustreren met enorm uitgetrokken en uitgesmeerde (optionele) content waardoor ik na een bepaalde regio een meerdaagse pauze heb moeten inlassen.

Rebirth

Final Fantasy 7 Rebirth pakt het verhaal direct op waar het in Remake is gestopt. We verlaten Midgar voor groene weilanden, jungles, woestijnen en alles wat daar tussen zit. Het kleurenpalet in dit deel is ontzettend uitgebreid in tegenstelling tot de grijze massa uit Midgar. Ook de structuur van het spel gaat op de schop in Rebirth. Zo maken we ruimte tussen de lineaire gangetjes voor grote en gigantische open stukken kaart die je op eigen vrijheid mag verkennen. Deze open kaarten huizen vervolgens verschillende soorten open-world content, rondzwervende monsters, verzamelobjecten, optionele quests, minigames en alles wat je verwacht in je open-world games. De wereld in Rebirth is niet naadloos, maar bestaat uit verschillende gekaderde gebieden die qua look en feel enorm van elkaar verschillen, maar toch steeds dezelfde soort content opnieuw gebruiken. Enorm veel van dit soort content is optioneel, alhoewel het wel enorm belangrijk is om je genoeg te mengen in dit soort content om meer te leren over de wereld, lore, je metgezellen en om simpelweg sterker te worden. Een groot gedeelte van je krachten versterk en breid je uit door actief aan de slag te gaan met alles wat de open gebieden voor je klaar leggen.

Aan het einde van ieder open gebied zitten vervolgens weer een aantal hoofdstukken aan verhaal in een stuk die je brengt naar een nieuw open stuk wereld, denk hierbij aan een gangenstelsel die doorloopt, een bootreis en nog veel meer soorten avonturen waardoor je van punt A naar punt B reist en in een totaal andere omgeving terecht komt. En dat is in een vogelvlucht de structuur die Final Fantasy 7 Rebirth voor 60, 70 of meer dan 100 uur voor je uitstippelt. Hoe lang je er zelf over doet, is geheel afhankelijk van hoe erg je je wilt bezighouden met alle optionele content. Het verhaal op zich, kost je een uurtje of 40 en is daarmee even lang als Remake, alhoewel je hoogstwaarschijnlijk die 40 uur makkelijk voorbij telt, ook al doe je zo min mogelijk optionele content.

Een flinke verbetering

Final Fantasy 7 Rebirth doet een aantal dingen veel beter dan de Remake en dat terwijl Remake al een ontzettend sterke game was. Onder andere de manier waarop het verhaal wordt verteld is beter en interessanter dan in het voorgaande deel. Je wordt als speler veel meer betrokken in het verhaal door onder andere meer verhaal te verspreiden over de gehele game met al haar activiteiten in plaats van het te bundelen op sleutelmomenten. Er kan een heel stuk interessant verhaal verscholen zitten achter een reeks side quests, minigames of andere dingen die niet per se horen bij de rode draad waardoor niks “overbodig” lijkt.

Een andere verbetering, in mijn ogen de beste die ze hadden kunnen doen, is de combat. Ik vond de combat in Remake na de eerste paar uur echt ongelofelijk saai en oninteressant. Het was te makkelijk, repetitief en totaal niet leuk om te doen. Iedere boss voelde als een enorm spons met HP en het duurde eeuwig voordat sommige vijanden verslagen werden. Rebirth doet combat echt enorm goed. Het voelt enorm responsief en het voelt heel erg actievol aan, terwijl je basic-attacks eigenlijk niet veel doen, maar je heel erg afhankelijk bent van je speciale aanvallen. Ieder lid van je party is uniek en voelt uniek met eigen aanvallen, eigen speciale aanvallen, unieke beweging, bonussen en zelfs team-aanvallen (die je dus moet vrijspelen door actief aan de slag te gaan met de open-wereld activiteiten).

Het lekker afstellen van je team met je favoriete personages is een kunst op zich en deze personages vervolgens uitrusten met Materia om spells en andere dingen te kunnen doen om je een edge te geven in een gevecht. De manier waarop combat ditmaal veel lekkerder werkt zorgt er voor dat ik zelfs na tientallen uren nog steeds wordt uitgedaagd. Ook de verschillende bosses in deze game zijn enorm tof om tegen te vechten. Geen enkele keer had ik geen zin om te vechten in tegenstelling tot mijn ervaring met de combat in het voorgaande deel.

Te veel minigames

Naast alle liefde die ik heb voor de game, hoe erg ik dit keer geïnvesteerd ben in de combat en hoe erg ik de open wereld structuur heb omarmd, heb ik na het derde gebied in deze game een ontzettende hekel gekregen aan de ongelofelijke barrage aan minigames die Rebirth in een korte periode op je loslaat. Veel van dit soort minigames zijn optioneel, dus waarom zou ik me daar aan storen? Maar toch, zoals ik zei, een groot deel van je character building en meer gaat hand in hand met het doen van minigames en de beloningen daarvan in de wacht te slepen. Sommige minigames zijn enorm tof, zoals Queens Blood. Werkelijk on par met Gwent uit The Witcher. Deze kaartgame verdiend een review op zich want dit is ongetwijfeld een enorm toffe toevoeging aan de game die ook heel netjes zit verworven in het verhaal met een eigen questlines, kaarten die je kunt verdienen en kopen en meer. Alle andere minigames daarentegen komen vaak maar enkele keren voor en vereisen soms zo’n toewijding dat je dezelfde minigame opnieuw en opnieuw moet doen om er goed in te worden, terwijl het daarna nooit meer voorkomt. Ik ben steeds dus per minigame een half uur tot een uur van mijn tijd bezig met het leren en beter worden in een minigame die ik maar één keer doe en er tijdens mijn eerste poging al een gruwelijke hekel aan heb. Het is totaal niet verworven in het verhaal en met hoe absurd Final Fantasy 7 Rebirth soms kan voelen, voelen de vele minigames heel erg out of place.

Naast de optionele minigames kom je op een bepaald moment in het verhaal op een punt waarbij je verplicht wordt om voor een paar uur minigames achter elkaar te doen. Na dit lange stuk werd ik enorm gefrustreerd door de minigames en heb ik voor een periode alle optionele content overgeslagen omdat het voelde alsof ik geen meter vooruitkwam, maar toch uren en uren in de game investeerde. Ik ben een heel erg geduldig persoon, maar Final Fantasy 7 Rebirth heeft me echt heel ongeduldig gemaakt na dit stuk in de game. Ik wilde niks meer hebben van alle minigames en alle traagheid waar ik tot zover helemaal geen last van heb gehad.

De “Open” wereld

Zoals ik eerder zei is de open wereld in Final Fantasy 7 Rebirth niet geheel naadloos, maar speel je telkens in een gekaderd gebied met tientallen dingen om te doen voordat je verder gaat met het volgende stuk verhaal. Je kunt terug naar eerdere gebieden, dus je hoeft niet te wachten met het verhaal als je even geen zin hebt om de open wereld te verkennen. Voor de eerste paar gebieden wilde ik dat wel graag. Ik genoot intens van de open gebieden, maar in het derde gebied begin je er langzaam achter te komen dat het eigenlijk steeds hetzelfde is. Dit zijn we naturlijk wel gewend van Open World games, maar in deze game zijn de open wereld activiteiten niet heel erg indrukwekkend. Buiten de side quests en enkele activiteiten met extra verhaal en lore zijn de checklist-activiteiten gewoon saai en te repetitief. DE open gebieden voelen ook enorm leeg aan. Groepjes vijanden vind je doorgaans op dezelfde locatie en buiten de locaties waar je moet zijn om iets te doen is er weinig om echt te ontdekken. De wereld is ontzettend mooi en gedetailleerd, maar ook ontzettend leeg en saai. Na het derde open-wereld gebied bedacht ik me dat ik toch veel liever de structuur van Remake had.

De open wereld lijkt ook best een belasting te zijn voor de game want de performance is niet altijd even goed, alhoewel ik zelf weinig last heb ervaren, vind ik het jammer dat ik de game in 30FPS moest spelen om te kunnen genieten van de grafische prestaties. Ik heb denk ik, nog nooit een game gezien die er zo ontzettend mooi uit ziet als Rebirth. Vooral de segmenten waarin het verhaal wordt verteld is ongelofelijk mooi en gedetailleerd. Dit is dan wel een enorm contrast met sommige locaties en personages die niet belangrijk zijn voor het verhaal, deze zien er altijd minder mooi uit en vaak eigenlijk ook wel onder de maat waardoor het contrast tussen ongelofelijk mooi en lelijk wel groot is in deze game.

Verdict

Final Fantasy 7 Rebirth is fantastisch mooie game die op heel veel manieren is verbeterd ten opzichten van zijn voorganger. Vooral de manier waarop het verhaal wordt verteld, wordt gepresenteerd en de fenomenaal verbeterde combat stelen de show. Alleen al daarom is dit een titel die je gespeeld moet hebben op de PlayStation 5. Het duurt echter niet heel lang voordat je geduld op de proef wordt gesteld met een bombardement aan verplichte en optionele filler-content die de duur van de game enorm uitrekt en de lading van het schitterende verhaal er onderuit trekt. Eeuwig zonde voor een game van dit kaliber waar eigenlijk niets minder dan pure lof voor moet zijn. Die lof is er zeker, want zelfs na mijn frustratie had ik deze game niet willen missen en kan ik niet wachten om te zien wat Square Enix gaat doen met de finale van Final Fanasy 7 in het derde en laatste deel van de remake in trilogie-vorm.

Handig om te weten: Waar menige genummerd deel een prima instap is binnen de franchise, raad ik je ten strengste aan om Final Fantasy 7 Remake te spelen vóór Rebirth. Ik zou zelfs zover willen gaan om ook Crisis Core, bij voorkeur de recente remaster ook te spelen vóór Rebirth.