Review: Dead Rising Deluxe Remaster

Dead Rising staat bekend als een van de meest wacky zombie titels in de industrie. De game kreeg eerder al een grafische upgrade, maar krijgt nu een complete grafische overhaul en zelfs wat quality-of-life veranderingen. Hoe voelt het om Frank West te volgen in een hogere resolutie dan ooit? En hoe heeft dit effect op de kwaliteit van zijn foto’s, geschoten op een spiegelreflex uit het jaar 0? 

Dead Rising Deluxe Remaster pakt de essentie van de eerste game en geeft het een grafische upgrade, en best een flinke. Facial animaties zijn verbeterd, upscaling is verbeterd en ook de algehele kwaliteit en gebruik van licht zijn aangepakt. Daarnaast heeft de game ook een aantal gameplay verbeteringen gekregen, waaronder tweaks in boss fights. Ik heb de eerste game vroeger veel gespeeld, al moet ik erkennen, dat was niet per direct vanwege de verhaallijn. Eigenlijk was het enige dat ik deed gewoon zombies slopen, foto’s maken met Frank zijn camera en rondrennen met een grasmaaier. Het verhaal? Dat boeide me eigenlijk drie keer niks. Maar, nu in de remaster had ik mezelf voorgenomen om (als reviewer) veel meer aandacht ook hieraan te besteden. Ik kan je alvast vertellen, dat was een goede keuze, want dat verhaal is eigenlijk helemaal zo slecht nog niet.

De klok tikt door

Jij bent Frank West, een freelance journalist met een camera en een droom. Toch wel leuk als je zelf fotograaf bent om dit terug te zien in een game. In het begin van de game vlieg jij met een helikopter boven een stadje in Colorado. Hier heb jij namelijk een scoop gekregen en ga je op onderzoek uit. Vanaf de veiligheid van je heli kan jij lekker fotograferen wat er allemaal gebeurd onder je. Je ziet mensen vechten tegen zombies, of volledig aangevreten worden. En het enige dat je kan doen is fotograferen. Deze scene duurt op zich best lang, maar dat is misschien omdat ik weet wat er nog allemaal komen gaat. Nou, puntje bij paaltje wordt jouw helikopter aangevallen en valt er iets belangrijks naar beneden, zo hup, het winkelcentrum in. Frank wordt daar afgedropt en krijgt te horen dat hij over 72 uur weer wordt opgehaald. In die 72 uur overkomt Frank een hele boel rare shit. Van ontsnapte gevangenen in een jeep met een machinegeweer tot aan moordzuchtige clowns en cultists. In dit winkelcentrum geldt een volledige quarantaine vanwege de zombie uitbraak. Het is aan Frank om de mysteries (in vorm van cases) te onthullen en het verhaal daar af te maken.

In de tussentijd kom je verschillende soorten wacky personages tegen, sommige vriendelijker dan anderen. Je speelt hoofdmissies en kan tussendoor verschillende encounters tegen het lijf lopen. Daarnaast heb je scoops die je doorkrijgt via een portofoon. Dit vormt je hele content cyclus. Al gauw kom je erachter dat er echt enorm veel aparte dingen gebeuren. Onthoud, het is een sandbox, dus je bent volledig vrij in hoe je alles aanpakt en kan zelfs kiezen om de main storyline zo goed als te negeren, maar dat maakt het je niet makkelijk. Na 72 uur word je opgehaald en dan krijg je jouw resultaten te zien. Om de lol te verhogen, staat beneden in je beeld een kill counter.

Frank is een vrij ongemakkelijk karakter en dat maakt de grappige scenes waar deze game vol mee zit nog net dat beetje grappiger. Het is een grappig geschreven verhaal maar kan gelijktijdig ook bepaalde angst en noodzaak oproepen voor de speler. Het heeft ook zeker serieuze touches en die zorgen voor een tof balans. Als jongere heb ik hier nooit veel aandacht aan besteed, dus het gaf nu op latere leeftijd (bijna 30…) een andere dynamiek aan de game. Het volledig volgen van het verhaal gaf een compleet andere en eigenlijk leukere ervaring. Dat zegt veel, want ik had niet veel verwacht van het verhaal in een game die volledig draait om een hoge fun factor.

Alle gekheid op een stokje

Als deze game een motto moest hebben, dan was dat het. Want zoals ik eerder al benoemde, is het een en al gekkigheid. Dat zit hem niet alleen in de personages en karakteristieken die je tegenkomt, maar ook in de vorm van combat. Alles in het winkelcentrum is jouw wapen, van bloempotten en grasmaaiers tot een katana’s en shotguns. Je kan het je zo gek niet bedenken en Frank is sterk genoeg om het op te pakken en ermee in de rondte te smijten. Daar moet ik bij zeggen, dat niet ieder wapen even goed of leuk voelt om te gebruiken. Maar, alles heeft zo zijn eigen manieren. Zo kan je items gebruiken om shit op te blazen en zelfs zombies of mensen te verwarren. Voor een game oorspronkelijk uit 2006, is het combat systeem nog steeds verrassend diepgaand.

Ook de boss fights zijn aardig verbeterd en voelen minder clunky. Zo is er de supermarkt fight, waar de boss op je af komt met een bewapende winkelkar. Deze fight, alhoewel nog steeds vrij outdated, voelt een stuk leuker om te spelen nu die guy niet constant vast hangt in ieder rek. Ook zou er gesleuteld zijn aan de slimheid van de AI, al merkte ik daar niet enorm veel verschil in. De escaped convicts in de jeep, die in het binnenplein op je af komen, voelt nog steeds als een domme hoop aan mensen bij elkaar. Maar, ik merkte wel verschil in hoe accuraat de jeep op je af komt. Blijft overigens een frustrerende fight, maar wel met een leuk muziekje!

Dead Rising is ongeremd en een totale chaos en dat zorgt echt voor een hoge fun factor. Er is gewoon iets speciaals aan dat tijdperk van games, iets dat meer draaide om het daadwerkelijk spelen en minder om fan service en story. Ik zou wel oppassen als je bang bent voor clowns, die zijn angstaanjagend hier. Daarnaast kan ik je aanraden om van tevoren te bepalen wat je gaat doen. Ga jij je eerste playthrough puur voor die main storyline en de random encounters? Of ga je ook al proberen om alle scoops binnen te halen. Er is genoeg te doen voor meerdere speelsessies, laat die 72 uur je niet voor de gek houden, vooral niet nu je tijd kan skippen!

Welcome to Willamette Parkview Mall

Dit winkelcentrum is misschien wel het grootste hoogtepunt van de game. Het lijkt op het eerste oog een vrij kleine map, maar deze zit vol met geheime gangen. Daarnaast is zowat iedere winkel te betreden en kan je overal healing items en wapens vinden. Of je nu met CD’s of sieraden wilt rondsmijten, je kan zowat in iedere winkel iets pakken. De map is vrij ingewikkeld en het gaat je wat uurtjes kosten om je weg te vinden. Je hebt dan ook geen mini map, maar een horizontale radar. De map is ook vrij interactief, je kan veel kapot slaan of objecten oppakken waarvan je het niet zou verwachten. Gedurende het verhaallijn speel je bepaalde gangen vrij zodat je steeds makkelijker door het winkelcentrum kan navigeren. Bepaalde gebieden zitten ook vast achter boss fights, of je moet gewoonweg een sleutel vinden. Ook dit is weer zo’n element dat in 2006 ontworpen is, maar zelfs de hedendaagse games een koekje van eigen deeg geeft. Mijn enige aanmerking zou zijn dat het respawnen van zombies bij bepaalde stukken echt enorm irritant is, je draait je om en ze staan er gewoon weer. Wat ook wel tof blijft, is dat er meerdere mogelijkheden qua transport zijn. Je kan een skateboard meenemen als item en erop rond boarden, of een fiets stelen en hiermee herres schoppen. Wanneer je het winkelcentrum van Willamette door begint te krijgen, is het een geweldige ervaring met veel content en een eigen ecosysteem

Bijna een remake

In de Deluxe Remaster van Dead Rising zitten, zoals ik eerder al benoemde, ook een boel quality-of-life veranderingen. De AI van overlevenden is een stuk intelligenter gemaakt bijvoorbeeld, ze zijn niet zo breindood als in de originele, al zijn ze soms nog steeds frustrerend om mee te spelen. Daarnaast kan Frank nu mobieler te werk gaan tijdens het schieten met wapens en voelt de algehele combat ietwat vloeiender. De controls voelen nog steeds vrij ouderwets, dat is denk ik gedaan om de game eer aan te doen. Alhoewel het even kostte om hier weer aan te wennen, klikte het na een aantal uurtjes enorm. De game speelt soepel op de PlayStation 5, heeft een stabiele framerate en resolutie en leidt niet onder enige vorm van ghosting, iets dat sommige remasters om de een of andere reden niet helemaal goed krijgen. Het is een soepele remaster, zowel grafisch als op gebied van performance. Ik weet echter niet hoe deze op PC speelt, maar ik gok dat dit helemaal goed komt.

Daarnaast is de remaster gemaakt in de RE Engine, die we ook kennen van de Resident Evil titels. Dat zorgt voor een enorme verbeterslag, vooral op gebied van belichting. De game is daarentegen wel een stuk donkerder in de nacht, wat even je weg vinden is tussen hordes aan zombies. Daarnaast zijn facial animations net zo wacky als vroeger, maar vele malen gedetailleerder. Het is geen perfecte remaster op gebied van animaties en beweging van de zombies, maar dat gaf het ook wel weer dat originele effect van oude games. Daarnaast is de autosave feature een enorme verademing. Je komt al vaak in een encounter terecht waar je misschien helemaal niet op voorbereid bent, dus het is fijn dat je meestal voor die encounter automatisch saved. Al met al kan ik weinig aanmerken op de game, het is dan ook een remaster en geen remake, alhoewel het dichtbij komt.

Een durability bar is toegevoegd op wapens, wat ervoor zorgt dat je eindelijk weet waar je aan toe bent. Tijd skippen is een ding geworden en er is ook een kompas toegevoegd, allemaal quality-of-life aspecten die de game een stuk speelbaarder maken met de huidige gewenning vandaag de dag.

Muziek en dialoog

In deze Dead Rising remaster is veel van de oude muziek nog steeds aanwezig, maar is de algehele kwaliteit van het geluid verbeterd. Altijd tof om metal muziek gemengd met rap te horen in deze getijden. Frank West heeft een nieuwe stemacteur, Jas Patrick. Deze nieuwe acteur doet het goed en ik kan hier vrij weinig op aanmerken. Side characters die eerst stemloos waren, hebben nu eindelijk ingesproken dialogen voor je. Dit zorgt voor een completere ervaring.

Verdict

Dead Rising Deluxe Remaster begint traag, maar laat zien dat het een enorm veelzijdige en diepgaande game is gebleven. De quality-of-life veranderingen zijn net genoeg om het modern te maken, maar toch het hart van de originele game te behouden. Het is geen perfecte game, dat is het nooit geweest, maar het is een game met een torenhoge fun factor. Die fun factor is er nog steeds, als jij van oude games houdt. Zoek je echt een moderne remake? Dan is dit misschien niet waar je op had gehoopt. Maar, zelfs dan, zou ik je adviseren om de game een kans te geven. Het is en blijft een top of the line zombie titel in een oversaturated genre.