Review: Assassin’s Creed Shadows

In 2007 begon mijn reis met Assassin’s Creed. Van Altair tot Ezio, van Connor en Shay tot Edward – ik volgde de strijd tussen de Assassins en Templars, waarin geschiedenis en sciencefiction op briljante wijze samensmolten. Het verleden beïnvloedde direct de toekomst, van jouw avonturen tot aan het heden. Unity en Syndicate waren struikelblokken, maar met Origins sloeg de serie een nieuwe richting in. Geen Brotherhood meer, maar The Hidden Ones. Geen Templars, maar de Order of the Ancients. Een vernieuwde modern-day verhaallijn, die in Valhalla een mooi, maar open einde kreeg. En toen kwam Shadows. Een game die, net als Mirage, eindelijk terug zou kunnen keren naar de roots van de franchise, namelijk het gevecht tussen de Assassins en Templars. Maar is dat ook echt het geval?

Met elke nieuwe game leek Ubisoft verder af te drijven van wat Assassin’s Creed ooit zo speciaal maakte. Mirage bracht hoop: een game die voor 90% terugkeerde naar de roots van de serie, zoals ik uitgebreid besproken heb ik mijn review van de game. Daarna werd Shadows aangekondigd – een game in 1579, Japan, de Sengoku-periode. Dé perfecte setting om de klassieke Assassin’s Creed-identiteit te herstellen. Want net zoals Mirage speelt deze game zich af midden in de eeuwenoude strijd tussen de eerder genoemde rivalen, met hun oorspronkelijke namen! En het perfecte moment om een nieuwe modern day trilogie op te zetten.

Toch kiest Ubisoft er opnieuw voor om dat alles (voor een groot deel) te negeren. De diepgewortelde lore? Snippets krijg je ervan. De strijd tussen Assassins en Templars? Wederom zijn er 2 facties met een nieuwe naam. De modern day? Gekoppeld aan een battle-pass. Alles wat deze franchise groot maakte, wordt opnieuw opzij geschoven. En dat is waarom Assassin’s Creed Shadows voor mij (qua narratief & lore), een gigantische teleurstelling is.

Samurai of shinobi

In Assassin’s Creed Shadows krijgen spelers de keuze tussen twee hoofdpersonages: Fujibayashi Naoe, een sluwe shinobi, en Yasuke, een historische figuur die mogelijk een samurai was. Yasuke is een man van Afrikaanse afkomst, en hoewel er weinig concrete bewijzen zijn dat hij de titel van samurai officieel droeg, speelt hij in deze game onmiskenbaar die rol.

Qua gameplay verschillen beide personages drastisch. Naoe belichaamt de klassieke Assassin’s Creed-stijl, stealth-gebaseerde gameplay waarbij een verkeerde zet fataal kan zijn. Ze is kwetsbaarder en vereist een voorzichtige, tactische aanpak. Dit resulteert in gameplay die mij verraste, met name omdat goeie stealth gameplay in de franchise al lang geen gegeven meer is. Naoe kan kruipen en zelfs sluipen (prone gaan), ze kan lichten doven en er is een Splinter Cell achtige mechanic waarbij je visueel ziet of je zichtbaar bent of geluid maakt. In de praktijk speelt dit lekker. Je bent meer dan voorheen bezig met hidden te blijven, vooral als je de game speelt op Extreme Stealth difficulty zoals ik heb gedaan. Vijanden zien niet alleen wat er voor zich gebeurt maar ook boven zich of in ooghoeken. Hierdoor moet je (met name overdag) goed uitkijken als je over de daken rent en is het geen garantie dat je elke vijand met een aanval van achter ook af krijgt (behalve als je instant assassination aan zet). Hoeveel stealth damage je doet, is gelinked aan Naoe haar skill tree die verdeeld is over de verschillende wapens, tools alsook haar shinobi of assasssin vaardigheden. Wat wel een groot gemis is, en blijft, is social stealth. Dit aspect van de franchise kwam even terug in Valhalla en Mirage, maar is in Shadows nergens te bekennen.

Yasuke daarentegen is een ware tank. Hij stormt met brute kracht door vijanden heen, kan gevechten moeiteloos winnen en is nauwelijks kwetsbaar tot op het punt waarbij ik uiteindelijk single-handedly zonder moeite gehele kastelen vol enemies kon uitmoorden zonder ook maar echt te hoeven letten op zijn health bar. De naam Warriors Creed werd de afgelopen jaren veelal rondgeslingerd gezien de franchise een vrij losse aanpak heeft als het aankomt op stealth vs. actie. Yasuke belichaamt dit tot een extreem niveau. Buiten het hack-en-slash gedeelte heeft ook Yasuke een eigen skill tree waarin je punten kan besteden in verschillende wapen en samurai trees.

Tijdens mijn tijd met de game heb ik vooral met Naoe gespeeld, simpelweg omdat ik Assassin’s Creed speel voor de stealth. Yasuke’s gameplay voelt daarentegen beperkt en eerlijk gezegd saai. Hij is té sterk, waardoor gevechten geen uitdaging bieden. Bovendien belemmert zijn logge bouw hem in stealth, parkour en klimmen – elementen die altijd essentieel zijn geweest in Assassin’s Creed. Hierdoor voelt spelen met Yasuke als een totaal andere game, maar niet per se op een goede manier. Zelfs wanneer je liever met Yasuke speelt forceert de game je erg vaak om toch te switchen naar Naoe als je bijvoorbeeld de bekende synchronisation points wilt bereiken om de map te scannen, die deze keer essentieel zijn als je wilt zien waar de verborgen ?s te vinden zijn met points of interest. Hierbij moet ik dan wel zeggen dat de points of interest niet echt gevarieerd zijn. Je bezoekt vooral shrines, kastelen, of andere enemy occupied area’s. Maar ook ondergrondse graven en hier en daar een parkour route voor Naoe. Er zijn zo’n 10 verschillende activiteiten verdeeld over de map, sommige karakter gebonden (mediteren voor Naoe of vechtskills verbeteren voor Yasuke), maar de meeste niet. Uiteindelijk negeerde ik de ?s volledig omdat ik nooit het gevoel had dat ik echt iets nieuws of interessants tegenkwam.

Net zoals dat sommige activiteiten karakter gebonden zijn is dit ook in de main-story. Over het algemeen kun je altijd kiezen met wie je speelt, buiten een aantal storylines die gebonden zijn aan een specifiek karakter, en dit waren dan ook wel mijn favoriete missies. De rest van het verhaal? Daar was ik niet bepaald over te spreken.

Het lang verwachte verhaal in Japan

Het verhaal begint met Yasuke, die een aanval uitvoert op de provincie Iga, thuis van Naoe en haar vader. In deze openingsuren krijgen we te zien hoe Yasuke een samurai is geworden en hoe Naoe van haar vader heeft geleerd om een shinobi te worden. Dit betekent echter niet dat Naoe automatisch een assassin wordt zoals we die uit eerdere delen kennen.

Al snel ontvouwt zich de centrale plot: Yasuke krijgt een nieuw leven met de hulp van Oda Nobunaga, terwijl een reeks gebeurtenissen hem en Naoe uiteindelijk samenbrengt. Dit alles wordt in gang gezet door de diefstal van een Iso-artefact, de bekende Precursor Box, gestolen door een mysterieuze groep genaamd The Shinbakufu. Het is aan Naoe en Yasuke om deze groep te ontmantelen en het artefact terug te bemachtigen. Het ontmantelen van The Shinbakufu gebeurt op enigszins traditionele wijze. Je hebt targets die gebonden zijn aan een gebied, je gaat een serie van missies en objectives door om deze target te ontmaskeren en uiteindelijk is het aan jou om dit lid te vermoorden. De volgorde waarin je dit doet, is grotendeels aan jou, al zijn er wel level indicatoren die enigszins aangeven in welke volgorde je dit moet doen, al zul je dit in het verhaal weinig merken. Elke target is een verhaallijn op zich.

Zoals ik in mijn introductie al aangaf, ligt mijn grootste teleurstelling in de hoofdverhaallijn. Shadows begint met een bekende Assassin’s Creed-set-up: je speelt als een of meerdere personages die geen enkel besef hebben van de Assassin Brotherhood of de Templar Order en de eeuwenoude strijd tussen hun. Net als in veel eerdere delen is het aan jou om langzaam de waarheid achter deze eeuwenoude strijd te ontdekken. Het voelt alsof ik wederom hetzelfde riedeltje weer opnieuw speelde. Alsof de game zo is gemaakt dat nieuwkomers makkelijk in de game kunnen rollen zonder tegengehouden te worden door 10+ jaar aan lore en verhaal. Maar wat blijft er over voor de die-hard fan die vrijwel alle games (of genoeg ervan) heeft gespeeld en die eigenlijk wel klaar is met de zoveelste origin story? Vrij weinig. De game speelt zich af in een tijdperk waar zowel de assassins en templars groot zijn, echter is hier in deze game voor 80% van de runtime niks van te merken, behalve als je splinterfacties onder een andere naam wederom voldoende vindt.

In theorie heeft Shadows een sterke basis voor een vet verhaal. Naoe moet het verleden van de shinobi onderzoeken en ontrafelen, terwijl Yasuke ontdekt hoe zijn geschiedenis is verweven met de verschillende facties wat invloed willen uitoefenen op Japan. Maar in plaats van deze verhaallijnen goed uit te werken, dwingt de game je eerst om de volledige Shinbakufu uit te roeien voordat het daadwerkelijke Assassin’s Creed-verhaal op gang komt. En tegen de tijd dat dat gebeurt, wordt alles snel afgeraffeld, rollen de credits en blijf je achter met een leeg gevoel. Vooral omdat de game heel veel open laat. Natuurlijk is dit gedaan met de mindset dat de post-launch content al deze gaten kan gaan opvullen. Echter kan ik momenteel Shadows alleen beoordelen zoals die nu is, en daaruit kan ik wel stellen dat de main story niet af voelt. En meer als als seizoen 1 in een (wellicht meer traditioneel AC) post launch plan.

Nou, dan zou je denken dat het verhaal wel gelinked is aan een nieuwe Modern Day storyline, vooral nu dat we in Valhalla en enigszins in Mirage hier een conclusie zagen van Laila en Desmond hun verhalen. Gaat Shadows verder met Basim in de moderne tijd? Nee. In de zeer korte en zeer inspiratieloze modern day segments – die overigens gekoppeld worden aan de vernieuwde battle-pass systems van The Animus Hub, krijg je wederom snippets waaronder mails of lopen in een soort lege kamer met slideshows. Alhoewel er een nieuw verhaal wordt opgezet, is het nog nooit zo duidelijk geweest dat Ubisoft echt 0 moeite wil doen voor dit gedeelte van de Assassins Creed franchise. Valhalla en Mirage gaven we hierin hoop, tevergeefs jammer genoeg.

Het serene Japanse heuvelland

Nu dat we mijn teleurstellingen in Assassin’s Creed Shadows achter de rug hebben kunnen we het hebben over de elementen waarin ik vind dat Shadows voor een groot gedeelte excelleert en dat is het historische aspect van Japan. Net zoals in voorgaande games krijg je als speler een zeer groot uitgestrekt land vol met dorpjes, bossen, rivieren, heuvels, stranden en alles ertussen. Steden zoals Kyoto en Osaka passeren de revue en de uitgestrekte landschappen wanneer je boven op een synchronisatiepunt balanceert zijn werkelijk prachtig. De game heeft een bepaald serene rustige uitstraling over zich heen dat er voor kan zorgen dat het spelen van Shadows een zeer rustgevende ervaring kan zijn. Met je paard rij je door het heuvelland waarbij je een shrine tegenkomt. Hier ga je binnen en je ziet bepaalde NPC’s bidden waarop je zelf ook de prompt krijgt of je wilt bidden bij bepaalde punten. Je komt als Naoe een meditatieplekje tegen of een dier wat je kan vastleggen voor je codex door deze stilletjes te besluipen. Zie je dieren lopen? Dan kun je deze zo nu en dan ook aaien zodat je ze unlocked voor je eigen hideout als een soort van Pokémon. Meer als aaien zit er niet in overigens, want de dieren in Shadows zijn compleet voor show, je kunt ze niet aanvallen en ze lijken jou als speler ook vaak compleet te negeren en lopen gewoon rustig langs je af. Net zoals in Assassin’s Creed games van weleer maakt ook The Codex weer een terugkeer. Op veel plekken kun je de omgeving scannen om meer te leren over de daadwerkelijke historie, dit gaat gepaard met mooie tekeningen of foto’s van historische artefacten waardoor het Japan in Shadows nog meer gaat leven.

Wat mij opviel aan Shadows, tegenover eerdere AC games is dat dit rustige karakter eigenlijk doorschemert in vrijwel alles. Ja, er zijn ?s, maar deze zijn een stuk zeldzamer dan in eerdere delen. Betekent dat je deze keer wel veel organischer op unieke content stuit? Niet per se. Heel soms kom je NPC’s tegen die je roepen en dit unlocked een gesprekje waarin je ze kan helpen door het doneren van geld of een vraag te beantwoorden. Soms hebben ze een missie die verschillen van kill 100 samurai tot iets meer story focussed sidequests waarin je vooral een target board afwerkt die gebonden is aan 1 klein gebied. Wat mij hierin opviel, is dat Shadows vrijwel geen fetch-quests heeft, maar ook niet heel veel echt story focussed side missies. Vrijwel alles staat gebonden aan het vermoorde van targets, wat past bij Assassin’s Creed natuurlijk, maar na het zien van de volledige target board met hordes en hordes aan targets, ga je je toch afvragen of ze hier niet in zijn doorgeslagen. Ik miste dan ook de traditionele sidequests die we gewend zijn uit RPG’s van deze tijd. Aan de mini-target boards zitten echter wel verhalen gebonden, het is dus niet zo dat je gewoon random aan het moorden bent. Zo stuitte ik op een dorpje waar veel kinderen vermist raken, elke keer als een kind vermist raakte vonden ze een opgevouwen origami vlinder. Door het volgen van deze vlinders stuitte ik op meerdere targets met ieder meer clues naar de uiteindelijke dader, met uiteindelijk mooie conclusie van deze storyline. De game zit er daadwerkelijk vol mee en zorgt er wel voor dat elk dorpje of klein gebied een overarching story heeft, al dan niet gebonden aan het killen van targets.

Het rondreizen door Japan kent wat haken en ogen deze keer. Gezien Japan vol heuvels zit, en je deze keer niet overal op kan klimmen is het soms even zoeken. De game geeft je wel tools en pathways die je de beste route tonen, maar het voelt desalniettemin meer gelimiteerd als voorheen. Vaak ben je door de bossen aan het slenteren of probeer je een heuvel op te klimmen, omdat je weet dat daar een ? is, maar moet je een detour nemen, omdat je van de berg afglijdt. Is dit erg? Nee, het voelt realistischer, is het gameplay technisch geweldig? Niet bepaald, vooral als je gewend bent om overal te gaan en staan waar je wilt in moderne AC-games. De steden en kastelen in Shadows zijn daarentegen wel authentiek Japans en zitten echt vol met karakter en kleine details. Als ik dan alsnog 1 ding mag aankaarten is dat wederom de steden in deze moderne versie van AC niet bepaald groots voelen. Het zijn naar mijn idee eerder dorpjes en missen de grootsheid en grandeur zoals we die kennen uit de meer stedelijke delen. Met name na dat we in het vorige deel in Baghdad hebben kunnen rondrennen miste ik de meer urban gameplay wel in Japan.

Immersie, seizoenen en je eigen hideout

Assassin’s Creed Shadows barst van de opties. Wanneer je de game start krijg je al de optie of je graag een traditionele Assassin’s Creed ervaring wilt zonder keuzes, of de meer RPG-ervaring waarin al jouw keuzes invloed hebben op het verhaal. Zoals je waarschijnlijk al kan raden heb ik zelf voor de canon-story gekozen waarbij de game keuzes voor je maakt. Dit is extreem goed verwerkt en nooit tijdens het spelen had ik het gevoel dat ik iets miste of dat het verhaal awkward verliep omdat een grote mechanic (namelijk keuzes) eruit is gehaald in deze versie. Ook geeft de game je de optie om te spelen in “immersive mode”, dit wilt zeggen dat alle characters zijn eigen taal spreekt met uitstekende Japanse en Portugese voice actors. De eerste 10 uur vond ik dit dan ook geweldig, maar ik moet wel bekennen dat ik uiteindelijk de game weer op traditioneel Engels heb gezet, ook hier vond ik de voice acting goed en waren de stemmen van Naoe en Yasuke goed neergezet.

Het meest unieke aan Shadows is het seizoenen-systeem. Waar je normaliter in games een dag en nachtcyclus gewend bent kun je in Shadows zelfs van seizoen wisselen, en deze wisselen tijdens je speelsessies ook gedurend. Het hele landschap verandert van lente naar zomer, tot de vallende blaadjes in herfst, waarna je door de dikke sneeuw banjert en stealth ineens een hele andere dimensie krijgt. Zo kun je je niet meer verstoppen in bosjes, moet je uitkijken dat ijspegels niet van de daken vallen die jouw positie weggeven en kun je je ook niet meer verstoppen in water. Wel is de zichtbaarheid meer beperkt waardoor ook winter zijn voordelen heeft. Een harde wind helpt je bijvoorbeeld ook door geruisloos te blijven. Het switchen van seizoenen gaat soepel, echter kon ik geen optie vinden om van dag naar nacht te gaan wat mij erg veel ergernis bezorgde omdat ik als sneaky assassin het liefste in het donker van de nacht achter mijn targets aan ga.

Of het nu dag of nacht is, zomer of winter, het bevrijden van Japan van de Shinbakufu doe je natuurlijk niet alleen. Gaandeweg het verhaal kom je verschillende companions tegen die jou zullen helpen in de strijd. Ieder met een eigen storyline, persoonlijkheid en abilities. Tijdens gameplay kun je de characters oproepen om je te helpen in de strijd, net zoals in Asssassin’s Creed Brotherhood. Yaya bijvoorbeeld is een sumo worstelaar die het gevecht aangaat. Maar er zijn ook meer stealth focussed companions. Het upgraden deze karakters doe je in je eigen hideout, een base die je naar eigen wens kan bouwen, upgraden en visualiseren. In je hideout vind je altijd al je companions waar je een praatje mee kan maken alsook alle dieren die je als Pokémon verzameld. Hier kun je ze dan even een aai over de bol geven in jouw volledige eigen gevisualiseerde hideout.

Geweldige PC support en Steam-Deck verified!

Assassin’s Creed Shadows op pc ondersteunt een aantal geavanceerde features om optimaal gebruik te maken van high-end systemen. De mogelijkheid om de framerate te ontgrendelen maakt de game een stuk vloeiender, en als je hardware het aankan, kun je de game in native 4K spelen. Door de grafische instellingen omhoog te schroeven, krijg je verbeterde reflecties, scherpere schaduwen en meer detail vergeleken met de consoleversies.

Om je een compleet en transparante view te geven van het systeem waarmee ik de game heb getest is dit de huidige configuratie:

Processor: AMD Ryzen 9 7950X 16-Core Processor 4.50 GHz
Videokaart: ASUS GeForce RTX 4090 TUF-RTX
Installed RAM: Corsair Vengeance RGB DDR5 6000mhz 128 GB

Tijdens mijn playthrough behaalde ik een vrij stabiele capped 60fps in DLSS Quality mode op 4K-resolutie. Ik speelde Shadows zowel op mijn LG OLED TV (4K, 120Hz, VRR) als op mijn ultrawide monitor (5120x1440p, 240Hz). Het prestatieverschil tussen beide schermen was minimaal, met slechts enkele FPS-verschillen tussen mijn standaard tv-setup en mijn widescreen-monitor.

Dankzij de verschillende upscaling-opties draait de game soepel op een breed scala aan systemen. Ik merkte nauwelijks artefacten of visuele glitches die vaak voorkomen bij upscaling-technieken. Shadows ondersteunt DLSS, AMD FSR en Intel XeSS, waardoor je de prestaties naar wens kunt optimaliseren zonder al te veel in te leveren op beeldkwaliteit. Wil je even testen hoe goed jouw systeem het ervan afbrengt? Dan heeft Assassin’s Creed Shadows een eigen benchmarking tool voor je.

De game is deze keer vanaf launch direct beschikbaar op Steam en ook direct Steam-Deck verified, echter hebben wij dit niet kunnen testen gezien wij een Ubisoft Connect code ontvingen.

Verdict

Assassin’s Creed Shadows weet op gameplaygebied een solide ervaring neer te zetten. De game biedt een mooie balans tussen stealth en actie, waardoor zowel fans van de sluipende aanpak als spelers die liever de confrontatie aangaan aan hun trekken komen. De gameplay voelt minder bloated dan eerdere delen, en dankzij de authentieke Japanse setting, goed uitgewerkte personages en prachtige landschappen is er genoeg te genieten. Ook technisch staat de game zijn mannetje want op pc draait Shadows soepel, zonder storende lag, glitches of grote bugs.

Voor fans die genieten van de moderne Assassin’s Creed-aanpak – met een focus op verkenning, vloeiende combat en een toegankelijke verhaallijn – doet de game precies wat het moet doen. Shadows is in dat opzicht een fijne open-wereldgame die je moeiteloos uren bezig kan houden. Als je weinig waarde hecht aan de diepere lore van de franchise, en vooral een meeslepende game zoekt met een boeiende historische setting, is Shadows een solide 7/10.

Toch is het voor een die-hard fan zoals ik moeilijk om te negeren waar Shadows tekortschiet. De game voelt als een product dat vooral gericht is op nieuwkomers in de franchise. Het verhaal wordt hapklaar gepresenteerd, zonder echt de diepgang te zoeken die de serie zo bijzonder maakte. De strijd tussen Assassins en Templars is amper aanwezig, de modern-day verhaallijn krijgt nauwelijks aandacht en de grotere Isu-mythologie is gedegradeerd tot een paar kleine verwijzingen. Ondanks de sterke hoofdpersonages Naoe en Yasuke, blijft de echte kern van wat een Assassin’s Creed-verhaal zou moeten zijn, onderbelicht.

Wat het extra pijnlijk maakt, is dat de potentie er wél was. Dit had de perfecte setting kunnen zijn voor een rijk, gelaagd Assassin’s Creed-verhaal, maar de keuzes die zijn gemaakt, laten mij als fan teleurgesteld achter. Als je net als ik al jaren hoopt op een terugkeer naar de diepe lore en klassieke verhaalelementen van de serie die volledig gebruikt maakt van de established lore in Japan van die tijd -> zie hier de AC Wiki over Japan, dan voelt Shadows meer als een gemiste kans en een filler game, die overigens ook zijn eigen geschiedenis grotendeels negeert en herschrijft. Daarom komt voor mij persoonlijk, als grote fan van het eerste uur, de game niet verder dan een 6/10.