Review: Tales of Symphonia Remastered

Gebaseerd op de 2013 PS3 release keert Tales of Symphonia terug in een remastered jasje. Hoewel de serie nooit de hoogte haalde van Final Fantasy of Dragon Quest, was het origineel een indrukwekkende cel-shaded RPG met voldoende actie en honderden uren content. Helaas laat de remaster zien dat dit een verouderde game is.

Story

Hier niks nieuws natuurlijk. Tales of Symphonia speelt zich af in het fictieve land Sylvarant. Het land zit midden in een ecologische crisis door een schrijnend tekort aan mana dat is begonnen door een conflict duizenden jaren geleden. Alleen Regeneration kan de wereld redden. Een proces waarin “The Chosen One” zich op moet offeren om de mana te herstellen.  Als speler neem je de rol aan van Lloyd, een naive maar toch idealistische jonge man met het hart op de goede plek, aan. Lloyd zal Colette, de huidige chosen one, begeleiden op deze gevaarlijke reis waarin maar weinig slagen. Na een aantal klunzige acties die een groot probleem veroorzaken voor het dorp waar Lloyd, zijn beste vriend Genis, en Colette in wonen, vertrekken ze samen op hun reis.

Tijdens deze reis zul je verschillende nieuwe characters tegenkomen die elk hun eigen achtergrond en verhaal hebben. Vaak krijg je de mogelijkheid om deze in skits, of in sidequests te verkennen. Skits zijn een leuke toevoeging die je in de world map of in steden kunt activeren wanneer jij dat wil. In de skits hebben bepaalde characters korte gesprekken met elkaar over verschillende topics. Vaak zijn het dingen die je net gedaan of meegemaakt hebt in de game. Dit geeft een interessante kijk naar de verschillende personages en dan ook weer hun kijk op dingen.  Dit maakt het een RPG waarin je met veel meer bezig bent dan alleen de main character. Je krijgt dan verder in het verhaal ook de kans om verschillende momenten te beleven met een character naar jouw keuze.

Natuurlijk zit de game vol wendingen en reveals. Het is dan ook een enorme game, met een lang verhaal. Hierin komen een aantal  serieuze onderwerpen in voor waaronder familie banden, relaties, racisme en de waarde van het leven. Hoewel Tales of Symphonia oogt als een typisch schattige RPG, kent het een aantal donkere thema’s.

Gameplay

Tales of Symphonia volgt de typische RPG formule met een net wat andere soort combat. Dit maakt de game nog steeds ontzettend leuk en uitdagend. Naast de combat is de game weinig vernieuwend. Spelers zullen zich verplaatsen van de grote world map, naar steden en dungeons. In deze dungeons natuurlijk weer een aantal puzzels die je moet voltooien om bij de boss te komen. Dit lijkt erg op de formule die Golden Sun destijds volgde. De puzzels zijn dan ook vaak weinig uitdagend en bestaan vaak uit het duwen van blokken of aansteken van fakkels. Gelukkig heeft elke nieuwe dungeon dan wel weer iets nieuws.

Character progression was, en is nog steeds, ontzettend goed en loopt via equipment en verschillende titles die de groei van je characters zal bepalen. Zo leren ze nieuwe skills, passen andere stats zich aan en komen er soms zelfs outfits of dialogue vrij. Tales of Symphonia weet spelers goed te belonen. Vooral bij het voltooien van side-quests waarvan er een groot aantal zijn. De titles vertellen je vaak niet welke effecten zij met zich meebrengen, maar kunnen de groei van bepaalde stats versnellen of geven prioriteit aan andere stats. De groei van je characters is dan ook afhankelijk van welke titels, en hoe lang zij deze, equipped hebben.

Het belangrijkste zijn hier de EX-gems. Spelers kunnen per character verschillende Ex-gems equippen, die je krijgt door enemies te verslaan of dungeons te verkennen. Deze leveren vaak unieke skills op, waaronder het verdedigen in de lucht, of het automatisch herstellen van status effects.

Combat is vrij simpel. Spelers kunnen zich in twee richtingen bewegen, tenzij je de free move mode activeert door enemies te selecteren. Dit maakt het vaak lastig om bepaalde attacks te ontwijken. De game moedigt je dan ook vaak aan om op roekeloze wijze te spelen. Dit is jammer gezien de game zo nu en dan best moeilijk is. Het is vrij lastig om je hele party te managen, tegelijk te letten op de enemies, targets te selecteren en te letten op inkomende attacks. Items hebben een cooldown, zo kun je niet zomaar revives of healing items achter elkaar gebruiken. Vaak moet je ook nog eens kijken naar welk character het item gaat activeren, en welk character het item gaat gebruiken. Al met al zo nu en dan een chaotische ervaring die in een later stadium wel klikt wanneer je meerdere characters vrij hebt gespeeld en attacks kunt gaan combineren voor unieke effecten.

De remaster

Dit is helaas waar het fout gaat. Wat is er nou precies nieuw aan de remaster? Eigenlijk niets. Wat doet het dan beter dan het origineel? Ook niets. Waar de Gamecube (ja, de Gamecube) een stabiele 60fps leverde, is de remastered versie capped op een zielige 30fps. In sommige dungeons of fights zelfs 20 of lager. Loading times zijn ook niet minder. in sommige gevalen zijn de loading times zelfs langer. Ik had dan ook eigenlijk verwacht dat er een aantal quality of life features en lagere loading times zouden zijn. Helaas.

Conclusie

Voor wie Tales of Symphonia nog niet gespeeld heeft, is dit een mooie kans. Je zal dan wel moeten doorbijten en moeten aanvaarden dat dit een sterk verouderde game is. Maar dan wel een sterk verouderde game met een ongekend goed verhaal, enorm inspirerende dialoog, thema’s die je aan het denken zullen zetten en adembenemed mooie cutscenes. Voor wie de game wel gespeeld heeft, is dit een mooi moment om die nostalgie nog eens aan te halen. Al dan wel met minder performance dan we gewend zijn helaas. Hoewel de positieven nog steeds zwaarder wegen dan de negatieven, kan ik het niet aanraden om de game tegen full price te kopen. Er zijn op dit moment zoveel betere RPG’s.

Het is dan ook jammer om te zien dat er geen gebruik is gemaakt van de hedendaagse hardware om Tales of Symphonia op verbeterde wijze aan nieuwe gamers te introduceren.