Review: Senua’s Saga: Hellblade II

Heb je je wel eens afgevraagd hoe het moet zijn voor mensen in een psychose, waarbij je eigen gedachtes je geen moment rust geven? Senua’s Saga: Hellblade II is een persoonlijke, cinematische en bovenal betekenisvolle reis door Senua haar mentale struggles die zijn voorganger op elk vlak weet te overtreffen

Cinematische games is waar mijn liefde voor gaming het meest tot zijn recht komt. In een tijdperk waar games zoals God of War, Red Dead Redemption II, The Last of Us: Part I & II bestaan kom ik daarom ook niets te kort. Echter bleef het bij Xbox verrassend stil als het aankwam op games die zich kunnen meten met diepe cinematische titels zoals eerder benoemd. Tijdens deze huidige generatie van de Xbox S/X heeft de uitgever mij dan ook nog niet weten te verrassen. Tot het moment dat ik hoorde dat Xbox de studio Ninja Theory had opgekocht en de ontwikkelaar van deze verrassend innoverende indie-titel (Hellblade: Senua’s Sacrifice) aan de slag ging met een deel 2. Echter is meer budget niet altijd een recept voor succes, en met name Xbox staat de laatste paar jaren niet bekend om zijn cinematische knallers. Zou Senua’s Saga: Hellblade II het tij keren?

Wat maakte Hellblade: Senua’s Sacrifice zo uniek?

Voordat we dieper kunnen duiken in wat Senua’s Saga: Hellblade II een waardig vervolg maakt moeten we eerst terugkijken naar het unieke concept van Hellblade: Senua’s Sacrifice. Deze unieke indie-titel die werd beschreven als een “independent AAA-game”, was ontwikkeld door ongeveer 20 developers. Wat deze game tijdens zijn release in 2017 zo uniek maakte, is dat de game niet alleen volledig motion captured was, op een schaal die niet onder deed voor titels met een veel groter budget, maar het wist ook een diep persoonlijk verhaal te vertellen over mentale gezondheid. In de game volg je Senua die na de dood van haar man door intenste pijn en verdriet gaat waarbij de werkelijkheid en wat zich afspeelt in haar hoofd niet meer te onderscheiden zijn van elkaar. Dit gaat gepaard met meerdere persoonlijkheden die constant op Senua inpraten en haar proberen te beïnvloeden, motiveren of haar op een dwaalspoor te brengen. Dit alles was vormgeven in een third-person actie game waar je door middel van het doorlopen van levels, het voltooien van puzzels en het vechten van Noors mythologische vijanden in een IJslands landschap langzaam tot de kern komt van Senua haar mentale verleden en de oorzaak en gevolg van haar psychose. Het werd daarom dan ook sterk aangeraden om de game met een headset te spelen, omdat er slim gebruikt wordt gemaakt van Spatial Audio waardoor de stemmen die Senua hoort van alle kanten op je inpraten.

Ninja Theory heeft zich met deze game op de kaart gezet, echter was het lagere budget ook vrij duidelijk te merken. Hellblade: Senua’s Sacrifice bevatte veel eentonige puzzels die constant herhaald werden om de game op te splitsen tussen narratief, combat en gameplay. Een keuze die niet goed werd ontvangen door gamers, echter deed het niet onder aan de potentie die Ninja Theory liet zien. Xbox zag de potentie in Ninja Theory, maar was deze terecht? Met de komst van een grote publisher achter zich, meer budget en de groei van 20 naar 80 developers is het aan Ninja Theory om zich nu te bewijzen.

Een sequel done right?

Wanneer Senua’s Saga: Hellblade II begint is Senua een slaaf. Ze is gevangen genomen door de slaver Thórgestr en zal zichzelf en andere moeten redden. Door een grote storm op zee komt Senua vrij en zal ze haar nieuwe missie kunnen voortzetten. Anders dan in het vorige deel is Senua namelijk meer naar buiten gekeerd als ooit tevoren. Waar Hellblade: Senua’s Sacrifice met name ging over zelfacceptatie en het accepteren van de verschrikkelijke dingen die ze heeft mee gemaakt gaat Senua’s Saga: Hellblade II over het helpen van andere. Na dat Senua haarzelf heeft weten te helpen doet ze er alles aan om te zorgen dat andere niet hoeven te lijden. Senua is hiervoor bereid zichzelf, en de stemmen in haar hoofd compleet te negeren en zelf pijn te ondergaan. Hierdoor toont Senua een geweldige character development die het startschot geeft van een diep verhaal waar je door het Ijslandse landschap trekt om niet jezelf, maar ook de bondgenoten die je gedurende je reis ontmoet: Fargrímr, Ástríðr, te helpen.

Visueel gezien is Senua’s Saga: Hellblade II op elk vlak een step-up van de vorige game. Van de kleine details zoals Senua die met haar hand zichzelf afduwt van een wand als je door een opening loopt tot de kleinste trekjes in haar gezicht. Elke steen, boom, kledingstuk en wapen is zorgvuldig ingescand en door middel van motion capture of photogrammetry tot leven gewekt. Hierdoor oogt Senua’s Saga: Hellblade II niet alleen uitermate realistisch, maar is het ook een genot om door de wereld te lopen. Want lopen dat doe je veel. Net zoals de vorige game is Senua’s Saga: Hellblade II een zogenoemde “walking-simulator”. Waar je al leidende door het verhaal door prachtig vormgegeven lineaire levels loopt die zo nu en dan een puzzel bevatten, of geheime paden waar je collectebles kan vinden. Deze collectebles zijn er in twee vormen, namelijk totempalen en de tree of life. Beide geven je meer inzicht in IJslandse folklore verhalen en characters die betrekking hebben tot de levels. Erg makkelijk heeft de developer het je echter niet gemaakt, want om al deze collectebles te vinden moet je goed je omgeving in de gaten houden, niet alleen zijn de totempalen goed verstopt, maar wil je alle trees of life vinden van zul je bepaalde rots vormige gezichten moeten spotten in de omgeving.

Senua’s Saga: Hellblade II is dus net zoals zijn voorganger een game die je met enige regelmaat laat nadenken door het gebruikt van puzzels. Een onderdeel van de game die ik, en vele met mij, niet bepaald konden waarderen. Echter heeft Ninja Theory in het vervolg zijn best gedaan om niet alleen bijna alle puzzels uniek en divers te maken, ook zijn ze verder uit elkaar gespreid waardoor je minder het gevoel krijgt dat je van de ene puzzel in de andere valt. Mijn tijd met de game voelde daarom ook erg vloeiend en organisch waar ik geen enkel moment verveeld was door de puzzels of de gameplay. Hiermee durf ik dan wel te stellen dat Senua’s Saga: Hellblade II op elk vlak zichzelf heeft weten te overtreffen.

Don’t listen to the voices… or do?

Het unieke selling-point van de franchise is het gebruik van Spatial Audio waardoor je in de huid kruipt van iemand die lijdt aan een psychose. Ik kan dan ook niet anders dan iedereen op het hart te drukken dat je deze game met een headset moet spelen. Tijdens het spelen word je constant beïnvloed voor de stemmen in het hoofd van Senua, deze stemmen die je van alle kanten om je heen hoort laten je geen moment met rust. Hierdoor heeft de game niet alleen een beklemmend en zeer horror-esque ondertoon, maar is het ook zaak om jezelf niet te laten beïnvloeden door de stemmen. Tijdens het verhaal zullen er dingen gebeuren waar jij als speler een mening over hebt, waar de stemmen een mening over hebben en waar Senua een mening over heeft. Deze meningen komen samen tijdens gebeurtenissen in de game waar Senua voor grote keuzes staat. Keuzes die haarzelf en haar compagnons of inwoners van de wereld kunnen redden. Ik ga niet te veel spoilen over het verhaal gezien ik vind dat je hier het beste zo vers in kan stappen, maar wat ik je wel wil meegeven is dat het belangrijk is om de stemmen een plaats te geven en je over te geven aan de mentale staat van Senua. Deze stemmen zullen je niet alleen maar tegen zitten namelijk maar kunnen je ook helpen tijdens puzzels, of je juist op een dwaalspoor proberen te leiden.

Cinematische hoogstandje

Kosten noch moeite zijn gespaard om te zorgen dat de game de ware kracht van de Xbox Series X laat zien. Op zowel de PC (ik speelde op een PC met een Nvidia 4090 en AMD 7950x met meer als genoeg RAM) als de Xbox Series X ziet de game er geweldig uit. Alhoewel de game geen performance mode heeft op de Xbox Series S|X en dus zal streven naar een locked 30FPS, kan je verwachten dat de game er visueel geweldig uit zal zien en een cinematische ervaring zal neerzetten doordat de consoles gebruik maken van een dynamische resolutie. Heb je echter wel de beschikking tot een dikke game PC dan zul je zelfs met een PC als waar ik op heb gespeeld met moeite de 60FPS aantikken met alle settings op high. In 4K-resolutie zat mijn FPS dan ook met name tussen de 45 en 60FPS gedurende mijn tijd met de game.

De combat in de game is daarom ook elke keer weer uniek en anders. Door middel van motion capture is elke combat encounter in de game ingescand en uitgeacteerd waardoor ik easily kan zeggen dat dit de meest cinematische combat is die ik ooit in een game heb gezien. Net zoals in het eerste deel is de combat vrij simpel, je kan blokken, parryen, slaan of een heavy hit doen. Wanneer je vaak genoeg blokt kan je de wereld om je heen tijdelijk vertragen met een speciale kracht die je gedurende de game opnieuw bematigd. Persoonlijk heb ik me geen moment verveeld met de combat omdat deze zo visueel sterk is neergezet dat je volledig in de ervaring wordt getrokken, dit gaat gepaard met de stemmen die je om je heen hoort wat ervoort zorgt dat je tijdens het spelen je vijand probeert te verslaan, maar ook de stemmen probeert te negeren.

Persoonlijk probeerde ik de visuele pracht van deze game te vergelijken met (naar mijn mening) de visueel meest impressive games van Xbox zijn grootste concurrent, namelijk PlayStation. De afgelopen jaren zijn we verwend geworden met vrij lineare cinematische hoogstandjes zoals The Last of Us: Part 1 (remake) en Part 2 remaster alsook God of War en zijn vervolg Ragnarok. Nu is het waarschijnlijk niet geheel eerlijk om deze games te vergelijken, omdat Senua’s Saga: Hellblade II is gemaakt door een kleiner team, maar desalniettemin moest ik er elke keer aan denken en zou ik jou als lezer te kort doen om deze vergelijking niet in deze review duidelijk te maken. De eerder benoemde games van Sony zijn visuele hoogstandjes die in terms of worldbuilding, assets en met name qua motion-capture bovenaan mijn lijstje staan van mooiste en meest visuele impressive games gemaakt. Ik moet daarom ook stellen dat ik door Hellblade II minder impressed was als ik van te voren had verwacht.

Had ik de verkeerde verwachting voor mezelf geschept door te denken dat deze game kon tippen aan The Last of Us of God of War? Wellicht, en ik zal je uitleggen waarom. Visueel is de game werkelijk prachtig begrijp me niet verkeerd. De geweldig atmospherische Ijslandse landschappen met zijn vergezichten waar je de rook van verre vulkanen tot hoog boven het landschap ziet uitstrijken. De diepe grotten en tunnels in Hellblade II zijn zo prachtig vormgegeven dat je jezelf er werkelijk in verliest. Maar het voelde met name vaak ook wat leeg, maar daarbij ook zeer realitisch waardoor ik mij tijdens het spelen constant af vroeg of de meer realtische aanpak van Hellblade ten goede komt, met name wanneer we een soortgelijke setting hebben gezien in God of War. Persoonlijk denk ik dat Ninja Theory in een potentieel deel 3 met name als het gaat om level en worldbuilding meer kan uitpakken, en de game grootser kan maken waardoor deze zich beter kan meten met de concurrentie.

De game is net zoals zijn concurrentie diep narratief, waar je de helft van de tijd naar cinematics aan het kijken bent die prachtig zijn vormgegeven door de duidelijk zeer impressive motion-capture van niet alleen de lichamen, maar ook Senua haar gezicht. Elke vertrekking is te zien, echter voelde het met name met moment ook ietwat onnatuurlijk waardoor ik soms een moment van de bekende uncanny valley had. Dit kan ik niet beter uitleggen dan een gevoel wat ik had, een gevoel wat ik persoonlijk nog niet heb gehad bij de concurrentie die ik aanhaalde. Daarom vond ik het erg belangrijk om deze vergelijking te maken. Ja de game is een cinematisch hoogstandje voor Xbox en Ninja Theory die ver boven hun eerste game staat. Echter wil Xbox concurreren met de andere leiders in de industrie dan zal ook hier nog stappen behaald kunnen worden voordat Hellblade een franchise wordt die volledig te potentie behaald die het in zich heeft.

Heeft deze korte ervaring replay value?

Net zoals de vorige game is ook Senua’s Saga: Hellblade II een zeer korte game. Je kan de game in zijn volledigheid in maximaal 12 uur uitspelen. Hierhoor heeft de game ook een lager prijskaartje gekregen namelijk 50 euro. Negeer je alle collectibles dan denk ik dat je de game in 10 uur kan uitspelen. Echter unlocked de game bij completion een zeer interessante nieuwe modus waardoor je andere stemmen kan unlocken voor de narrator die je door de game praat. Hierdoor krijgt de game meer diepgang en ga je anders kijken naar de events in de game waardoor je de speeltijd kan verdubbelen, mits je interesse hebt de game vanuit een ander perspectief nogmaals te spelen.

Verdict

Senua’s Saga: Hellblade II is een indrukwekkende evolutie van zijn voorganger en een bewijs van de groei en potentie van Ninja Theory als ontwikkelaar. Het spel biedt een diepere, cinematische ervaring met verbeterde visuals, meeslepende gameplay en een aangrijpend verhaal dat de mentale strijd van Senua op een authentieke en respectvolle manier weergeeft. Het spel blinkt uit in zijn gebruik van motion capture en Spatial Audio, waardoor spelers volledig ondergedompeld worden in Senua’s wereld. Deze technologieën versterken de immersie en maken de game niet alleen visueel aantrekkelijk, maar ook auditief indrukwekkend. Het advies om de game met een headset te spelen kan dan ook niet genoeg benadrukt worden; de stemmen die Senua hoort, dragen aanzienlijk bij aan de beklemmende sfeer en de narratieve kracht van het spel.

Ondanks de meer lineaire en soms repetitieve gameplay, weet Hellblade II zichzelf te onderscheiden door de variëteit en kwaliteit van de puzzels en gevechten. De balans tussen narratief, gameplay en puzzels is beter verdeeld dan in het eerste deel, waardoor het geheel vloeiender en organischer aanvoelt. De character development van Senua, die nu haar focus verlegt van zelfacceptatie naar het helpen van anderen, biedt een frisse en boeiende wending aan het verhaal. Visueel is de game prachtig, met realistische en gedetailleerde omgevingen die bijdragen aan de sfeer van het spel. Hoewel Hellblade II qua visuele pracht nog niet helemaal kan tippen aan titels zoals “The Last of Us” of “God of War”, laat het zien dat Ninja Theory met een kleiner team en budget toch een indrukwekkende prestatie neer kan zetten. De realistische aanpak van de game kan soms als wat leeg aanvoelen, maar het draagt bij aan de authenticiteit van de ervaring.

Al met al is Senua’s Saga: Hellblade II een waardevolle toevoeging aan de Xbox-bibliotheek die hoog nodig wat klappers kan gebruiken. Ninja Theory laat hiermee zien dat ze een geweldige aankoop zijn geweest door Xbox en op de juiste weg zijn om zichzelf te vestigen als een ontwikkeraar die zichzelf kan meten met andere hoogwaardige cinematische titels. Echter heeft de ontwikkelaar intern nog een weg / groei te gaan om deze potentie volledig waar te maken.

Senua’s Saga: Hellblade II was gedeelte van onze IntheSpotlight van Mei. Hierduiken we diepen in de game ter voorbereiding aan de lancering van de game, je leest onze andere IntheSpotlight artikels over de game -> hier en hier. Senua’s Saga: Hellblade II is verkrijgbaar vanaf 21 Mei voor Xbox Series S|X en de PC. De game zal day-one beschikbaar zijn op gamepass.