Review: Until Dawn Remake

9 jaar nadat de zon voor de laatste keer onder is gegaan voor Beth, Hannah en mogelijk 8 jongeren in een grote loge ergens in de sneeuwachtige Blackwood Mountain, keert de game terug naar de PC en de PlayStation 5. Een heel nieuw uiterlijk, nieuwe gameplay mogelijkheden en een aangepast verhaal. Dit is de definitieve versie van Until Dawn, maar weet niet helemaal te overtuigen.

De Remake van Until Dawn is gemaakt door Ballistic Moon en de Remake van de 9 jaar oude horror-game verschijnt zowel voor PlayStation 5 als de PC. De nieuwe versie ziet er anders uit dan het origineel. Alhoewel het grafisch beter is, zou je ook kunnen zeggen dat de stijl aangepast is. De vraag is, of je oude stijl of de nieuwe stijl prefereert. Until Dawn uit 2015 is vandaag de dag nog steeds een mooie game, die op een slimme manier gebruik maakt van de beperkte technologie uit zijn tijd. De PlayStation 5 Remake laat zien dat de game vandaag de dag nog mooier uit kan zien, maar moet daar wel op een bepaalde manier iets voor inleveren. In dit geval is dat de performance. De Remake kan enkel gespeeld worden in 30FPS en heeft op technisch vlak af en toe last van haperingen.

Until Dawn

Until Dawn is een horror avontuur die zich afspeelt met een groep jongeren in grote loge op de berg. Het verhaal begint met een proloog waarin we twee zusjes spelen die tijdens die nacht verdwijnen. Vermoedelijk beide dood, maar de politie heeft de lichamen nooit gevonden en het onderzoek is nooit officieel afgerond. Eén jaar na de tragische gebeurtenis keert de groep met 8 personen terug naar de loge in de berg. De groep bestaat onder andere uit de broer van zusjes en enkele koppeltjes. Het verhaal ontvouwt zich vrij langzaam gedurende de nacht en er gebeuren vreemde en soms onverklaarbare dingen. Je krijgt steeds meer vragen voordat je antwoorden krijgt en je wordt steeds op een verkeerd pad gezet. Niets is wat het lijkt in dit horror avontuur.

Gedurende de 10 hoofdstukken in het spel, waarvan ongeveer ieder hoofdstuk een uurtje duurt, speel je alle 8 verschillende personages die zich al snel in koppeltjes op een andere locatie rondom het grote huis bevinden in de berg. Het doel van de game is om te overleven tot de zon opkomt. Ieder hoofdstuk begint dan ook met een titel van het hoofdstuk en “X hours until dawn”. Jouw keuzes tijdens het spelen bepalen het verloop van de game en jouw keuzes bepalen ook wie het spel overleeft. Alle 8 de personages kunnen de nacht overleven, maar ze kunnen ook alle 8 sterven en alles daar tussenin. De invloed van je keuze merk je niet altijd direct. Een keuze uit hoofdstuk 2 kan gevolgen hebben in hoofdstuk 8 en soms hebben meerdere keuzes bij elkaar opgeteld een andere uitkomst. Het is een ingewikkeld samenspel die is gebaseerd op het vlinder effect. Kleine verandering kunnen leiden tot grote gevolgen.

De hele game is gebaseerd op dit principe en dat merk je tijdens je eerste speelsessie misschien niet direct, omdat het je eerste ervaring is. Een tweede speelsessie ziet er wellicht heel anders uit door een kleine verandering in de keuzes die je maakt. Eén keer door het verhaal spelen duurt ongeveer 10 uurtjes, dus het is wel aan te raden om de game na een tijdje nog eens op te starten om er nog eens doorheen te lopen, of om je partner, vriend, vriendin of wie dan ook uit te nodigen om door de game te spelen en te ontdekken hoe anders het verhaal zich ontvouwt. De eerste keer toen ik de game speelde in 2015 overleefde ik met twee personages de nacht. Ditmaal is het me gelukt om met iedereen de nacht door te komen en het nieuwe einde van de game te kunnen zien. Die ik natuurlijk niet ga verklappen.

De remake

Zoals ik eerder aangaf ziet de remake er een stuk anders uit. Grafisch is het allemaal iets indrukwekkender en zijn de omgevingen, personages en details veel scherper. Er zit veel meer detail in alles om je heen. Ook is er gekozen voor een nieuw perspectief. Zo maakte de PlayStation 4 versie vooral gebruik van statische camera perspectieven die de personage volgt vanuit een bepaalde hoek van de ruimte. Die zijn er nu soms nog steeds, maar we zien eigenlijk dat er dit keer gekozen is voor een camera perspectief die het personage altijd van achteren volgt. Hierdoor is het deze keer mogelijk om veel meer van de omgeving te zien en alle details op te nemen. Iets wat in de originele versie niet altijd mogelijk was omdat de game heel donker was en vooral indrukwekkend oogde omdat het grafisch sterk kon uitblinken door veel omgevingen gewoon weg te laten vallen in het donker van de nacht.

De game speelt nagenoeg hetzelfde, maar stukken van de game zijn veranderd en er zijn stukjes toegevoegd. Zo zijn er ook nieuwe verzamelitems te vinden die je meer vertellen over de gebeurtenissen rondom Blackwood Mountain. Bepaalde gameplaystukjes zijn aangepast of toegevoegd. Zo is de introductie waarin je speelt als Beth en Hannah uitgebreid om je meer verbinding te geven met deze personages en zijn cutscenes en bepaalde scenes aangepast om het een meer cinematisch effect te geven. Dit merk je ook aan de manier waarop de game nu muziek toepast in het begin. Het is echt alsof je een film speelt waarbij de keuzemomenten nu ook veel meer lijken om een typisch thriller moment uit een film.

Alhoewel alles er veel mooier uit ziet, kan ik dat niet zeggen over de animaties, gezichtsuitdrukkingen en de af en toe erg houterige besturing. Gezichten zien er mooier uit, maar de manier waarop deze bewegen is niet opnieuw gedaan. Waardoor je nog steeds de bewegingen hebt zoals deze in de PS4 versie hebt. Ogen bewegen af en toe een beetje vreemd en lipbewegingen zien er nu overdreven uit en trekt ieder personage tijdens het praten hun bovenlip op tot het tandvlees. Een vreemd gezicht dat de immersie er af en toe uithaalt. Ook de manier waarop personages bewegen is soms heel knullig waardoor je toch ziet dat het skelet van de game 9 jaartjes oud is. Tijdens het spelen zelf heb je er weinig last van. Dat komt voornamelijk omdat de game van nature heel erg traag speelt en het eigenlijk voor 90% een speelbare film is. Door de nieuwe camera hoeken is het bewegen en draaien, vooral in enge ruimtes niet altijd even fijn waardoor je even zit te stoeien. Alsof je probeert om een tank te keren in nauw steegje.

Until Dawn voegt ook nieuwe scenes toe aan het einde van de game. Zo lijkt het er op dat Sony nog lang niet klaar is met deze franchise en snappen we eindelijk ook waarom er is gekozen om deze game te voorzien van een Remake.

Verdict

In 2015 werd Until Dawn één van mijn favoriete horror games aller tijden. Vandaag de dag kijk ik nog steeds met enorm veel bewondering terug op de game en de remake veranderd eigenlijk niet mijn beeld van de originele game. De Remake is een mooie maar kleine aanvulling op het verhaal, maar was niet per se nodig. Technische mankementen en het feit dat de game voor de volle mep wordt verkocht, zonder upgrade mogelijkheden als je de originele game hebt, blijft voor mij een beetje vreemd, ondanks de oorspronkelijke game al 9 jaar oud is. Until Dawn voor de PlayStation 5 en PC zijn naar mijn mening dan ook echt alleen voor geïnteresseerden die de originele game nooit hebben gespeeld en per se het verhaal willen ervaren met een look en feel die meer past bij 2024 dan afstamt uit 2015.

Daarbij heb ik wel weer ontzettend genoten van het verhaal dat ik gelukkig voor een groot deel was vergeten. Het is en blijft nog steeds een van de beste horror games ooit gemaakt en het is goed om te zien dat Sony hier nieuw leven in wilt blazen, al hoop ik dat deze snel voor een meer aantrekkelijke prijs wordt aangeboden.