Review: Death Stranding 2

Death Stranding is een game die je heel moeilijk kunt uitleggen. Het is iets wat je nog nooit eerder hebt gezien. Het is een ervaring die je niet kunt vergelijken met een andere game, film of ander type media. Enkele jaren na het langzame succes van het eerste deel is hier nu eindelijk een vervolg. Death Stranding 2: On the Beach.

Ik heb 5 minuten met mijn handen in mijn haar gezeten omdat ik bij God niet zou weten waar ik moet beginnen. Wat moet ik zeggen over Death Stranding 2? Laten we maar heel simpel starten en zeggen dat het een direct vervolg is op Death Stranding uit 2019 en de Director’s Cut van dezelfde game op PS5 uit 2021 (De review daarvan lees je hier). Het speelt zich enkele jaren na de gebeurtenissen van deel 1 af en ditmaal voor een overgroot gedeelte in een heel nieuw continent: Australië. We hebben Noord-Amerika inmiddels helemaal verbonden aan het Chiral Netwerk (heel vereenvoudigd is dit de digitale infrastructuur in deze game), maar komen er achter dat er een grote magische poort is verschenen in Mexico die het continent in een directe verbinding legt met Australië. Na een korte intro door Mexico, treden we dan ook door deze magische poort om alles uit de eerste game nog een keer te doen, maar dan in Australië. Niet meer uit naam van de UCA, maar dit maal onder de naam Drawbridge, het nieuwe bedrijf van Fragile.

Daar gaan we weer

Zodra je Death Stranding 2 voor het eerst opstart lijkt het vrij veel op zijn voorganger. Het begint vrij rustig, maar in tegenstelling tot de eerste game pakt deel 2 snel door en duurt het helemaal niet lang voordat je je eigen voertuig hebt en allerlei handigheidjes die het leven voor je vereenvoudigen. Ondanks het echt een vervolg is op Death Stranding, heeft Kojima er alles aan gedaan om deze game veel aangenamer te maken. Zo voel je je eigenlijk helemaal niet meer beperkt in het tweede deel met wat je allemaal al heel snel kunt doen na een aantal uurtjes spelen. Daarbij moet ik zeggen dat Death Stranding 2 wel echt van je verlangd dat je kennis hebt van het eerste deel. Of je nu een uitgebreide recap kijkt, het eerste deel hebt gespeeld, of uitvoerig de in-game wiki (corpus) bestudeerd. Je moet weten waar het over gaat, want het is in elk opzicht echt een vervolg en niet de zachte toegankelijke reboot of alternatief instap punt.

We doen in deel 2 dan eigenlijk ook hetzelfde. We verbinden knooppunten met elkaar door onze Q-Pid de verschillende nederzettingen te verbinden met het Chiral Netwerk. We bezorgen pakketjes van punt A naar B en soms via C naar Y en via Z naar Q. Het is gesneden koek voor de Death Stranding veteranen, maar het wordt je in deel 2 een stuk makkelijker gemaakt door het snel uitbreidende arsenaal aan gadgets en infrastructuur verbeteringen. Zo zijn er dit keer nog steeds wegen die je naar en langs de belangrijke en optionele nederzettingen brengen (mits je ze repareert), maar zijn er dit keer ook monorails om te repareren en zelfs meerdere soorten manieren om sneller de map te doorkruisen. Al ontgrendel je de meeste daarvan pas rond het halfpunt van het verhaal en ben je in een bepaalde hoedanigheid gelimiteerd in het vervoeren van cargo via deze fast-travel opties.

In Death Stranding 2 spelen we ook nog steeds in ons eentje. Er zit geen co-op in de game, maar maken alsnog gebruik van een grote gedeelde wereld waar andere spelers ook in spelen. Je kunt ze nooit zien, maar merkt wel dat ze er zijn. En dit is echt het meest indrukwekkende aan deze game, want ik ben nog steeds helemaal beduusd van wat Kojima Productions heeft neergezet in deze game. Je bent zo goed als voortdurend alleen, maar eigenlijk voel je je nooit alleen. Het is een soort van sociale isolatie. Laten we daar even iets dieper op inzoomen.

Nooit echt alleen

Terwijl je je pakketjes van A naar B brengt via welk transportmiddel dan ook, zie je onderweg verschillende bouwwerken. Wegen, laadpalen, bruggen, schuilplaatsen, opberglocaties en nog veel meer. Deze kunnen worden neergezet door andere spelers en jij kunt er gebruik van maken. Je kunt ze verbeteren en repareren. Je kunt zelfs je cargo delen met andere spelers. Als jij jouw pakketje een heel eind moet wegbrengen, maar je hebt er even geen tijd voor, kun je je pakketje ergens achterlaten in de hoop dat een andere speler jouw pakketje overneemt en naar de ontvanger brengt. Jullie worden dan samen beloond. Het houdt niet op met slechts één speler. Je kunt pakketjes blijven doorgeven, waardoor één pakketje soms door 4, 5 of meerdere spelers is gedragen voordat het eindelijk bij de ontvanger terechtkomt.

Je kunt zelf wegen bouwen, monorails repareren en verschillende bouwwerken plaatsen die andere spelers kunnen gebruiken. Zodra een speler deze gebruikt, ontvang je een Like. Je kunt er verder niet veel mee, maar het is een interessante vorm van interactie die laat zien hoe vaak jouw bouwwerken gebruikt worden. Zo zie je bijvoorbeeld dat een laadpaal vak voor een nederzetting enorm vaak wordt gebruikt en vaak tienduizenden likes heeft. Zo kom je misschien wel een laadpaal van mij tegen bij The Musician die al meer dan duizenden keren is gebruikt door andere speler. Naarmate je verder komt in het verhaal en bepaalde nederzettingen naar hogere niveaus haalt, ontgrendel je nieuwe soorten bouwwerken. Op het moment dat je ze zelf ontgrendelt, is het pas mogelijk om deze bouwwerken te zien als andere spelers ze al hebben gebouwd. Verder zie je alleen bouwwerken van andere spelers als het gebied waarin je bent al verbonden is met het Chiral Netwerk. Je eerste tocht naar een nieuwe locatie is dus altijd het lastigste omdat er minder hulp van andere spelers te vinden is.

Een feature die ikzelf echt ontzettend mooi vind, is dat je de impact van spelers ook kunt zien in de wereld om je heen. Eigenlijk net als in het echt. Als je bijvoorbeeld in het echt op een grasveldje een weg afsnijdt en door het gras loopt, begin je een spoor te zien. Als andere mensen in jouw voetsporen treden zie je langzaam dat er zich een olifantenpad vormt. Dit is precies wat Death Stranding 2 doet en hoe langer je speelt en dezelfde gebieden doorkruist, zie je steeds meer olifantenpaden en zie je dat de natuur om je heen reageert op het gedrag van de spelers. Dit is iets wat ik nog nooit eerder heb gezien in een videogame en al helemaal niet op een zo dynamische en groeiende manier als in Death Stranding 2. Eenzelfde locatie ziet er op deze manier iedere keer als je er komt een klein beetje anders uit. Naast de visuele effecten, helpt het je natuurlijk ook een beetje om een populaire weg te vinden die vaak gebruik wordt.

Meer actie

Als je sommige gameplay beelden bekijkt dan lijkt Death Stranding 2 een beetje op iets als Metal Gear Solid. De focus ligt in Deel 2 niet meer alleen op het verhaal en het leggen van verbindingen, maar ook veel meer op uitdagende gameplay. Zo worden we vanaf het begin al uitgerust met genoeg manieren om ons te weren van verschillende soorten vijanden. Er zijn tientallen wapens voor veraf, dicht bij en verschillende andere creatieve en speelse manieren om af te rekenen met de meerdere gevaren die op de loer liggen in Death Stranding 2. De BT’s kunnen we dit keer ook al zien waardoor we niet meer vechten tegen een onzichtbare vijand. Verder moeten we nog steeds goed nadenken bij wat we meenemen, want verschillende wapens kunnen effectief zijn tegen BT’s, maar helemaal niet effectief tegen menselijke vijanden of juist andersom.

Om een klein voorbeeld te geven is er nu een sniper rifle die je al vrij snel ontgrendeld, waarmee je hele kampen vanaf een afstand kunt uitschakelen. Het nadeel? Deze is niet geruisloos, dus vijanden weten na het eerste shot waar je bent. Niet getreurd, want als je de nederzetting waar je de sniper leert maken naar het hoogste niveau tilt, krijg je de blauwdrukken voor een Silenced Sniper. Het bezorgen van pakketjes en het helpen van nederzettingen heeft een directe verbinding met jouw gameplay mogelijkheden. Net even die extra pakketjes langsbrengen wordt 9 van de 10 keer goed beloond. Uiteraard mag je het kampje ook gewoon binnenstormen en iedereen met de hand knock-out slaan, of van dichtbij omver blazen met de verschillende pistolen, shotguns en machinegeweren. Het is in dat opzicht een klein beetje zoals Metal Gear Solid V, maar uiteraard iets minder uitgebreid en veel minder focus op stealthcombat.

Story

Iets wat nog steeds vooraan staat en absoluut geen bijzaak is, is het verhaal in Death Stranding 2. Als een direct vervolg van het eerste deel zie je enorm veel verwijzingen, opvolgende gebeurtenissen en hier en daar een terugblik. Het is belangrijk dat je weet wat in het voorgaande deel is gebeurd om alles te begrijpen. In traditionele Kojima-fashion is het verhaal net zo vreemd, obscuur, maar ook heel interessant en spannend. Nieuwe stukken verhaal komen met enige regelmaat en deze geven antwoorden, maar leveren ook nieuwe vragen op. Zoals je gewend bent van Kojima duren sommige tussenfilmpjes soms best lang, maar geen enkele keer raakte ik verveeld tijdens het kijken hiervan. Het is enorm filmisch opgezet. Dat geldt overigens voor de volledige game, met getimede muziekstukken die op sleutelmomenten beginnen af te spelen.

Op enorm veel momenten is er geen touw vast te knopen aan wat er allemaal gebeurt in deze game. Het is zo ontzettend vreemd, maar op de een of andere manier is het niet belemmerend of afschrikkend. Het is een gezonde balans tussen een vreemd, duister verhaal en hier en daar enkele onverklaarbare vreemde gebeurtenissen zoals een mimepersonage en otterhoedjes die er voor zorgen dat je niet kunt verdrinken. Zoals ik mijn verhaal al begon, is deze game een hele ervaring die je niet echt kunt vergelijken met iets wat je eerder hebt gespeeld of zelfs gekeken. Dat kun je dan ook alleen beoordelen op zichzelf.

Dit alles ziet er dan ook enorm gelikt uit op zowel de basis PlayStation 5 als de PlayStation 5 Pro. Beide hebben een performance en quality mode, maar op in ieder geval de PlayStation 5 Pro zie je weinig verschil tussen de Perfomance en Quality mode waardoor je toch kiest voor die soepele 60FPS optie. De game heeft verder ook nagenoeg geen laadtijden. Zodra je de game opstart, zit je binnen 1 seconde waar je voor het laatst bent gebleven en voor hoe ontzettend mooi en gedetailleerd deze game is, met een toch grote en open gedeelde wereld, is dat ontzettend indrukwekkend.

Verdict

Death Stranding 2 is wat mij betreft een must-play op de PlayStation 5. Zelfs als je het eerste deel nooit hebt gespeeld, wil ik je aanraden om deze game te spelen. Al doe je het met een recap van deel 1 op Youtube, of de in-game wiki om te snappen welke begrippen er worden gebruikt. Deze game is een heel erg unieke ervaring die je nog lang bij zal blijven. Het is een titel die heerlijk speelt zonder ook maar één foutje. Alles is naadloos en alles speelt heerlijk op elkaar in. De wereld zit enorm goed in elkaar, ziet er fantastisch mooi uit en de afwisseling tussen combat, pakketjes rondbrengen en verhaal zit er goed in. Ik betrap me zelf er op dat ik soms dagen enkele uren alleen maar heen en weer aan het rijden ben met pakketjes terwijl ik langzaam de infrastructuur van Australië aan het repareren ben. Kojima heeft een prachtige titel neergezet en en nog beter vervolg.