Review | The Outer Worlds 2

Een sequel op het originele verhaal van Obsidian Entertainment uit 2019 wacht ongeduldig op zijn release, maar wij hebben de game al tientallen uren mogen draaien om jou alles te vertellen over The Outer Worlds 2. Een vervolg met meer budget, meer planeet, meer wapens, meer opties, meer humor en vooral veel meer persoonlijkheid.

Toen ik eerder dit jaar Avowed aan het spelen was werd ik er aan herinnerd hoe goed de schrijfstijl van Obsidian Entertainment werkt in dit genre. Ik kreeg hierdoor nog meer zin om met het vervolg van The Outer Worlds aan de slag te gaan, maar het wachten leek nog zo ontzettend lang. Nu, mogen we er eindelijk over praten en Avowed heeft ons precies laten zien wat we mogen verwachten van The Outer Worlds 2. Het maakt niet uit of je Obsidian een game laat maken in de ruimte of in een fantasierijke geschiedenis. Ze maken er simpelweg een heerlijke traktatie van.

Waar staan we?

The Outer Worlds verscheen in 2019, en ik moest destijds flink wennen aan het idee dat ik géén Fallout in space aan het spelen was, iets wat ik mezelf maandenlang had voorgesteld. Die verwachting zorgde zelfs voor een kleine teleurstelling, al waren dat achteraf gezien misschien wat onrealistische verwachtingen. Obsidian Entertainment, toen nog onafhankelijk en zonder de steun van Microsoft, werkte met een bescheiden budget. Wat ze daar toen mee hebben neergezet, was al indrukwekkend.

Vandaag de dag, met Microsoft als steunpilaar en een aanzienlijk groter budget, is The Outer Worlds 2 nog steeds geen Fallout in space, maar deze keer verwachtte ik dat ook niet. Het is precies wat het moet zijn: meer The Outer Worlds, maar dan groter, scherper en beter in elk opzicht.

Vrijwel alle kritiekpunten uit het eerste deel zijn aangepakt. De combat voelt soepeler en impactvoller aan, en de werelden die je bezoekt nodigen écht uit tot verkenning. Ontdekken wordt beloond, en hoewel het qua schaal niet zo uitgestrekt is als een typische Bethesda-sandbox, hoeft dat ook niet. The Outer Worlds 2 schittert namelijk op een ander vlak. Het brengt de RP weer terug in RPG.

Arcadia is onze nieuwe bestemming

We nemen afscheid van Halcyon uit het eerste deel en reizen af naar een hele nieuwe kolonie. Ondanks het The Outer Worlds 2 heet, spelen we een gloednieuw verhaal met nieuwe personages en ook een nieuwe protagonist. De eerste en de tweede game zijn niet rechtstreeks aan elkaar verbonden, maar spelen zich uiteraard wel af in hetzelfde universum. Zo keren bepaalde elementen terug die veteranen zullen herkennen, maar tegelijkertijd niet wereldvreemd zijn voor nieuwkomers. Je hebt dus geen voorafgaande kennis nodig om aan de slag te gaan met The Outer Worlds 2. SSterker nog, dit is zelfs een perfecte instap voor wie het eerste deel gemist heeft.

The Outer Worlds 2 speelt zich enige tijd na de gebeurtenissen van het origineel af, al merk je daar in de praktijk weinig van. De game speelt zich af in een compleet nieuwe kolonie, waardoor je geen oude locaties bezoekt en je eerdere keuzes geen invloed hebben op het verhaal. Waar je het tijdsverschil wél aan merkt, is in de overname van Spacer’s Choice door Auntie Cleo. Deze fusie heeft geleid tot een nieuwe machtsfactor: Auntie’s Choice. Deze organisatie is uitgegroeid tot een van de dominante facties in deel twee, naast onder andere de Protectorate en The Order of Ascendants.

Je kruipt dit keer in de huid van een nieuw personage, een lid van de Earth Directorate, een onafhankelijke organisatie van rechtvaardige strijders. De game begint met het samenstellen van je eigen personage. Ik wist bijna een exacte versie van mezelf te maken. Vervolgens kies je een achtergrond, die bepaalt wie je was voordat je je aansloot bij de Earth Directorate. Deze keuze opent extra dialoogopties die niet alleen dienen als sfeervolle toevoeging, maar daadwerkelijk invloed hebben op de uitkomst van gesprekken, quests en verkenning. Ook de stats en skills die je kiest en verder ontwikkelt tijdens het levelen, hebben directe impact op hoe je situaties kunt benaderen. Het systeem is diepgaand en geeft je het gevoel dat elke beslissing telt.

Gelaagd verhaal

Waar The Outer Worlds 2 echt in uitblinkt, is het verhaal. Niet alleen de hoofdplot die je door indrukwekkende omgevingen loodst, maar ook de talloze optionele verhalen die overal opduiken. De wereld zit vol lagen, vertakkingen en dialogen die je voortdurend nieuwe richtingen opsturen. De game neemt even de tijd om echt te landen, want zelfs voor terugkerende spelers is het in het begin even slikken: je wordt direct overladen met nieuwe termen, facties en personages die je nog niet kent. Gelukkig leer je gaandeweg steeds meer over de wereld en haar inwoners, waardoor alles langzaam op zijn plek valt.

Wat vooral indruk maakt, is de enorme diepgang van de dialogen en de vrijheid die je daarin hebt. Het is bizar hoeveel invloed je keuzes hebben. Soms zo veel dat je belangrijke momenten of personages volledig kunt missen. En het mooiste is dat er geen goed of fout bestaat. Elke beslissing heeft gevolgen, die voor de één positief kunnen uitpakken, maar voor de ander juist niet. Dat geldt ook voor je compagnons, die vaak gelieerd zijn aan specifieke facties. Ze reageren op je daden, mengen zich in gesprekken en geven ongevraagd advies. Zelfs andere personages reageren anders afhankelijk van wie er in je party zit.

Er waren momenten dat ik met open mond zat te kijken naar wat er allemaal gebeurde in een enkel gesprek, en dat was niet eens onderdeel van het hoofdverhaal. Alles grijpt op een natuurlijke manier in elkaar, waardoor keuzes maken soms oprecht moeilijk wordt. Niet omdat je bang bent om iets fout te doen, maar omdat elke optie een logisch gevolg heeft. Je achtergrond, skills en eerdere beslissingen bepalen bovendien welke informatie je kunt krijgen of vinden en welke paden voor je openliggen. En die keuzes zijn niet altijd kattenpis: sommige bepalen letterlijk het lot van hele steden, vergelijkbaar met het iconische Megaton-moment uit Fallout 3.

Ik heb meerdere keren overwogen om een tweede save aan te maken om andere routes te ontdekken, maar heb dat uiteindelijk niet gedaan. Niet alleen omdat het tijdrovend is, maar ook omdat The Outer Worlds 2 briljant inspeelt op opeenvolgende keuzes.

De keuze is reuze

In The Outer Worlds 2 bepaal je zelf de richting van het verhaal, maar wel binnen duidelijke grenzen. Je krijgt nooit volledige vrijheid, al voelt dat vaak wél zo. De game test voortdurend je morele kompas en zet je constant onder druk. De kolonie Arcadia telt talloze facties, allemaal overtuigd dat hún visie de juiste is voor de toekomst van de mensheid. Het bijzondere is dat ze elk een overdreven, bijna satirische afspiegeling zijn van overtuigingen die we in onze eigen wereld herkennen.

Auntie’s Choice drijft kapitalisme tot in het extreme, waar winst en efficiëntie boven alles gaan. De Protectorate is een autoritaire macht die de samenleving strak in de hand wil houden, maar door interne machtsstrijd langzaam haar oorspronkelijke doel kwijtraakt. En dan is er nog The Order of the Ascendants, een technocratische orde die alles baseert op data en berekeningen, tot aan de exacte planning van iemands dag toe. Het blijft opvallend vaag, waardoor je invulling altijd kunt terugherleiden naar de “voorspelling”.

De leden van deze facties lijken in eerste instantie compleet gestoord, maar al snel ontdek je dat ze elk vanuit hun eigen, soms vertekende overtuiging handelen. In hun ogen doen ze wat goed is voor de mensheid, al is hun redenering vaak het product van manipulatie of indoctrinatie.

Als speler kun je constant keuzes maken die de ene of de andere factie bevoordelen, maar je sluit je nooit volledig aan bij één partij. Je blijft een vrije agent die handelt naar wat goed voelt of wat simpelweg het beste uitkomt. De game benadrukt die onafhankelijkheid voortdurend. Toch bouw je, afhankelijk van je daden, reputatie op bij verschillende facties (of juist vijandschap). Dat heeft directe invloed op hoe de wereld op je reageert en welke dialogen of routes voor jou openstaan. Het maakt van The Outer Worlds 2 een boeiende morele speeltuin, waarin elke beslissing gewicht heeft en geen enkel pad hetzelfde voelt.

Groter en gemener

The Outer Worlds 2 is in alle opzichten groter dan zijn voorganger. De werelden strekken zich verder uit dan voorheen. Niet alleen in de breedte, maar ook in de hoogte. Er valt veel meer te verkennen, en die nieuwsgierigheid wordt vaak beloond. Je vindt nieuwe uitrusting, wapens, gadgets en verborgen geheimen, maar soms ook gewoon iets geks of verrassends dat je laat lachen, of je aan het denken zet. Het is een game waarin je jezelf makkelijk kunt verliezen. Dankzij de nieuwe Double Jump, die je al vroeg kunt bemachtigen (maar ook kunt missen), beweeg je bovendien een stuk vloeiender door de omgevingen en kun je elk hoekje en gaatje uitpluizen.

De combat is merkbaar verbeterd vergeleken met het eerste deel, al blijft dit nog steeds niet het sterkste aspect van de game. Er is een grotere variatie aan wapens, van standaard geschut tot ronduit bizarre creaties. Denk aan een hamer die shotgun munitie gebruikt, of unieke wapens die je krijgt na het verslaan van krachtige bazen. De gevechten blijven uitdagend en dwingen je om slim te spelen: de speciale aanvallen van je compagnons zijn vaak essentieel, en genezingsopties blijven lang beperkt, waardoor je niet zomaar in elke strijd kunt duiken. Helaas blijft de vrijheid in builds voor wapens en armour vrij beperkt. Ook je compagnons zijn zo goed als in steen gegoten als het aankomt op combatmogelijkheden.

Gelukkig kun je ook kiezen voor een subtielere aanpak. Je kunt vijanden besluipen, ontwijken of geruisloos uitschakelen als de situatie daarom vraagt.

Verdict

Obsidian Entertainment bewijst met The Outer Worlds 2 opnieuw dat ze onovertroffen zijn in het bouwen van meeslepende werelden vol persoonlijkheid, diepgang en verrassingen. Spelerskeuzes voelen echt betekenisvol en authentiek aan, iets wat maar weinig studio’s zo goed weten te doen. Ik herhaal mezelf misschien na Avowed, maar The Outer Worlds 2 is minstens zo goed, misschien zelfs beter. Obsidian geeft de RPG een nieuwe betekenis en zet wat mij betreft de nieuwe standaard voor het genre.