Review: Call of Duty: Vanguard

Call of Duty nummertje 18 heet Vanguard en speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog. Dit keer in handen van Sledgehammer Games, dezelfde studio als de voorgaande Call of Duty game met een Tweede Wereldoorlog thema: WWII.

In tegenstelling tot Black Ops Cold War van vorig jaar, gebruikt Vanguard wél de vernieuwde Call of Duty Engine die werd gebruikt met de Modern Warfare 2019 reboot. Dit betekent dat enkele features uit die game ook aanwezig zijn in Vanguard. Zo is Tactical Sprint terug en kan je je wapen mounten, maar Vanguard introduceert een aantal nieuwe features die nieuw zijn binnen de Call of Duty formule.

Welcome to the Bloody First

Het verhaal in Call of Duty Vanguard speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog, maar het is geen vervolg op de voorgaande titel van Sledgehammer Games. Het verhaal speelt zich af rondom een groepje elite soldaten die samen op een missie zijn. Deze missie speel je samen helemaal aan het begin van de game en aan het einde van de game. Na de eerste missie blik je terug naar het verleden in een tijd waarin de groep nog niet bij elkaar is. Je speelt dan als de individuen waarbij je een idee krijgt waar ze vandaan komen, hun persoonlijkheid, expertise en rol in de oorlog. De cast is vrij divers en daarmee speel je dus ook op veel verschillende locaties tijdens deze shooter. Zo speelt de game zich onder andere af in de straten van Stalingrad, het strand van Normandië, maar ook de de woestijnen van El Alamein en zelfs in de jungle van de Solomoneilanden aan de kust van de Stille Oceaan. 

Met iedere personage speel je een aantal missies die je niet alleen op gebied van locatie erg verschillen, maar ook in speelstijl. Zoals gebruikelijk heeft ook deze Call of Duty een aantal missies die even wat andere ingrediënten in de mix gooien. Zo vlieg je bijvoorbeeld even in een gevechtsvliegtuig tussen een gigantische vloot om vliegdekschepen te bombarderen, maar zijn er ook missies waarin je geruisloos naar de andere kant moet zien te komen. Vaak is het zelfs een optie en kun je er ook voor kiezen om guns blazing de strijd aan te gaan.

Tijdens het verhaal introduceert Vanguard een nieuwe feature voor de Call of Duty franchise. Namelijk het verwoesten van bepaalde houten oppervlakten. Hiermee creëer je openingen om door heen te schieten, of nieuwe paden om te bewandelen. Het is geen enorme gamechanger, maar eigenlijk een natuurlijke vervolging van de al eerder in werking getreden kogel penetratie die we al jaren gewend zijn in de franchise. Vanaf nu kun je ook delen van muren, ramen en vloeren kapot schieten of slaan om te zorgen voor een iets dynamischer speelveld.

Ondiepe wateren

Ondanks de vele variatie in de campaign om gebied van cast, gebieden en gameplay krijgt Vanguard onvoldoende schermtijd om ook maar enigszins diepgang te bieden. Ieder uniek gebied laat een half uur tot een uur van zich zien voordat je weer naar een volgende missie gaat met een ander personage. Het verhaal strekt zich zo’n 4 tot 5 uur uit waarbij je eigenlijk geen enkele verbinding voelt met een of meerdere personages.

Sledgehammer deed dit iets beter in hun voorgaande campagne waarbij er een heel keurig ‘Brothers-in-Arms’ gevoel werd gegeven en je he enigszins kon verplaatsen in Daniels, Zussman en Pierson. De personages in Vanguard zijn niet memorabel. De enige naam die ik heb onthouden is Polina, de Russische sniper-godin gespeeld door Laura Bailey(zij is wel echt bad-ass), en ik kan me enigszins de Australische variant van Tom Cruise nog een beetje voor de geest halen. Het is zo ontzettend zonde omdat de campaign wel lekker wegspeelt en mooie set pieces neerzet om als speler in rond te banjeren.

Met Call of Duty als je bronmateriaal voor de Tweede Wereldoorlog krijg je misschien een vertekend beeld van de werkelijkheid. De Nazi’s zijn de slechteriken (duh), maar ook deze campagne gaat niet in op de horrors van de Tweede Wereldoorlog. WWII sneed de gevoelige kant van de oorlog heel eventjes aan met een verwoest werkkamp in de allerlaatste missie, maar Vanguard laat niet zien waarom we na zo veel jaren nog steeds heel erg voorzichtig zijn met het aanhalen van onderwerpen aangaande de Tweede Wereldoorlog. Mede de reden waarom het beruchte Nazi symbool zo min mogelijk getoond wordt.

Activision heeft daarbij een soort van alternatieve versie van de situatie waarin we meer neigen naar de fantasievolle kant van het verhaal. Zo wordt het ‘Dark Aether’ concept heel eventjes tegen het licht aan gehouden en wordt de relatie gelegd met de Zombies mode.

Multiplayer

Waar het allemaal om draait in Call of Duty is uiteindelijk gewoon de multiplayer mode. Met al 20 maps tijdens de lancering is dit een van de meest gevarieerde titels in jaren. De multiplayer mode speelt dan ook best wel lekker. Het is eigenlijk wel wat je mag verwachten van een Call of Duty titel. Het speelt wel en stuk sneller dan bijvoorbeeld de voorgaande titel: Black Ops Cold War. De TTK (Time-To-Kill) ligt gevoelsmatig een stuk lager in Vanguard. Naar mijn idee voelen de wapens te weinig gevarieerd om een strategische keuze te maken. De tijd om iemand te doden is zo ontzettend laag dat het een kwestie is van wie schiet eerst en niet meer een kwestie van wie is beter en wie heeft een snellere reflex. Want tijd om te reageren als je wordt beschoten is er simpelweg niet. Een Call of Duty met een hoog tempo. Dit lijkt dan ook de favoriet van veel trouwe Call of Duy fans. Persoonlijk ben ik meer fan van de gameplay in Black Ops Cold War, maar ieder zijn ding natuurlijk.

What’s new?

Ook de multiplayer van Vanguard brengt wat veranderingen naar de Call of Duty formule. Zo zien we twee nieuwe speltypen verschijnen waarbij de een toch wat meer neigt naar de competitieve Esport kant. Dan heb ik het over de Champion-Hill mode. In deze mode spelen een aantal teams tegen elkaar met 2 of 3 spelers. Ieder team heeft een bepaald aantal levens en steeds neem je het op tegen een ander team in een gemiddeld grote arena in snelle rondes van (uit mijn hoofd) 2 of 3 minuten. Geld speelt een rol in deze mode. Geld gebruik je om wapen te upgraden of kopen, om Perks, utilities of UAV te kopen. Steeds speel je tegen een ander team en ieder team blijft meespelen totdat ze geen levens meer hebben.

De mode speelt op zich best lekker, maar is echt bedoeld voor teamplay met vrienden. Tijdens het spelen met willekeurige mensen werd ik 9 van de 10 keer alleen met opgezadeld tegen een premade team en dat ga je geheid verliezen. Champion Hill speelt een stuk trager dan je traditionele Call of Duty multiplayer matches. Een fijne mode om even het tempo mee af te wisselen.

Een nieuwe mode waar ik eigenlijk veel meer fan van ben is de Patrol mode. Ook dit is een nieuwe mode en het is eigenlijk een soort van bewegende Hardpoint. Een vlak beweegt zich op eigen wil door de map en het team dat dit vlak bedekt krijgt de punten. Deze mode zorgt er voor dat iedere map tot in elk naadje en hoekje gespeeld wordt. De high-traffic areas worden bepaald door de bewegende controlepunt en het is gewoon zo’n geweldige chaos in deze mode.

Tempo, tempo!

Net als in de campaign hebben de multiplayer maps in Vanguard ook verwoestbare muren, ramen en vloeren. Om zo te zorgen voor iets meer dynamiek tijdens het spelen. Iets anders wat zorgt voor een nieuwe dynamiek is de introductie van Combat Pacing. Deze feature bepaald eigenlijk hoe veel spelers er in een ronde mogen zijn. Er zijn drie verschillende opties: Tactical, Asault en Blitz. In Tactical speel je in traditionele opstellingen van 6 tegen 6. Assault hangt er een beetje tussenin met rondes van maximaal 12 tegen 12, maar in Blitz kunnen er tot wel 48 spelers in één map spelen.

Hierom zijn er ook een aantal grotere maps in Vanguard die eigenlijk wel het beste zijn van de hele multiplayer mode. Zelfs met kleine groepen spelers. Het geeft je veel meer vrijheid in je doen en laten en geeft me erg veel Modern Warfare 2 en zelfs Old School Medal of Honor vibes. Veel meer vrijheid dan de traditionele driebaan-map design waarbij iedere ronde precies hetzelfde aanvoelt. Er is veel meer verticale gameplay, iets wat Sledgehammer’s voorgaande Call of Duty enorm miste. Op dit gebied is deze multiplayer mode een ontzettende vooruitgang voor Sledgehammer.

Nazi Zombies

Last and definitely least, de Zombies mode. In tegenstelling tot de campaign en de multiplayer mode is de zombies mode dit keer van Treyarch. Dezelfde studio die Black Ops Cold War heeft ontwikkeld. En dit heeft dit keer zijn voor- en nadelen. De Zombies mode uit WWII was alles behalve noemenswaardig. Maar als je een heerlijke Zombies mode verwacht tijdens de lancering van Vanguard, heb ik slecht nieuws. Er is maar één zombies mode in Vanguard en dat is op dit moment Der Anfang. Deze mode verplaatst spelers naar een multiplayer map met portalen naar segmenten van andere multiplayer maps. Hierin voeren spelers steeds dezelfde 3 taken uit. Er is geen Easter Egg en er is geen Story Mode voor Zombies tijdens de lancering van Call of Duty: Vanguard.

Enigszins ook logisch aangezien Treyarch tot de release van Vanguard nog content heeft ontwikkeld voor Cold War. Voor nu moet je het dus doen met een verdunde versie van de Outbreak mode zoals die zit in Cold War. Deze variant is in tegenstelling tot die in Cold War enorm saai en repetitief in Vanguard. In december wordt deze mode aangevuld met nieuwe taken en wapens, maar op dit moment is het niet de Zombies ervaring die je verwacht. Als je wacht op een Story Mode voor de Zombies mode, dan moet je nog een aantal maandjes wachten. Deze staat namelijk pas gepland voor het eerste kwartaal van 2022. Dus ben je fan van Treyarch zombies? Hou het voorlopig nog even bij Black Ops Cold War.

Verdict

Call of Duty Vanguard is geen verkeerde game, maar het is zeker niet de beste die de serie heeft gezien. De campaign mode is erg kort, mist diepgang en is snel vergeten. Ik weet dat deze mode het minst gespeeld is, maar toch kijk ik iedere keer weer uit naar een Call of Duty Campaign, vooral na de ontzettend gruwelijke campaign van Black ops Cold War. De Zombies mode is echt lachwekkend op dit moment en niet eens noemenswaardig. Kom over een paar maanden nog maar eens terug als je hierin geïnteresseerd bent. Waar het ten slotte allemaal op draait: De multiplayer. Eerlijk is eerlijk: Deze speelt lekker, is vloeiend, is snel, maar soms ook wel frustrerend. Zoals iedere Call of Duty lancering kampt ook Vanguard met ruk spawn locaties en zijn er hier en daar toch nog wel wat technische mankementen.

Vermaak me beter dan ik had verwacht met de Vanguard MP maar dit gebeurt nog veel te vaak. #PS5Share, #CallofDutyVanguard pic.twitter.com/dqH3LbAdsO

— Jordy Gerritse (@GerritseJordy) November 9, 2021

Toch voert Vanguard een aantal verfrissingen toe aan de formule met een aantal nieuwe speltypen en de introductie van Combat Pacing en veel betere maps dan we hebben gezien in Sledgehammer’s voorgaande werken. Hierdoor blijf ik toch nog even hangen voor hier en daar een paar potjes Call of Duty Vanguard.