Review: Dragon Ball: SPARKING! Zero

Dragon Ball games vliegen ons al jaren om de oren, maar het is al een tijdje terug dat we een opvolger van de Budokai Tenkaichi franchise mochten spelen. Nu, jaren later, is het toch echt zover. Dit keer met de originele Japanse SPARKING! naam, presenteert Bandai Namco ons Dragon Ball: SPARKING! Zero.

SPARKING! Zero brengt een boel nieuwe features, oude features en een groter character roster dan welke Dragon Ball game dan ook. Met ongeveer 182 speelbare personages, waarvan een kwart opgeslokt wordt door alle forms van Goku en Vegeta, is dit de meest uitgebreide Budokai game die we ooit hebben kunnen spelen. Het is een game dat veel probeert, maar de vraag is hoe veel het echt goed doet. Ik vond dit een lastige en heb daarom ook de tijd genomen voor deze review. Daarnaast waren review codes schaars, dus hebben we moeten wachten tot na launch met spelen. Inmiddels heb ik alle story mogelijkheden gespeeld, tournaments en offline matches gespeeld, liggen flikflooien met de ‘What If’ features en zelfs mogen delven in de online wereld. Ik kan alvast spoilen, het is een mengelmoes van emoties voor me geweest.

Find out in the next episode

SPARKING! Zero brengt meerdere mogelijkheden met betrekking tot de story. Laten we beginnen bij de Episode Battles. Dit is de officiële verhaalmodus die de game presenteert. Hierin volg je een aantal personages en speel je het verhaal door hun ogen. Dat verhaal is grotendeels lineair, maar heeft wat alternatieve paden. Je speelt in feite alles vanaf Dragon Ball Z tot en met de Tournament of Power uit Super. Die alternatieve opties liggen volledig aan hoe jij battles aanvliegt. Soms is het afhankelijk van je difficulty keuzes, soms van hoe snel jij iemand kan verslaan. Ook zijn er een aantal dialoog opties die je kan kiezen, waarna je een ander verhaal volgt dan het origineel. Zo kan je Piccolo bijvoorbeeld laten vechten tegen de Androids en krijg je meer kijk op zijn training met Gohan. Het is voor een deel wel leuk om door de verhalen heen te spelen, mede door hoe goed de personages zijn en natuurlijk de nostalgie en verbintenis die je ermee voelt. Maar, de story mode is ook een mixed bag.

Tijdens de episode battles worden story elementen voornamelijk verteld in de vorm van stills, alsof je een Powerpoint presentatie voorgeschoteld krijgt. Animaties die je ziet maken heel weinig gebruik van de toffe animaties die de game zelf bevat, wat enorm zonde is. Daarnaast is maar een klein deel voice acted en is het voor een groot deel gewoon het lezen van tekst. De flow van hoe het verhaal gepresenteerd wordt is enorm ‘off’ en eigenlijk gewoon een grote teleurstelling. Ik vond het enorm jammer dat dit zo slecht verteld wordt, want het verhaal is juist enorm tof. Ben je dus op zoek naar een toffe manier om het verhaal van de franchise te spelen, dan is Kakarot nog steeds een veel betere game voor jou.

Daarnaast heb je custom story opties. Hier kan je zelfgemaakt verhaallijnen spelen vanuit de ontwikkelaars zelf of vanuit de community. Dit zijn best leuke gevechten, maar ook hier draait het voornamelijk om de fights zelf en niet om de story. Wanneer je in de community gemaakte menu’s terecht komt, dan zie je soms de meest wilde of humoristische samenkomst van omstandigheden. Hier heb ik veel meer plezier uitgehaald dan tijdens het spelen van de officiële story. Ik vind dit dan ook een leuke toevoeging, maar ook hier zitten wat haken aan. Wanneer jij zelf custom storylines gaat maken, dan kom je er al snel achter dat je eigenlijk best veel opties hebt. Dit komt echter met een enorme keerzijde, het is super lastig om door alle opties te navigeren en dit zorgt ervoor dat je uren bezig kan zijn met dingen die maar minuten hoeven te kosten. Wanneer je eenmaal jouw eigen storyline hebt, geeft dit wel een voldaan gevoel. Voor logische redenen zijn deze dialogen niet ingesproken, dus je zal tijdens fights goed de subtitles moeten lezen om de verhalen die spelers gemaakt hebben te volgen.

Waar de game ook onder kan lijden, vooral voor nieuwkomers, is de difficulty spikes. De game kan soms onnodig lastig worden en sommige fights zijn echt gewoon frustrerend om te spelen. Vooral de Goku Black verhaallijn is echt zwak op dit punt, hier zie je de disbalans waar de game last van heeft echt constant terugkomen. Dit haalde het plezier er nog meer uit, in ieder geval voor mij, maar ook voor andere redactieleden. Zelfs nadat ik het aardig diepgaande combat systeem doorhad, had ik enorm veel moeite met deze stukken. Toch zal je sommige segmenten op ‘normal’ moeten spelen, om bepaalde alternatieve paden vrij te spelen. Lukt je dit niet? Dan kan je fluiten naar je trophy.

BIG BANG KAMEHAMEHA

Waar het echter allemaal om draait in SPARKING! Zero, is de fights zelf. Net als Budokai, zal de insteek hier voornamelijk arcady zijn. Het is een vrij diepgaand gevechtssysteem, maar blijft toegankelijk door een aantal elementen. Allereerst is het goed om te benoemen dat personages over het algemeen dezelfde basis hebben. Er is hand-to-hand combat, er zijn special attacks en natuurlijk is er je all-out attack. Dit geld voor ieder personage zo. De verschillen zitten hem vooral in de health bars en stats die ieder personage heeft. Hier zie je ook de grootste disbalans omhoog komen. Wat opzich canon is natuurlijk, is dat Ultra Instinct Goku vele malen sterker is dan Mr. Satan, maar het contrast tussen personages is echt veel te groot op momenten, vooral wanneer je online gaat spelen. Buiten dit is de fun factor torenhoog. Gevechten zijn enorm leuk om te spelen en het vinden van je personage en de daarbij behorende speelstijl is een leuke zoektocht met alle 182 personages in de game. Je kan dit uitvinden in de tournament mode, custom battles en de online modi. Genoeg mogelijkheden om te spelen dus!

Waar de game enorm goed presteert, is in hoeveel opties je hebt tijdens gevechten. Er zijn meerdere defensieve opties bijvoorbeeld, van instant transmissions tot counteren, blokkeren en zo kan ik nog wel even doorgaan. De timing hiervoor is ook enorm precies, dus het voelt echt bevredigend om die timing goed te krijgen. Wat helemaal bad-ass voelt, is wanneer je tijdig op rondje drukt en daardoor alle attacks voor een paar seconden ontwijkt in een korte sequence. Qua aanval heb je verschillende hand-to-hand combo’s. Ook heeft ieder personage unieke skills, gebaseerd op de vorm die je speelt. En, de all-out attacks zien er magisch uit in combinatie met de geweldige graphics. Hier zie je de animatie kwaliteit echt shinen! Om die ultimate uit te voeren, moet je in Sparking mode terecht komen, dit kan je doen door te overchargen. In die mode kan je tijdelijk ‘onbeperkt’ gebruik maken van alles dat Ki kost. Het combat systeem is in ieder geval gewoon fantastisch, maar kan ook enorm frustrerend zijn wanneer je geen idee hebt wat je doet. Ik zou de training mode dus echt misbruiken tot je er helemaal in zit. Ook zitten er een aantal leuke extra’s in, zoals de mogelijkheid om te tag teamen in de story mode, of volledige fusion dansjes uit te voeren. Ook kan je volledig transformen van beginvorm tot eindvorm bij sommige personages. Al met al zijn de gevechten flashy, retesnel en zit er een sterke flow in wanneer je niet uit paniek op je controller gaat rammen!

Roster & DLC

Alle 182 speelbare personages hebben een speelstijl die uniek genoeg is om het leuk te houden. Maar, door de disbalans ga je veel personages al snel buitensluiten in je vaste roster. Het kan dan natuurlijk wel leuk zijn om met vrienden de meest absurde toernooien te maken en daar dan weer die achterlijk slechte personages te kiezen. Buiten het feit dat Goku al 9000+ verschillende varianten heeft, zijn personages als Roasie en Bojack ook gewoon aanwezig. En stom genoeg waren mijn favoriete personages om te spelen Mecha Frieza en Kakunsa. Het roster wordt alleen nog maar groter, wanneer personages uit Daima en de Superhero film erbij gaan komen in de DLC. Ik ben nog steeds geen fan van dit soort trucjes, maar kan er ook niet boos om zijn met hoe veel personages we al kregen. Het vrijspelen van alle bestaande personages is ook super toegankelijk, daarnaast hanteert de game geen microtransacties om personages vrij te spelen, dankjewel Bandai!

Waar veel oog voor detail in is gegaan, is in de kleine quirks die de personages hebben. Dit kan hem zitten in de voice lines, maar ook in grappige dingen als een dansende Recoome tijdens het chargen. Allemaal dit soort kleine details zitten gewoon in de game. Dit laat zien dat dat er een extra vlaagje liefde in de ontwikkeling is gegaan.

Splitscreen & online

Nog een teleurstelling is de couch co-op mogelijkheden. Het is fijn dat de game splitscreen opties heeft en ik heb dit zeker met redactieleden Dave en  Rowdy kunnen testen, maar er zijn wat drawbacks aanwezig. Zo kan je door technische mankementen maar 1 arena kiezen, de Hyperbolic Time Chamber. Dit is een witte void met maar een aantal textures, dus dit is de minst zware map om te draaien voor de PS5. Dat is ook de reden dat er niet meer maps beschikbaar zijn, door hoe zwaar het renderen van andere maps zou zijn op 2 kanten van het scherm. Wat mij betreft een vrij aparte keuze, maar wie ben ik. Al met al werkt de splitscreen mode gewoon zoals die zou moeten werken, alleen ben je gelimiteerd in de opties. De online mode is gelukkig wel goed uitgewerkt. De net code is gebaseerd op latency, maar werkt verrassend goed en ik heb nooit problemen ondervonden. Waar de issues naar voren komen is eerder de disbalans in personages en dat iedereen de ultra sterke personages kiest. Maar, buiten dit is de online mode echt leuk om te doen.

Presentatie & graphics

Wat belangrijker dan ooit is tegenwoordig, is de visuele presentatie van een game. Dit kan in een tijdperk van realisme een make or break zijn voor velen. Zo probeerde Jump Force zich te wagen aan een realistischer stijltje en werd dit vrij slecht ontvangen. Toen ik voor ’t eerst de trailers zag voor SPARKING! Zero, was ik bang dat het grafisch raar aan zou voelen. Maar mijn god, wat is deze game mooi. De volledig verwoestbare omgevingen hebben een soort realistisch maar toch getekend stijltje, wat echt goed past bij de next-gen verwachtingen die spelers hebben bij nieuwe anime games. Maar, misschien nog wel belangrijker om te benoemen, is hoe on point de character designs zijn. Wat presenteert deze game zich goed, echt sick om te zien! Ik durf zelfs te zeggen, dat het de mooiste anime adaptatie ooit is, op gebied van graphics. Ook de manier waarop charging aura’s weergegeven worden om je scherm, wat een verademing. All-out attacks zien er goed uit, de volledig geanimeerde menu’s zien er strak uit en ook het motion design is van de bovenste plank! Ook op gebied van muziek is er weinig te klagen. Het gebrek aan officiële soundtracks is aanwezig, maar is vervangen door kwalitatief hoge nummers. Soms zit je rond te vliegen met kneiterharde metal muziek op de achtergrond en de andere fight hoor je een soort trance achtige track. Niks te klagen hier!

Verdict

Dragon Ball SPARKING! Zero is een enorme fan service titel en ook de meest uitgebreide Budokai game die ooit uitgebracht is. De gevechtssystemen zijn tof en de fun factor is heel hoog. Maar, de game wordt tegengehouden door een slechte presentatie op gebied van storytelling, technische limitaties en een grote disbalans in personages, de story en de online modi. Het is lastig, want er is superveel dat enorm goed is aan deze titel, maar ook zoveel dat dit weer omlaag trekt. Na lang inzitten over wat mijn laatste boodschap gaat zijn, ben ik eruit. Ben jij iemand die de game puur speelt voor de gevechten, dan kan ik de game zeker aanraden. Zoek je een goed uitgewerkte story, gebalanceerde fights of een leuke splitscreen titel, dan kan ik de game in z’n huidige staat niet aanraden. Maar, ik ben me ook bewust van het feit dat de meesten deze games spelen voor de combat en dit element zit gewoon goed. Bepaal zelf hoe dit voor jou zit, maar ik ben na de hoopvolle Gamescom demo ook best teleurgesteld in een aantal aspecten in de game.