Review: The Legend of Heroes: Trails through Daybreak II

The Legend of Heroes: Trails through Daybreak II is het langverwachte vervolg in de populaire Trails-serie van Nihon Falcom en het is een game die niet zonder uitdagingen is. Daybreak II is namelijk al deel 12 in de reeks(je voelt hem al aankomen). Het vervolg heeft veel te bieden in het groter geheel van de serie, maar tegelijkertijd roept het ook vragen op over de richting en de betekenis van de verhaallijnen die tot nu toe zijn opgebouwd. Terwijl Trails through Daybreak II veel aspecten van het vorige deel uitbreidt en verbetert, vind ik het persoonlijk moeilijk om de game als highlight in de reeks te bestempelen. 

Rewinds, keuzes en frustraties

Het verhaal van Trails through Daybreak II gaat verder met Van Arkride en zijn team van Arkride Solutions, die nu in hun rol als privé-detectives (ook wel Spriggans genoemd) opdrachten uitvoeren voor verschillende klanten. Deze opdrachten verschillen van law abiding tot heel shady, het is maar net hoe Van zich voelt of hij de opdracht aanneemt. De game gaat meteen goed van start: Van wordt ingehuurd om uit te zoeken wat er precies aan de hand is met een reeks serie moorden en toevallig is hij ook nog eens de hoofdverdachte. Het klinkt als een cliché standaard begin, maar al snel merk je dat het verhaal ala trails stijl zichzelf oppakt.

De kern van het verhaal wordt echter bepaald door de implementatie van timeloops/rewinds. in de prologue komen Van en zijn party om het leven tijdens een confrontatie, slechts om door de interventie van een van de Oct-Geneses (de plot devices van daybreak) weer terug tot leven te komen door middel van een rewind.

Hiermee unlock je een time rewind mechanic  die de speler in staat stelt om gebeurtenissen opnieuw te beleven en dus andere keuzes te maken die de uitkomst beïnvloeden. In het begin is dit een interessante twist dat veel impact lijkt te hebben op hoe het verhaal zich afspeelt. Helaas wordt het door het verhaal heen best vaak toegepast, wat het gevoel van impact uit het verhaal haalt. In plaats van echt te vrezen voor de gevolgen van je keuzes, kun je altijd teruggaan naar een vorig punt. Hierdoor wordt best veel teniet gedaan en komen bepaalde karakters en scenes niet volledig tot hun recht. 

Dit is niet perse een slechte zaak; rewinds kunnen een interessante dynamiek bieden in het verhaal, vooral in een game waarin keuzes en gevolgen centraal staan. Maar in Trails through Daybreak II voelt het soms te repetitief en zelfs frustrerend aan. Soms zijn de herhalingen van scènes zo lang en identiek dat ze het gevoel van voortgang belemmeren, vooral wanneer de nieuwe keuzes of aanwijzingen pas een stuk later aangeboden worden. Het is niet ongebruikelijk dat het verhaal stilvalt terwijl je opnieuw door hetzelfde stuk story heen moet.  Dit zorgt voor een trage opbouw en kan de speler afleiden van het groter geheel van het verhaal.

Toch heeft daybreak meer dan genoeg te bieden als het gaat om verhaal en wereldopbouw, voeg hier de nieuwe antagonisten, zoals de Ouroboros tweeling Ixs en Jorda aan toe en voila.  Lezers die bekend zijn met Ouroboros weten meteen hoelaat het is. Hun relaties met andere karakters en organisaties uit de serie, zorgen altijd wel voor een onverwachte wending. Helaas blijven de grotere vragen over de bedoelingen van Ouroboros en de politieke situatie in de Republiek Calvard voor nu onbeantwoord. De game eindigt dan ook met een “kom terug voor het volgende avontuur”-type finale, waarbij veel van de grotere verhaallijnen onopgelost blijven, wat teleurstellend kan zijn voor degenen die op zoek zijn naar meer afsluiting. De volgende game zal echter een samenknoping zijn waar veel vragen beantwoord zullen worden.

Real time en turn-based gecombineerd 

In termen van gameplay biedt Trails through Daybreak II een gevarieerde maar ook vooral een diepgaande ervaring. De game biedt de mogelijkheid om gevechten zowel in realtime als in een turn-based modus te spelen, afhankelijk van de voorkeur van de speler. In realtime kunnen spelers karakters rechtstreeks besturen, aanvallen ontwijken en aanvallen uitvoeren met een hoger tempo. Het systeem is dynamisch en voelt soepel aan en de mogelijkheid om skills te combineren door de Cross Charge-aanvallen tussen teamleden biedt een extra laag van strategische diepgang.

Voor degenen die de voorkeur geven aan een meer methodische benadering, kan de game ook overschakelen naar een turn-based gevechtssysteem, wat een meer tactische benadering van de gevechten mogelijk maakt. Dit systeem is goed in balans, waarbij spelers de posities van hun partyleden zorgvuldig moeten overwegen om de meest efficiënte aanvallen uit te voeren. Het is een verfijnd en gepolijst systeem dat veel strategische keuzes mogelijk maakt, vooral wanneer je rekening houdt met de verschillende vaardigheden en eigenschappen van je personages. Er is zelfs een mogelijkheid om de tijd even stil te zetten om magie en vaardigheden zorgvuldig te selecteren, wat een goede balans biedt tussen snelheid en strategie. Naast dit kan je altijd teruggaan naar de real time modus als het even niet meezit. Alleen in boss fights is turn-based verplicht.

Een van de nieuwe gameplay-elementen die Trails through Daybreak II biedt, zijn de optionele minigames, die variëren van vissen en basketbal tot een “hack”-spel waarbij je een avatar door een virtueel doolhof bestuurt. De minigames voegen een leuke afwisseling toe aan de gameplay en bieden wat extra inhoud buiten de hoofdmissies om. Vooral de “hack”-minigame, die vereist dat je door een reeks virtuele doolhoven beweegt en knoppencombinaties invoert om nieuwe gebieden vrij te spelen, biedt een aangename onderbreking van de tekst heavy gameplay. Dit soort zijactiviteiten geeft spelers de kans om hun personages verder te ontwikkelen en de wereld van Trails op een meer ontspannen manier te verkennen.

Het vissen in Trails through Daybreak II is opmerkelijk beter uitgevoerd dan in voorgaande titels in de serie, wat voor sommige spelers een welkom detail zal zijn. Het is echter niet zonder zijn frustraties. De stealth-minigame, waarin je een NPC moet volgen zonder gezien te worden valt bij mij wel een stuk minder in de smaak. Het voelt gewoon als langdradig en vooral onnodig. 

Karakterontwikkeling en Cast

Een van de grootste pluspunten van Trails through Daybreak II is de enorme hoeveel karakterontwikkeling. De cast van personages in het spel is breed en divers en het is duidelijk dat veel zorg is besteed aan het ontwikkelen van ieder individu. Van, de hoofdrolspeler, heeft een goede balans van charme en angst, terwijl zijn metgezellen, waaronder Agnes, Quatre, Feri, en Aaron, elk hun eigen persoonlijke reis doormaken. Wat de game echt onderscheidt, is de manier waarop de personages zich ontwikkelen op basis van hun interacties en de keuzes die de speler maakt in plaats dat alles via een lineair verhaal loopt. indien je save data hebt van de vorige daybreak worden de keuzes die je daar gemaakt hebt hier ook gereflecteerd.

Daarnaast keren personages uit vorige delen van de Legend of Heroes-franchise terug. Figuren zoals Swin en Nadia uit Trails into Reverie  kom je als eerste tegen, maar hun terugkeer kan voor nieuwe spelers verwarrend zijn. Dit is ondertussen de 12e game in de LOH reeks dus de callbacks naar vorige installments, gebeurtenissen, karakters en termen kan behoorlijk moeilijk te volgen kan zijn. Dit is een ander voorbeeld van hoe Trails through Daybreak II zijn verhalen voornamelijk voor de trouwe fans heeft gemaakt. Je kan prima instappen in Daybreak 1, echter zal je nooit alles volledig snappen of meekrijgen.

Het mooie van de game is dat zelfs secundaire personages uit het vorige deel hun verhaal voortzetten. Zo krijgen NPC’s zoals Marielle, de beginnende journaliste, meer schermtijd en worden hun persoonlijke ontwikkeling en relaties verder uitgewerkt. Dit toont de diepgaande wereldopbouw en het aandacht voor detail waarvoor de Trails-serie bekendstaat.

Grafisch gezien doet Trails through Daybreak II weinig om de technische mogelijkheden van de huidige generatie consoles volledig te benutten. Het is duidelijk dat de game oorspronkelijk werd ontwikkeld voor oudere hardware, en hoewel de visuele stijl charmant is, lijkt de game niet bijzonder indrukwekkend, vooral op de PlayStation 5. De karaktermodellen zijn kleurrijk en het ontwerp van de steden en open werelden is aantrekkelijk, maar er is weinig dat echt opvalt als een high-end ervaring. Dit is niet per se een groot probleem, aangezien de game in de eerste plaats draait om de gameplay en de wereldopbouw, maar het is duidelijk dat de grafische presentatie geen hoogtepunt van de game is.

Conclusie: Een game voor de fans

Trails through Daybreak II is in veel opzichten een uitstekende RPG, maar het mist de afsluiting en impact die je zou verwachten van een vervolg. De rewind mechanic biedt interessante mogelijkheden, maar ook een gevoel van repetitiviteit dat niet altijd goed werkt. Het verhaal blijft echter sterk en zoals je verwacht van een trails game blijft de  karakterontwikkeling een van de sterkste punten. De terugkeer van personages uit eerdere delen is een traktatie voor de trouwe fans. De gameplay is veelzijdig en gevarieerd, maar de grafische presentatie voelt gedateerd aan, en de meeste minigames zijn leuk, maar niet bijzonder vernieuwend.

Als het erop aankomt is het moeilijk om Trails through Daybreak II te adviseren aan nieuwkomers, aangezien de game vereist dat je bekend bent met de eerdere delen in de serie, als je die kennis hebt dan kun je de personages en verhaallijnen pas echt volledig waarderen. Voor diegenen die de Trails-games al jarenlang volgen, is dit echter een aangename ervaring die dieper graaft in de wereld van Zemuria en de personages dit hun thuis noemen. Het vervolg biedt meer van hetzelfde, wat voor fans een zegen is, maar voor nieuwkomers misschien minder aantrekkelijk.

In mijn optiek is het beste punt om te beginnen aan deze serie Trails in the Sky. Omdat de Trails serie zo dichtbij mijn hart ligt heb hier nog een extra stuk over geschreven. Wat maakt het zo speciaal? Je leest het hier!