Review: Horizon Call of the Mountain

De populaire PlayStation franchise van Guerrilla Games verschijnt in een First Person perspectief op PlayStation 5. Een geheel nieuw avontuur exclusief voor de nieuwe generatie PlayStation VR headset. Horizon Call of the Mountain laat zien wat de PSVR2 in zijn mars heeft.

Horizon Call of the Mountain is een door-en-door Virtual Reality prachtplaatje. Het ziet er schitterend uit, het speelt lekker soepel, innovatief en het idee is leuk. Firesprite en Guerrilla zijn er zeer in geslaagd om te laten zien waar PSVR2 allemaal toe in staat is. Het is een spiekbriefje voor de vele andere VR ontwikkelaars die graag hun ervaringen willen aanbieden op de nieuwe generatie VR bril van Sony. Alle vernieuwde snufjes worden tot in de nopjes geshowcased en deze maken een wezenlijk verschil in de gameplay. Gaze-Tracking is werkelijk een game changer. Tot zo ver de intro. Laten we snel klimmen naar de top van een nieuwe realiteit in Call of the Mountain.

Doei Aloy

In Horizon Call of the Mountain stappen we uit de huid van Aloy en klimmen we een nieuwe protagonist in. We betreden de huid van een Shadow Carja genaamd Ryas. Ons doel is om onszelf te bewijzen en een nieuw kwaad te onderzoeken die de Sundom bedreigd. In traditionele Horizon Fashion is het allemaal lekker vaag en is de drang om uit te zoeken en er achter te komen wat er schuilt groot. Alhoewel we een kleine sidestep nemen van de mainline titels, zeggen we niet volledig gedag tegen Aloy. We zien de hoofdrolspeelster van de Guerrilla titels even voorbij komen. Ze heeft het natuurlijk erg druk met haar eigen missies, dus het is aan ons, Ryas in dit geval, om het zelf uit te zoeken. Alhoewel we dit keer geen Aloy spelen, voelen we ons toch verbonden met de voorafgaande titels door even virtueel kennis te maken met Aloy in persoon. Het geeft daarnaast ook wel een mooie kijk op de wereld die Guerrilla Games heeft opgetuigd. Aloy is immers niet de enige held die alles op het spel zet om er voor te zorgen dat het kwaad wordt teruggedrongen.

Naast de grote machines zien we enkele personages die het verhaal leven in blazen. Call of the Mountain is tijdens gameplay vooral een eenzame beleving, maar tussen het klimmen door keren we regelmatig terug naar een klein gedeelte van de stad dat fungeert als een hub. Hier selecteren we een volgend hoofdstuk, maken praatjes met personages, bouwen nieuwe tools en bekijken gevonden trofeeën. Een kleine breather van alle actie kun je het noemen.

Écht héél groot!

Een van de tofste dingen aan Horizon in VR is dat je voor het eerst pas echt in de gaten hebt hoe groot de mechanische wezens uit de Horizon franchise zijn. Een Tallneck is groot. Dat weten we, maar hoe groot is zo’n ding daadwerkelijk? Bij het spelen van Horizon Forbidden West of Zero Dawn heb je daar niet echt direct een gevoel bij. In Horizon Call of the Mountain zie je letterlijk met eigen ogen hoe immens groot deze machines zijn. Zelfs de “kleine” Watchers zijn al best groot, maar een Tallnack of Thunderjaw? Wow! Mijn kaak viel letterlijk bijna op de grond toen ik deze beesten voor het eerst zag in VR.

Je moet ze natuurlijk ook verslaan met je boog zoals we gewend zijn uit de serie en je past precies dezelfde methodiek toe als in de platte games. Je hebt verschillende type pijlen om te gebruiken en je kunt zelfs dezelfde onderdelen van de robots af schieten om ze flinke schade toe te dienen en om ze uiteraard te strippen van bepaalde aanvallen.

De gevechten zijn echt super intens in Call of the Mountain. Ongetwijfeld het tofste om te toen in deze game. De gevechten met de machines zijn ook heel goed vertaald naar een VR ervaring. Alles gebeurd met handgebaren en het voelt zo, na even wennen, best natuurlijk aan. Boogschieten doe je als verwacht en het ontwijken van aanvallen doe je door met beide handen een bepaalde kant uit te zwaaien. Als het eenmaal klikt voelt het echt enorm goed aan. Je kunt wisselen van pijlen en soorten bommen door met je pols te draaien en het wapen schuin te houden. De game speelt zich in dat moment even in slow-motion af zodat je niet in een fractie van een seconde al deze handelingen hoeft te doen.

Verder op de besturing

Nu we het dan toch over de besturing hebben in de game, ben ik positief verrast over hoe goed alles werkt. Horizon Call of the Mountain geeft de speler best een aantal opties als het aankomt op hoe je de game wilt spelen en het comfortniveau. VR houdt je brein namelijk behoorlijk voor de gek en daar kan je soms misselijk van worden. Firesprite en Guerrilla hebben daarom systemen ingebouwd om je brein nog meer voor de gek te houden, zodat je je juist niet misselijk voelt.

Zo kan je er voor kiezen om te lopen met de thumbsticks. Je ogen nemen dan waar dat je vooruit loopt, maar je lichaamsbeweging zegt van niet. Je brein kan dat moeilijk vertalen en geeft je dan een menselijke 404 error die resulteert in misselijkheid. De oplossing: lopen met handgebaren! Door je handen naast je lichaam, of voor je lichaam te bewegen alsof je aan het lopen bent, loop je vooruit of achteruit in het spel. Deze beweging in het spel gecombineerd met jouw beweging in het echt fopt je brein waardoor het ook echt voelt alsof je loopt en de kans op misselijkheid veel kleiner is. Het is dus niet enkele een gimmick die je misschien snel uit wilt zetten, maar het helpt je echt om je VR-speelsessie langer door te trekken. Ik ben dan ook heel blij met deze feature want menig andere game die ik speel in VR moet ik na een uurtje of 2 even aan de kant leggen omdat ik misselijk begin te worden. Dat probleem heb ik bij Horizon nog niet gehad.

Gaze tracking

Iets wat Horizon Call of the Mountain ook heel erg goed doet is het volgen van waar jij naar toe kijkt. Gaze tracking noemen ze het. Hierdoor hoef je maar naar iets toe te kijken en de game weet dat je je daar op wilt focussen. Je hoeft niet eens met je hoofd te bewegen. Dit werkt goed in menu’s, maar ook bij het richten van bijvoorbeeld je boog. Ik ben in geen enkele game zo nauwkeurig met richten als in Horizon, omdat de Gaze-tracking je helpt je doel te raken. Het is een soort van ‘kijk er naar aim assist’. Deze feature heb ik in nog geen enkele andere VR game gezien, maar deze is eigenlijk onmisbaar om het nog natuurlijker aan te laten voelen.

Uncharted of Horizon?

Iets wat Horizon eigenlijk te veel doet, maar wat wel goed weg is gelegd om te doen in VR is klimmen. We reizen voornamelijk door de bergen in Call of the Mountain. De naam zegt het natuurlijk al, en daar hoort veel klimmen bij. We grijpen aan touwen, rotswanden, springen over een afgrond of gebruiken pikhouwelen om een gletsjer op te klimmen. Dit is de eerste paar keer echt tof om te doen. Vooral als je echt een hak beweging moet maken om je pikhouweel stevig in het ijs te planten om omhoog te klimmen.

Het nadeel dat dit enorm goed werkt in VR, is dat je minimaal de helft van je speeltijd aan het klimmen bent. En daar ga je nog eens last van krijgen ook! Zeker met de VR bril en Pulse 3D op mijn kop begon ik af en toe zelfs te zweten. En dat met -5 buiten en de verwarming op standje bezuinigen. Mijn armen gingen na verloop van tijd zeuren en als ik dan weer een stevige klifwand zag zacht ik weer: “Oh nee hè. Niet weer.” Ontzettend tof hoe het werkt en dat het goed werkt, maar het mag wel iets minder. Ik heb nog nooit een hekel gekregen aan klimmen in games tot ik een aantal uur in Call of the Mountain zat.

Verdict

Horizon Call of the Mountain is hét spiekbriefje voor VR ontwikkelaars die hun games willen aanbieden voor PSVR2. Tenminste, als het aankomt op features en besturing. Op gebied van content en gameplay is Horizon Call of the Mountain meer dan prima, maar niet revolutionair zoals de game gebruik maakt van de excellente techniek die de PSVR2 in huis heeft. Desalniettemin is het een enorm vermakelijk avontuur van zo’n 8 tot 10 uur. Je speelduur kan erg variëren want je kunt tijdens het spelen met enorm veel dingen ‘spelen’. Je raakt snel afgeleid door verfkwastjes, muziekinstrumenten, target practise, het geweldige uitzicht en het slopen van porselein met een hamer. Het spel ziet er verder dan ook waanzinnig goed uit voor een VR titel. Het is een waar genot om de reusachtige machines uit de geliefde franchise nu écht op ware grote te zien. Een mooie start voor de PSVR2. En nu doorpakken!