Review: Ad Infinitum

Hoe erg de voor de hand liggende consequenties ook zijn geweest van de Eerste Wereldoorlog (en uiteraard de Tweede Wereldoorlog), zijn er ook veel consequenties die niet direct zichtbaar zijn. Gebroken families, mentale problemen en PTSD om er een paar te noemen. Ad Infinitum duikt dieper in op deze onderwerpen wanneer het één verhaal uit deze tijd uitlicht.

Ad Infinitum is een first-person horror game. En alhoewel de game zich afspeelt in de tijd van de Eerste Wereldoorlog is het geen shooter. Ondanks je soms een wapen in je handen hebt. Veel lege kogelhulzen ga je niet vinden. Daarbij lijkt het meer alsof de soldaten in de loopgraven elkaar hebben bestookt met postduiven. Overal liggen brieven met details over het verhaal en de setting verspreid.

Lekker griezelen

We kruipen in de huid van een soldaat uit de Eerste wereldoorlog die samen met zijn broer aan het front heeft gestaan. We komen uit een familie die niet schuw is van het slagveld waardoor de druk om te presteren aan het front een extra hoge tol eist. Alhoewel een deel van de game zich afspeelt aan het front, maken we geen deel uit van de gevechten. De segmenten aan het front spelen als een soort herinnering, maar dan een vertekende versie waarin de gruwel van het front een monsterlijke vorm aanneemt.

De eerste gruwel waar we voor waken is “de honger”. Het gevecht aan het front in de loopgraven duurde veel langer dan iedere generaal had kunnen inschatten. Hierdoor was de voorbereiding niet optimaal en was er onvoldoende voedsel aanwezig om alle soldaten te voeden. In rondslingerende brieven lees je dat sommige soldaten de rondrennende ratten proberen te vangen om te koken. De honger neemt de gedaante aan van een mager mensachtig monster met scherpe tanden die lijken op het slagveld oppeuzelt. Het eerste segment is dan ook een soort puzzel waarbij we in bogen, ongezien en ongehoord langs deze wezens moeten sluipen.

Een soort zelfde opzet geldt voor ieder segment waarbij we spelen aan het front, door een herinnering. Verder kan ik natuurlijk niet te veel in detail gaan zonder te veel te verklappen.

Home Sweet Home

Het spel kent eigenlijk maar drie hoofdstukken. Waarvan ieder hoofdstuk bestaat uit een segment aan het front en een segment in een groot landhuis. Het segment in huis speelt vooral in op de psychische gevolgen van de gruwel aan het front. Steeds meer krijg je in de gaten wat voor effecten de horrors van de oorlog voor schade hebben achtergelaten. Wederom vind je enorm veel brieven die bijpraten over wat er gebeurd is en hoe verschillende personages zich voelen. Zo lijkt de moeder in eerste instantie heel blij te zijn dat haar zoons levend zijn teruggekeerd, maar beklaagd ze zich daarna dat het niet meer haar zoons zijn. En dit gebeurd allemaal terwijl er verschillende geluiden en vreemde dingen gebeuren in het huis alsof er een kwaadaardig gebeuren de touwtjes in handen heeft.

De gameplay in huis is iets anders dan die aan het front. Waar je aan het front vooral van A naar B en C moet gaan terwijl je bepaalde opdrachten uitvoert, ben je in huis meer aan het puzzelen. Deuren zitten op slot en de sleutel moet je zoeken. Ieder hoofdstuk zijn andere deuren open en kan je het huis verder verkennen voor meer achtergrondinformatie en hints om puzzels op te lossen. In één puzzel moet je een hangslot smelten door een achter een kluisdeur schuilende formule te gebruiken om een goedje te maken die bedoeld is om pantsers van een tank te laten smelten. De puzzels zijn uniek en goed bedacht, soms wel erg makkelijk, maar moet je goed zoeken in de omgeving omdat bepaalde prompts niet heel duidelijk zijn. Vaak is ook gewoon niet duidelijk wat er precies van je verwacht wordt en ga systematisch iedere ruimte langs om overal mee te interacten.

De finale

Ieder hoofdstuk sluit af met een bossfight waarbij je niet echt vecht met de baas, maar de omgeving gebruikt om de baas te overmeesteren. In iedere bossfight heb je een keuze. Je kunt in principe kiezen voor vrede of oorlog. Vermoord je het monster, of sluit je er vrede mee? Geef je het een plek in je hart of verstoot je het? Althans, volgens mij is dat de filosofie er achter.

Hoe je die keuze maakt is niet altijd even duidelijk. Gelukkig wordt het in hoofdstuk 1 en 2 visueel verhelderd door een groen of rood lampje te laten branden. Groen is vergeven. Rood is vermoorden. In hoofdstuk 3 had ik geen idee hoe ik kon zien of het goed of slecht was, waardoor ik 2 keer groen koos en blijkbaar 1 keer rood. Wat je kiest maakt voor de wending van het verhaal niet veel uit. Het heeft wel impact op het einde. Daar zijn er voor zover ik kan zien 3 stuks van. Een einde waarbij je alles groen doet, een einde waarbij je alles rood doet en een einde waarbij je zelf niet helemaal weet wat je wilt en je in een gesticht belandt (letterlijk).

De encounters op zich zijn niet heel moeilijk, maar dit is wel het gedeelte van de game waar de meeste actie in zit. En de actie betreft hier eigenlijk alleen maar knopjes induwen terwijl je achterna wordt gezeten. Niet heel erg spannend. Verwacht vooral geen first person shooter praktijken!

Look and feel

Het mooiste aan Ad Infinitum is wel hoe het er grafisch uit ziet. Er is ontzettend veel oog voor detail en dat is ook waarom ik in eerste instantie de game op mijn radar had geplaatst. Het zag er voor het oog interessant uit. Eigenlijk alles wat statisch is in de game ziet er heel mooi uit. Alle objecten hebben ontzettend veel detail tot het niveau dat je de groefjes in houten planken kunt tellen en bijna kunt voelen. Het jammere is dat deze grafische kwaliteit niet consistent wordt toegepast. Sommige gebieden in het spel voelen een beetje afgeraffeld. Ook kom je heel vaak precies dezelfde voorwerpen tegen.

Voor alles wat niet statisch is kan je al snel zeggen dat het niet heel fantastisch is. Animaties zijn lomp en er lijkt geen collision detection te zijn. Als je een voorwerp in je handen hebt en je loopt ergens langs, dan verdwijnt het gewoon in het object waar je langs af loopt.

De gameplay is een typische walking simulator. Het verhaal is interessant en houdt je vast tot op zekere hoogte. Er is weinig actie en de segmenten waar de actie zit, is kort en vaak slordig. Buiten de paar leuke, maar soms onduidelijke puzzels beweeg je door de gangetjes van A naar B met weinig spektakel. De velen brieven die samen een bijbel vormen verliezen al snel hun charme en eerlijk gezegd ben ik op een gegeven moment ook gestopt met lezen van de vele doktersbriefjes.

Verdict

Ad Infinitum is duidelijk een titel met een strak budget. Toch moet ik zeggen dat ze een prima titel neer hebben weten te zetten als je houdt van dit soort psychologisch horror titels. Weinig actie, veel tekst en uitleg. Niet altijd even vermakelijk, maar gelukkig ben je dan ook geen 20 uur bezig om het verhaal uit te spelen. Ieder hoofdstuk duurt ongeveer 2 uurtjes. Alles bij elkaar geteld zit je dan op een uurtje of 6. De game is af en toe erg onduidelijk en laat niet goed zien wat het van je verwacht. Het helpt ook niet dat er toch aardig wat bugs en glitches in zitten waardoor ik een eerdere checkpoint heb moeten herladen om verder te gaan. Frustrerend. Vooral als je de hele tijd aan het zoeken bent wat je moet doen.