Review: Avatar, Frontiers of Pandora

Ubisoft heeft zich eraan gewaagd om een game te maken van de geloofde franchise die we allemaal kennen als Avatar. Nee, niet met dat kale jochie, met die blauwe lange figuren, die Avatar! Hoe bevalt de game vraag je je nu af? Laten we een kijkje nemen!

Avatar: Frontiers of Pandora zou eigenlijk ongeveer gelijktijdig uitkomen met de tweede film. Dit klonk als een slimme zet vanuit Ubisoft, maar zoals we gewend zijn inmiddels, is ook deze game flink vertraagd. Laten we het erop houden, dat ik blij ben dat deze game vertraagd is. Ik had niet willen weten hoe de game gespeeld had, was deze maanden geleden uitgebracht.

Save the best for first

Zo ging dat gezegde toch? Geen idee, maarja. Laten we voor de verandering eens beginnen met het grootste compliment dat ik deze game kan geven. De wereld van Frontiers is enorm mooi, uitgebreid en gevuld met adembenemende points of interests. Het is één van de meest uitgebreide en gedetailleerde werelden die ik ooit in een Ubisoft gespeeld heb. Wanneer je de game op fidelity mode heb staan, dan kan je intens genieten van de in de avond gekleurde wouden, de rondvliegende particles en de mooie dorpen die je tegenkomt.

Jammer maar helaas, dat de wereld vaak niet genoeg gevuld is met content die leuk voelt om te spelen. Er is zo’n geweldige omgeving opgezet, om er vervolgens verre van genoeg mee te doen. De map zit vol met basissen om te veroveren, dat voelt in het begin van de game nog goed, maar wordt ook snel saai. Het blijft natuurlijk een takenlijst game. Al die basissen lijken ook nog eens enorm op elkaar.

Wat wel enorm tof is, is de interactie die je met de wereld kan hebben. Zo is craften een groot deel van Frontiers of Pandora en ben je bijna verplicht om de goede materials te vinden in de grootse wereld. Je komt daarbij veel verschillende soorten dieren, planten, hout en andere materials tegen. Dit is waar de ouderwetse Far Cry vibes voor mij ook sterk naar voren komen. Dit is zeker een element dat ik kan waarderen in een Ubisoft game. meng dat met een omgeving die natuurlijk aan voelt, en je bent al halverwege een sterke game.

En die andere helft?

Laten we beginnen met het verhaal, dat zich afspeelt tussen deel 1 en 2 (van de films). De game maakt veel gebruik van references uit de films, wat zorgt voor dat extra stukje world building. Dit is op zich fijn, want zo kunnen gebeurtenissen in de game gekoppeld worden aan de gebeurtenissen in de films en krijg je meer het gevoel dat je echt onderdeel bent van diezelfde wereld en alles dat zich daarin afspeelt. De game begint met de invasie, die zich voor/tijdens de eerste film afspeelt. Jij en jouw stam zou eigenlijk afgeslacht worden, gezien jullie onderdeel waren van een RDA (de baddies) trainingsprogramma, tegen je wil in uiteraard. Maar, je wordt toch gespaard. Uiteindelijk wordt je gered door een kleine groep vrijheidsstrijders bestaande uit zowel Na’Vi als mensen, die zich afzetten tegen de RDA. in old fashioned Ubisoft stijl is het nu aan jou en die groep om een revolutie te starten en Pandora vrij te maken van binnengevallen RDA-leden. De verhaallijn is best leuk om doorheen te spelen, maar liet niet per direct een wauw effect op mij achter.

De movement als Na’Vi begint wat stroef en ongemakkelijk, maar als je leert hoe de wereld werkt en aan je personage bouwt en sleutelt, dan ben je al na een aantal uren een snellere, grotere en betere blauwe meneer of mevrouw. Maar, zelfs dan moet ik zeggen, dat er games zijn die betere movement hebben dan deze. ik had het persoonlijk toffer gevonden, wanneer jij als Na’Vi iets vloeiender beweegt, in plaats van zo stijf als bij een game als Far Cry, je bent tenslotte een alien. Combat voelt op z’n tijd wel nice, vooral met een pijl en boog. Echte schietwapens zoals shotguns en machinegeweren, voelde niet beter dan ‘oke’.

Frontiers of Pandora kan best lastig zijn, gezien combat vaak makkelijker is, wanneer je een gedeelte gaat sluipen. Een RDA basis head-on aanvechten maakt je gameplay enorm lastig, mede door de domme AI vijanden en de clunky combat van de game. Het is duidelijk dat Ubisoft wilt dat je gebruik maakt van sluipmethoden om vijanden te sneak attacken, of in kleinere groepen uit de tent te lokken. ik weet persoonlijk nog niet helemaal wat ik hier van vind, maar van mij had de combat wat vloeiender gemogen. Daarbij moet ik wel zeggen, dat het sluipen in de game best goed voelt, vooral wederom met je pijl en boog! Daarbij is het mounten en vliegen echt heel vet gedaan en voelt de movement hiervan stukken beter.

Maar dit is een beetje waar de verveeldheid voor mij begint. Alhoewel de wereld goed gevuld is, slaat er ook na een aantal uren enorme verveling toe. De game is best repetitief, vijanden zijn echt dom en voelen niet als denkende wezens, maar gewoon de standaard ‘When hit, go behind something’. Ik mis de dynamiek die alles samenbrengt echt enorm. Buiten de storyline en RDA basissen, is er gewoonweg niet enorm veel waardevolle content om gebruik van te maken. Dit zorgt er voor mij voor, dat de game meer voelt als een grote set piece met vette vista’s.

Graphics

Frontiers of Pandora is nog steeds gewoon een enorm mooie game. De wereld is groots, kleurrijk, gevuld en gebouwd op movement. Daarbij is de day/night cycle enorm cool, gezien er veel glimmende en gloeiende elementen in de wereld zitten. ook de veranderende weersomstandigheden zijn echt een pluspunt. Maar, de keerzijde (op PS5), zit hem echt in de performance. De game is op fidelity mode enorm mooi, maar loopt totaal niet lekker, met frame drops en überhaupt gewoon een lage framerate. Dan heb je dat ene goude idee: Ik zet de game op performance mode! Ja, nee, je hebt 60 fps (grotendeels van de tijd), maar daar is ook alles mee gezegd. De performance mode haalt zoveel detail en diepte weg in de game, dat het echt ineens een enorme oversaturated bedoeling wordt. Dit vind ik echt jammer, want voor mij is de game op fidelity mode niet te spelen, en op performance mode niet om aan te zien.

Verdict

Avatar: Frontiers of Pandora is een leuke game, maar brengt niet genoeg om mij te overtuigen alles te gaan spelen. Dit vind ik persoonlijk wel jammer, want ik had echt zin in een goede Avatar game. Maar, het legt hopelijk een goede basis om in een eventueel tweede deel iets ambitieuzer mee om te gaan. Kan ik de fans wel aanraden aan Avatar fans? Ja, dat dan weer wel!