Review: The Last Faith

Een nieuw jaar gaat voorbij zonder Bloodborne port, remaster, remake of sequel. Een treurend jaar, ondanks alle ontzettend toffe videogames. Niet iedereen laat het daar bij zitten. Zo ook PlayStack niet. Zij komen met hun eigen Bloodborne, maar dan niet in de stijl die je verwacht. The Last Faith is een mengelmoesje van Bloodborne en Castlevania. En die combinatie, werkt best wel goed.

Hoe ziet zo’n Castlevania x Bloodborne liefdesbaby er dan uit? Ten eerste speelt het als een Castlevania game. We bewegen in een 2D omgeving van rechts naar links, van boven naar beneden en het zou geen door Castlevania geïnspireerde titel zijn als we niet ook keer op keer terug moeten naar eerder verkende omgevingen met nieuwe krachten om nieuwe paden te bewandelen. Combineer deze speelstijl met een kleine selectie aan unieke wapens, een zelfde manier van voorwerpgebruik als in Bloodborne en Gotisch grotesk wezens met een bijpassende soundtrack, en voila! Daar is The Last Faith.

Meer Souls dan Vania?

Een goed balans is natuurlijk het belangrijkste als je twee genres combineert in één game. Laat je de een domineren? Of kom je er gaandeweg achter dat genre één, ook al klinkt het tof, niet helemaal goed tot zijn recht komt in de liefdesbaby? Of spelen de twee samen in een waanzinnige harmonie en is deze titel een nieuwe basis voor een nieuwe genre? The Last Faith doet beide, maar laat duidelijk meer Souls zien dan Vania. En dat is niet per se slecht, maar het Vania aspect voelt daarbij soms een beetje overbodig, terwijl dit een hele brute combinatie kan zijn.

In The Last Faith bewegen we door een 2D-wereld en verslaan bazen, ontdekken geheimen, verzamelen wapens, voorwerpen en meer. Bijna alles op dit gebied is volledig geïnspireerd door Dark Souls en Bloodborne, tot aan de manier van healing toe. Om jezelf te genezen gebruik je healing injections die je overal kunt vinden en uiteindelijk ook kunt kopen. Het is bijna identiek aan de Blood Vials uit Bloodborne, want je hebt een limiet aan deze injections. Als ze op zijn, zijn ze op en moet je er voor gaan farmen, of ze kopen als je ver genoeg in het spel bent en de vendor hebt vrijgespeeld. Waarbij je in traditionele Souls-games, als ook de meeste Metroidvania titels je levensbalk en potions bij vult bij een save-point.

Verder vind je verschillende voorwerpen om te gebruiken zoals bommetjes, zalfjes en dingetjes om je te beschermen tegen de elementen, maar daarnaast vind je eigenlijk weinig upgrades en Metroidvania-like dingetjes die je echt aansporen om alles af te struinen. Uiteraard vind je nieuwe wapens en spreuken en liggen deze wel eens verstopt in een of andere uithoek, maar buiten dat en hier en daar wat lore, vind ik vrij weinig om enthousiast over te worden.

En dat is iets wat ik normaal wel een erg tof onderdeel vind van Metroidvania games. Het krijgen van speciale krachten en vooral het daarna ontdekken van nieuwe wegen en het beloond worden voor het teruggaan naar een eerdere plek voor extra potions of krachtigere potions. Met de manier waarop het systeem werkt in The Last Faith is dit allemaal net iets minder impactvol.

Souls noch Vania

Waar de titel de plank aan beide kanten misslaat is de wereld. Waar deze er heel erg tof uitziet, is het navigeren en het doorlopen van de 2D wereld een beetje “plat”. De wegen die zich openen door middel van power-ups zijn te doorzichtig en te makkelijk. De manier waarop de wereld “terugloopt” naar een eerder verkend gebied is vaak ook een beetje makkelijk en voor de hand liggend. In veel gevallen met een lift, waardoor de ontwikkelaar niet heeft moeten puzzelen om de wereld op een toffe manier aan elkaar te wegen. Dit maakt het bewandelen van de wereld ook een beetje saai en lineair, terwijl ik per ongeluk alsnog een heel verkeerd gebied probeerde te bewandelen in het begin van de game. Het was niet helemaal duidelijk waar ik heen moest.

Op dit vlak had The Last Faith veel kunnen leren van haar eigen inspiratiebronnen. Enkele titels die het teruglopen in de wereld en het verbinden van de wereld zo goed doen zijn dan ook Dark Souls en eerder verschenen Metroidvania titels, zoals de recent verschenen Blasphemous II. Al kan ik de ontwikkelaars het niet al te kwalijk nemen dat ze iets te kort schieten op dit vlak, want het is ook echt lastig om dit te klaren en we hebben dan ook vaak gezien dat ontwikkelaars veel moeite hebben met het leggen van verbindingen in hun eigen wereld.

Dracula with guns

Waar The Last Faith in uitblinkt is dan wel het aanbod aan de vele wapens en de manier waarop jij jouw personage volledig kunt upgraden tot je eigen speelstijl. Je hebt keuze uit een selectie van twee handjes vol aan wapens en daarnaast nog een aantal spreuken en zelfs een pistool (niet om te parryen). Alle wapens hebben een hele unieke speelstijl met eigen snelle, langzame en speciale aanvallen. Elk wapen, behalve die waar je mee begint, ligt ergens verstopt in de wereld en nadat je deze hebt gevonden mag je deze gebruiken (mits je stats hoog genoeg zijn). In The Last Faith zijn wapens ingedeeld in classes zoals Strength, Dexterity, Magic. Wapens doen meer schade naarmate je levels in bepaalde skills hoger zijn en hebben een eigen scaling per stat die kan veranderen als je het wapen krachtiger maakt met upgrade-voorwerpen.

Klinkt allemaal best wel Souls-like toch? Ja, dat is namelijk ook exact wat het is. En dit werkt vlekkeloos. Goed afgekeken zullen we maar zeggen van de velen die deze titel voor zijn gegaan. Het wapen systeem is echt heel tof om mee te spelen en ook het vinden van een lekker wapen om mee te spelen heeft veel impact op de manier waarop je deze game speelt.

Prey Slaughtered

Het is belangrijk dat je redelijk snel comfortabel wordt met een wapen in deze game, want één van de beste dingen in deze game zijn de bossfights. Ze zijn taai en meedogenloos en peak Bloodborne. Niet alleen in design, maar ook in mechanics, maar dan toegepast in een 2D titel. Denk je eindelijk de baas verslagen te hebben? Jammer dan. Phase 2.

De bosses in deze game kunnen af en toe knap lastig zijn. Vooral als het een tweede fase betreft waarin je bij iedere mislukte poging ook de eerste fase opnieuw moet doen. Gelukkig zijn het aantal aanvallen die bazen kunnen doen vrij beperkt en zijn de patronen heel goed te leren, al lijken de bazen gedurende de fight steeds agressiever te worden naar mate ze minder levenspunten over hebben. Alhoewel op dat moment redelijk frustrerend ben ik altijd een groot fan van deze mechanic. Het past natuurlijk erg goed bij de werkelijkheid waarbij de wanhoop toeneemt naarmate de overlevingskans afneemt. Je merkt dan dat de rotatie van de bazen iets veranderen tijdens het gevecht en opeens een nieuw soort aanval gebruiken.

Last but not least

Ten slotte wilt de presentatie van de game ook nog wel iets zeggen. The Last Faith ziet er voor een 2D titel enorm gedetailleerd en goed uit. Het geeft dan ook écht die Bloodborne vibe in uiterlijk en zelfs de muziek laat je direct denken aan Bloodborne. Daarnaast is het niet zo dat de game simpelweg een Bloodborne 2D game is. Alhoewel het enorm veel inspiratie opdoet van From Software’s meesterwerk is dit echt wel zijn eigen ding. Het is iets meer recht toe recht aan en bevat iets minder mysterie dan je gewend bent uit Bloodborne. Wél zitten er een aantal geheimen in dit spel die zeker de moeite waard zijn om verder te ontdekken, waaronder één van de tofste en sterkste wapens in de game waar je een soort puzzelquest voor moet volgen.

Verdict

The Last Faith is een aardige Bloodborne en Metroidvania mengelmoes met genoeg uitdaging en sfeer om mij gedurende de rit te vermaken. De bossfights en de wapens zorgen voor een ontzettend toffe ervaring waar je een paar uurtjes mee zoet zult zijn. Een heerlijke indie game om tussen alle grote releases te spelen. Waar ik intens heb genoten van de tekenstijl, de combat en de boss-fights, was de wereld en het verkennen daarvan iets minder goed dan ik had gehoopt, maar alsnog is het prima en heeft het de pret niet weten te drukken. Indien je fan bent van Metroidvania titels of Bloodborne helemaal geweldig vond, is deze titel sowieso het proberen waard.