Review – Dragon Age: the Veilguard

Soms wil je beginnen aan bepaalde game franchises, maar komt het er eigenlijk nooit van. Dat is natuurlijk niet zo heel raar met alle games die tegenwoordig uit komen en met maar 24 uur in een dag. Voor Daniel was Dragon Age een serie games die altijd in zijn hoofd zat, maar er nooit van kwam. Een goed moment dus om hier verandering in te brengen met Dragon Age: The Veilguard! Voor Dave hoopte hij dat The Veilguard een terugkeer zou zijn naar the Bioware of old, is dat gelukt?

Er is al veel gezegd en geschreven over Dragon Age: the Veilguard een serie die veel fans heeft. Op metacritic is de game onder de pers goed ontvangen, maar is er een groot verschil tussen wat de pers denkt en wat spelers zelf van het spel vinden. Maar wat vindt iemand als Daniel, die geheel nieuw is in de Dragon Age games, van het spel. Hoe voelt de story aan van een groep vrienden? En hoe ziet het er allemaal grafisch uit? En wat vindt Dave ervan, een Bioware veteraan die al jaren hoopt op de terugkeer van zijn favoriete game developer.

Het verhaal van Dragon Age: The Veilguard

Het verhaal van Dragon Age: The Veilguard gaat verder waar Dragon Age: Inquisition en met name de expansion Trespasser gestopt is. In deze expansie komen we achter de ware aard van Solus, hij is namelijk een Elven god met de nickname The Dreadwolf. Solus is de creator van The Veil een soort demonische dimensie die een grote rol speelt in de Dragon Age franchise. Aan het begin van The Veilguard probeert Solus dan ook The Veil te slopen met alle gevolgen van dien, dit mislukt, mede door onze main character Rook, en hierbij zorgen we er niet alleen voor dat Solus wordt opgesloten in The Veil, maar ook dat twee andere Elven gods worden vrijgelaten op de wereld. Met alle gevolgen van dien.

Daniel zijn ervaring met het verhaal

Zelf ben ik een gamer die niet echt een game van top tot teen wil uitkammen en redelijk op het main scenario blijft. Wanneer ik het spel afsluit zie ik op de PlayStation 5 dat Dragon Age: The Veilguard mij 40 uur heeft gekost. Ik ga alleen op zoektocht als een verhaal en wereld met karakters mij zo weet te interesseren dat ik het niet neer kan leggen. Helaas was dit niet allemaal het geval in Dragon Age: The Veilguard. Het verhaal was zeker niet slecht, en op momenten zelfs erg leuk, maar het gaf ook mij niet het gevoel dat ik er helemaal werd ingezogen.

Dave zijn ervaring met het verhaal

In tegenstelling tot Daniel ben ik wel iemand die zich het liefste helemaal in een game verliest, dit kan ik zelfs als een game mij niet 100% pakt, en ik moet eerlijk zijn mijn liefde voor Bioware en de manier hoe dat Bioware games maakt, is een groot gedeelte geweest waarom ik het einde heb weten te halen, en wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan want het einde is zo ontzettend meesterlijk, alles komt hierbij samen op een bombastische manier die heel veel weg heeft van de suïcide mission in Mass Effect 2, maar ik loop hier vooruit op de feiten. Het verhaal van Dragon Age: The Veilguard is als je er echt naar kijkt een behoorlijke mixed-bag. De volledige run koste mij ongeveer 55 uur.

Je begint de game zoals eerder aangegeven met je missie om een team te rekruteren die je kunnen helpen om de twee losgelaten goden te verslaan, dit doe je niet alleen maar ook Solas staat je bij vanuit The Veil. Echter is Solus wel te vertrouwen? Dat is uiteindelijk de essentie van het verhaal, waar je nog meer dan elke andere Bioware game dan ook compagnon missies doet om je team beter te leren kennen. Denk hierbij aan de band verbeteren tussen een Gray Warden en zijn Griffin of een Necromancer Mage te leren dealen met zijn onsterfelijkheid. Persoonlijk staat The Veilguard hier in zijn kracht wanneer de story om je companions gaat (met 1 grote uitzondering) of om Solus en The Elven gods is de game peak Bioware, alles erbuiten? Not so much.

Dit heeft met name te maken met de manier hoe deze “RPG” omgaat met dialogen en choices. Je zou verwachten dat een Bioware vol zit met grote keuzes die megaveel impact hebben op het verhaal, echter gebeurt dit, maar tijdens enkele main missies en tijdens het einde, voor de rest geeft de game je heel vaak de illusie van choice in zowel de story als in dialogen. En dat is jammer, want dat is niet waarom de meeste mensen Bioware games spelen.

De karakters volgens Daniel

De karakters is een grote reden waarom ik niet in de story werd getrokken. Hiervoor moet ik namelijk een goeie band hebben met de karakters, een heel erg belangrijk gedeelte in videogames. In Dragon Age: The Veilguard vormt Rook, het main karakter, een groep aan mensen om zo Elgar’nan, Ghilan’nain en Solas te verslaan.

Een paar van je vrienden in de groep zijn Bellara, Lace en Taash. Maar er zijn er nog meer. Ik heb mij laten vertellen dat er ook karakters inzitten van eerdere Dragon Age games, wat voor de fans van deze serie alleen maar goed is. Helaas was voor mij persoonlijk toen de credits rolde geen emotionele band ontstaan met de karakters waar ik de afgelopen 40 uur mee heb gespeeld. Iets wat toch wel zou moeten kunnen wanneer je een groep van verschillende karakters bij elkaar zet voor zo een lange speelduur. Hierbij moet ik dan wel eerlijk toegeven dat ik niet alle companion quests heb uitgespeeld, omdat ik geen band met ze voelde.

Geen band, weinig discussie

Wat mij het meest op viel tijdens het spelen van Dragon Age: The Veilguard was hoe ik door de moties van het verhaal aan het klikken was, maar eigenlijk weinig gegrepen werd door wat er allemaal gebeurt. Er is weinig conflict binnen het team en wanneer deze er wel is wordt het redelijk snel opgelost voor mijn gevoel.

Het voelt allemaal erg aardig aan. Daar is op zijn tijd niets mis mee, maar het voelt soms allemaal net wat te aardig, waar ik graag wat meer frictie binnen de groep had willen zien buiten de kleine momenten die we kregen. Echter bleef het allemaal gedurende de game vrij netjes, van discussies tot keuzes die je zelf mocht maken om het verhaal verder te brengen.

De karakters volgens Dave

In tegenstelling tot Daniel voelde ik wel een connectie met een aantal characters, ik heb dan ook alle companion quests helemaal voltooid, zelfs van het karakters waar ik echt 0 mee had. Een groot gedeelte van mijn liefde voor Bioware games komen voorts uit je mede companions. Denk hierbij aan Liara, Wrex, Tali, Garrus, Miranda en nog zoveel meer memorabele karakters die aan je zei stonden in de Mass Effect trilogie. Of bijvoorbeeld Solus en Morrigan uit eerdere Dragon Age games, beide zitten overigens gelukkig wel in Dragon Age: The Veilguard.

De karakters waar ik een connectie mee voelde en van mening ben dat ze enigszins in de buurt komen van companions die ik eerder noemde waren Daris met zijn trouwe griffoen Assan, Lace Harding en haar zoektocht naar een spontane nieuwe kracht die een connectie heeft met de titans, Emmrich die eerst aanvoelde als een typische Pixar villian, maar al snel ontpopte tot een karakter met diepte en charme en als laatste Neve die ik in mijn playthrough heb geromancet met de saaiste romance storyline in een game ooit.

Het karakter waar ik echter 0 mee had en eigenlijk elke keer wanneer dit karakter op beeld was wou ik weg drukken, is Taash. Je hebt vast al een grote discourse gezien online over dit karakter en de hele discussie rondom dit karakter. En alhoewel het klopt dat de scenes in de game zitten en tenenkrommend zijn, waren dat niet persee de redenen waarom ik dit karakter zeer vervelend vond. Nee waarom ik Taash niet mocht had te maken met het feit dat ze geschreven is als een tienermeid die constant een grote mond heeft tegen iedereen, unlikeable is en weinig doet om dit te veranderen. Ook is het zeer duidelijk dat dit character symbool moet staan voor elke tiener die zijn identiteit niet weet, ik snap daarom niet wat de developers hiermee willen zeggen. De schade die een karakter als dit aanricht aan het beeld dat het creeert van mensen die niet happy zijn in hun eigen vel is groter dan de impact dat het heeft.

Al met al slaagt The Veilguard er voor mij maar voor 50% in om echt Bioware waardige companions neer te zetten, en dat is jammer.

Algehele ervaring

Waar tegenwoordig veel games enorm open wereld zijn waren wij zelf wel blij met een iets meer lineair gevoel in Dragon Age: the Veilguard. Het verhaal is goed te doorlopen behalve een paar kleine irritatie punten zoals de portals om naar verschillende delen toe te gaan. De game begint qua gameplay dan ook erg strak, maar weet zichzelf eigenlijk erna nooit echt te ontwikkelen.

Dit betekent dat het ons op momenten op viel hoe vaak we hetzelfde puzzeltje deed, of hoe vaak je dezelfde objecten moest vernietigen om door te gaan naar een volgend gedeelte. Het voelde aan het einde van de game vrij eentonig aan en stak eigenlijk nergens echt boven uit, een terugkerend thema toch wel voor onze tijd met Dragon Age: the Veilguard. Waar de puzzels en vijanden vrijwel steeds hetzelfde zijn en je eigenlijk na een paar uur wel het kunstje weet. Mocht je dat kunstje geweldig vinden dan ga je zeker een goeie tijd beleven.

Voor Dave voelde dit wel als een vertrouwde terugkeer naar de meer lineare gameplay waar hij van houdt in Bioware games. De grote open levels in Inquisition en Andromeda waren toch niet helemaal mijn ding.

Grafisch

Grafisch is er eigenlijk weinig aan te merken op Dragon Age: the Veilguard. De game ziet er op momenten schitterend uit, zowel in-game als in cutscenes. Tijdens het spelen bleef de opmerking in mijn hoofd hangen dat eigenlijk de rest van de game tekort doet aan hoe grafisch mooi dit spel eruit ziet. Ook het stijltje blijft appart. Dragon Age: The Veilguard kiest hier voor een meer geanimeerde disney achtige stijl die met momenten echt prachtig is, maar ook te kort doet aan de soms duistere momenten in de main-story.

Eeuwig zonde want als de overige elementen als gameplay, puzzels en meer vrijheid van keuze in de story ook maar iets het niveau van de grafische pracht aantikte, hadden wij heel anders deze review in elkaar geschreven. Het gebeurt namelijk niet meer vaak dat Daniel even stil staat in de game wereld en in zich op neemt hoe mooi en gelikt alles er uit ziet. Dit gebeurt in Dragon Age: the Veilguard op momenten wel en dat is zeker een pluspunt voor de game en het team!

Een geweldige PC port!

Waar Daniel de game op de PS5 speelde. Heeft Dave de game gespeeld op de PC. De game liep van begin tot eind extreem soepel op mijn hardware. Hierbij speelde ik alles op de Ultra Ray Tracing modus met DLAA.

Processor: AMD Ryzen 7950x3D
Videokaart: ASUS TUF GeForce RTX 4090
Ram: 128GB DDR5 6000ghz

Natuurlijk is dit een zeer high end computer maar zelfs voor lower end systemen loopt de game als een zonnetje door het gebruik van DLSS. Ik heb de game zowel op mijn TV in 4k resolutie als op mijn ultra-wide monitor gespeeld in 5120x1440p en nergens kon ik ook maar iets ontdekken van problemen. Tel erbij op dat de game SteamDeck compatible is vanaf launch en geen Denuvo anti-cheat heeft dat impact heeft op je performance en je hebt een geweldige PC port te pakken, iets dat tegenwoordig zeldzaam is jammer genoeg.

Conclusie

Dragon Age: the Veilguard is een rare game dit jaar. Als het namelijk een paar jaar eerder was uitgekomen was het helemaal geweldig geweest. Helaas voor Dragon Age: the Veilguard komt het spel uit na games als Baldur’s Gate 3, Final Fantasy VII: Rebirth en Astro Bot. Zomaar een kleine greep aan games die allemaal iets toevoegt. The Veilguard voelt daarom of het met momenten een stap vooruit doet, maar doet dan ook weer twee stappen terug. Het zit zichzelf in de weg, en dat is jammer.

Wanneer je dat in acht neemt voelt Dragon Age: The Veilguard opeens heel erg veilig. Het doet wat het moet doen, maar steekt eigenlijk nergens echt boven uit, behalve het grafische gedeelte. Je kunt zeker nog wel een goeie tijd hebben met deze game, het doet namelijk nooit echt iets fout, en in het geval van Dave voelde het wel echt al een Bioware game met momenten, maar een game of the year zou het helaas nooit gaan worden. En jammer genoeg ook niet de terugkeer van Bioware waar we op hoopte.