Review: Indiana Jones op de PlayStation 5 Pro

De Ja vu? Dat kan kloppen want we hebben vorig jaar natuurlijk al een review geplaatst over Indiana Jones and the Great Circle. De game verschijnt deze week ook op de PlayStation 5 en dankzij Bethesda hebben we deze versie van de game al mogen spelen en kunnen we jou alles vertellen over onder andere de PlayStation 5 Pro versie van de game.

Normaalgesproken concentreren we ons met een review van een port voornamelijk op de port en verwijzen we je voor de inhoud naar de oorspronkelijke review. Dit keer wil ik het daar echter niet bij laten. Dat heeft twee redenen:

• De eerste reden is heel simpel: Over de port zijn we redelijk snel uitgesproken. Het is namelijk geen port van console naar PC waarbij je opeens veel meer mogelijkheden en opties hebt m.b.t. grafische opties en performance. Wat wel nieuw is, is de PlayStation 5 Pro versie die we uiteraard gaan bespreken.
• De tweede reden is meer persoonlijk. Ik ben namelijk een groot fan van de Uncharted franchise en ik denk nog veel meer PlayStation-gamers die wellicht met een schuin oog de release van Indiana Jones op de PlayStation 5 in de gaten houden. Is dit dan een beetje een nieuwe Uncharted? Of net niet? Laten we die vraag maar snel gaan beantwoorden!

Is dit een nieuwe Uncharted?

Welkom bij PlayStation, Indiana Jones. En dat is niet namens mij, maar echt namens de legende hemzelf: Nathan Drake! Of ja, de stemacteur van Nathan Drake: Nolan North. Nolan North en Troy Baker zijn goede vrienden van elkaar en in de aankondigingstrailer van de PlayStation releasedatum zag je beide acteurs in één kamer die het nieuws op een nogal vermakelijke manier deelde. Het voelde een beetje alsof Nathan Drake uit Uncharted de enige echte Indiana Jones verwelkomde in zijn domein.

Is dit dan de nieuwe Uncharted vraag je je af? Is dit vergelijkbaar? Of is het echt heel anders? Het antwoord op die vraag ligt nogal genuanceerd. Aan de ene kant is Indiana Jones and the Great Circle namelijk best wel lineair en kent het echt de filmische scenes die je gewend bent uit de Uncharted games. Geweldige uitzichten vanaf de hoge bergtoppen in de Himalaya die je bewandeld in een sneeuwstorm op zoek naar relieken waarvan jij toevallig weet waar ze liggen, omdat je plotseling een geniaal “a-ha!” moment had. Op pad met een mooie dame als sidekick die je helpt, voetjes geeft, voorziet van smalltalk en hier en daar een geintje mee uithaalt. Dat gaat gepaard met gameplay in smalle gangetjes, vijanden die precies na jou aankomen op de plek waar jij moet zijn en beeldmateriaal om je vingers bij af te likken. Klinkt dat als Uncharted? Ja, want dat is de game soms ook.

Aan de andere kant is het niets als Uncharted, maar meer als Tomb Raider, waarin je oude tombes betreedt, puzzels oplost om de weg naar de verbogen schat te vinden en ook redelijk snel weer buiten bent. Nu lijken Tomb Raider en Uncharted toch wel veel op elkaar, maar als het echt aankomt op de tombes dan lijkt het toch minder op Uncharted dan op Tomb Raider. De echte kenner weet wel wat ik daarmee bedoel.

Maar soms lijkt de game op geen van beide. Zo komen we in vrij grote open gebieden zoals Vaticaanstad in Rome, Italië, Gizeh in Egypte en Sukhothai in Thailand. Al deze open gebieden kennen naast de verhaallijn ook Fieldwork quests. Dit zijn side quests die een directe verbinding legt met het hoofdverhaal, maar zien we ook losstaande verhaaltjes in mysteries, verzamelobjecten en world building. In dit opzichte schemert echt het DNA van Machinegames door en lijkt het bijvoorbeeld echt heel veel op de moderne Wolfenstein games. Op momenten zien we zelfs invloeden van de Hitman games waarin we bepaalde outfits kunnen vinden die ons minder verdacht maken in bepaalde stukken van de speelwereld.

Geen Machinegames zonder nazi’s

Indiana Jones and the Great Cirlce is dus van alle markten thuis en je ziet hier dat Machinegames echt hun comfortzone heeft verlaten om iets heel nieuws te maken. Voor een groot gedeelte is dit ook heel goed gelukt. Toch zie je dat Machinegames wel echt heel goed hun eigen vertrouwde DNA als basis plant en daar omheen heeft gebouwd. Zo zijn de drie open gebieden echt de steunpilaren voor deze game. Hier gebeurt het meest, zie je het meest en mag je het meest mee spelen. De open gebieden zijn ook echt enorm leuk om te verkennen, maar moet ik zeggen dat Vaticaanstad in het begin ook eigenlijk direct het hoogtepunt is. Dit is een heel erg dichtbebouwde stad met veel gebouwen die via tunnels, deuren, gangen, daken en ramen met elkaar in verbinding staan. Zo ben je soms op een soort metroidvania-achtige manier de map aan het verkennen en vind je wegen van A naar B op hele creatieve manieren.

Het tweede gebied is direct veel meer open. Dit is over het algemeen een grote zandvlakte met twee reusachtige piramides als uitzicht. De zandvlaktes worden onderbroken met vijanden kampjes, werkkampen, ruïnes en kleine bezienswaardigheden. Een vooral grafisch erg indrukwekkende setting die ook heel veel toffe verbindingen legt met het oude Egypte en alle mythen die daar bij horen. Van oude Egyptische goden als Ra tot aan puzzels met lichtinval en spiegels. Heerlijk vermaak.

Het laatste open gebied, is wederom grafisch indrukwekkend, maar voegt een nieuw element toe: water. Sukhothai is namelijk een jungle moeras en je moet hier van klein eilandje naar eilandje met een bootje. De map lijkt dus best groot, maar een groot gedeelte bestaat uit water. Enorm fraai om te zien en om doorheen te spelen voor het verhaal, maar af en toe wel vervelend als je steeds van de ene naar de andere kant moet varen voor verzameldingetjes en meer.

Alle gebieden hebben uiteindelijk een grote gemene deler: Fascisten. Het is en blijft een Machinegames-game en dat betekent dat de grote schurk wederom de nazi’s zijn, maar ook de Italiaanse variant: Mussolini. Overal zie je dan ook propaganda, symbolen en alle kenmerken die je verwacht van de Fascistische heerschappij. Het blijft indrukwekkend om tegen deze vijanden te vechten, vooral als ze zo goed worden gespeeld als door de stemacteurs die vijanden als Voss gewoon iconisch maken.

Indy is wel een beetje een lompe boer

Waar Lara en Nathan echt de acrobaten van de jungle zijn is Indiana Jones eigenlijk maar een lompe boer. Klimmen en klauteren voelt nooit zo vertrouwd en het zweepje werkt af en toe meer tegen dan mee. Hetzelfde geldt ook voor de combat die in veel gevallen erg lomp is. Dezelfde attack spammen is vaak genoeg om te winnen en het is over het algemeen niet rendabel om geruisloos te werk te gaan. Iedereen een kopje kleiner maken is veel effectiever en veel sneller, alhoewel ik toch liever een iets meer stealth-focus aanpak prefereer. Vooral in de eerste grote map kom je hier goed mee uit de voeten, maar in Gizeh en Sukhothai is het voornamelijk jezelf lomp door de fascistenmassa heen slaan, totdat je wat uniformen kunt scoren en minder opvalt tussen de bruinhemden.

Combat is over het algemeen ook echt heel gemakkelijk en biedt het minimale uitdaging. De stiekeme bokswedstrijden geven je enigszins een beetje een uitdaging, maar verder dan dat ga je eigenlijk meer dood omdat je zweepje niet meewerkt tijdens het verkennen van een tombe. De lompheid van Indy is de grootste uitdaging waar je op dat gebied mee moet worstelen, al raak je daar vrij snel aan gewend. Het is bij lange na niet zo erg als de Tomb Raider games op de PlayStation 1 met de beruchte Tank-besturing!

PlayStation 5 Pro

Het klinkt misschien hard, maar de PlayStation 5 is de beste plek om Indiana Jones and the Great Circle te spelen. Native 4K in 60 FPS met geavanceerde Ray Tracing is wat je krijgt op de Pro console van Sony deze generatie en dit maakt deze game wel echt een looker hoor. Wat een ontzettend mooi uitziende game is dit. Haarscherp, enorm verfijnde grafische dichtheid en het zit vol met detail. Je reist ook nog eens de hele wereld rond waardoor je echt even helemaal in de vibe komt van die plek. De ervaring wordt onderstreept met 3D audio (die ook echt heel goed werkt) en natuurlijk de Dualsense features die net voor die extra punten gaan.

Het resultaat is een onbeschrijfelijke ervaring die mij als Uncharted fan echt een enorm groot plezier doet. Van het lichtinval door de grote ruiten van het Vaticaan tot de glinsteringen op het water in Sukhothai tot de weerkaatsing van het licht van je fakkel in de donkere tunnels van de piramides in Gizeh, het ziet er adembenemend goed uit op de PlayStation 5 Pro.

Verdict

Indiana Jones and the Great Circle op de PlayStation 5 Pro is de nieuwe Uncharted, Tomb Raider, Wolfenstein en een piepklein beetje Hitman in één pakket. Het combineert allemaal fijne elementen en weeft deze op een hele knappe manier aan elkaar waardoor het iedere keer op een uitstekend moment opbreekt tot even iets nieuws en je zo echt de hele rit geboeid houdt. Ik kon mijn controller bijna niet loslaten en zat echt met enorm veel plezier door de game heen te spelen. Machinegames is er in geslaagd om hun bekende DNA toe te passen en tegelijkertijd te verrijken, maar weet zichzelf niet te verliezen in de bekende valkuilen van de “schattenjagers” genre of te veel leentjebuur te spelen om er zelf uit te springen.

Indiana Jones and the Great Circle van een ander perspectief bekijken? Lees hier de originele review door Dave Schreurs.