Review: Blades of Fire

Mercurysteam, de makers van de Castlevania: Lords of Shadow games en Metroid Dread brengt samen met 505 Games een eigen IP uit met de naam: Blades of Fire. Sinds de eerste onthulling wist deze game me te enthousiasmeren, maar weet Mercurysteam dat enthousiasme ook nu nog vast te houden? Daar komen we snel genoeg achter.

Blades of Fire is een geheel nieuw universum, opgezet door Mercurysteam. Een naam die je niet heel snel hoort, maar als je ze hoort, betekent dit bijna altijd hetzelfde: goed nieuws. Zo leek Blades of Fire ook goed nieuws te worden en kreeg ik met glimpen vanuit previews en trailers een bepaald beeld bij de game. Het lijkt een beetje op Lords of Shadow, maar ook een beetje op God of War, een sprankeltje Dark Souls en zelfs een PlayStation 2 klassieker: Maximo. Deze combinatie klinkt als muziek in mijn oren en daarom begon ik dan ook met enorm veel plezier en enthousiasme aan deze game.

Dat enthousiasme zakte tijdens het spelen helaas langzaam weg en ik was ervan overtuigd dat het wel weer goed zou komen, alleen liet de game me eigenlijk al te vroeg los voor het me weer echt goed kon oppakken.

Blades of Fire

In deze game spelen we als de typische brede badass held gebouwd als een personage uit Gears of War. Zijn naam is Aran de Lira en het is aan jou om de koningin te vermoorden. Veel meer dan dat weet je in het begin niet echt, maar meer dan dat heb je ook niet nodig. Duidelijk doel. We gaan er voor. We reizen niet alleen door de wereld, maar worden vergezeld door Adso. Adso is een jonge knul die ontzettend slim is en veel weet, maar helemaal niet kan vechten. Onderweg is Adso dan ook degene die het verhaal al spelend verteld omdat hij zo veel weet terwijl Aran eigenlijk alleen vragen stelt en af en toe een beetje knottert. Adso maakt hier en daar ook wat afgezaagde grappen die eigenlijk nooit landen en hij herhaald ze iets te vaak in de hoop dat het ooit op een dag wel grappig wordt.

Onderweg naar de koningin trekken we door verschillende gebieden die thematisch van elkaar verschillen, ontmoeten we nieuwe personages, leren we nieuwe dingen en krijgen we nieuwe trucjes om de wereld te verkennen. Het is echt geen Metroidvania, maar je ziet wel dat Mercurysteam het niet kan laten om dit soort elementen te verweven in hun productie. En dat is prima, als je daar goed in bent, moet je dat lekker doen, toch?

Een belangrijk thema door de game is het smeden. Het grote verhaal achter Blades of Fire is dat de wereld ooit geschapen is door reuzen die zichzelf The Forgers noemen. Deze hebben enkele relieken achtergelaten waaronder een onbreekbare hamer die heel toevallig in het bezit is van Aran. Met deze hamer smeden wij wapens die we meenemen op pad en deze wapens is ons belangrijkste goed, want de hele game leeft en breekt (letterlijk) op deze wapens.

The Forge

The Forge is een locatie waar we vanuit een aambeeld in de wereld (je bonfire) naar toe kunnen reizen. Hier kunnen we onze eigen wapens smeden. Wapens smeden is op zich vrij eenvoudig. Je kiest een metaal, een houtsoort en vervolgens de vorm en maat van je wapenonderdelen. Je kunt hier uit verschillende lengtes, vormen van zwaarden, houders, knotsen, speerpunten, diktes en opzetstukken kiezen. Je krijgt een live vertoning van wat jouw aanpassing voor een effect heeft op de performance van je wapen. Meestal weeg je hier af of je meer schade wilt toedoen, je wapen minder snel breekt, of je er beter mee kunt blokkeren en afkaatsen. Vind je balans hierin en kies per wapentype vervolgens waar je voorkeur naartoe gaat. Je begint met vrij matige metalen en houtsoorten, maar hoe verder je komt in het spel hoe sterker de metalen en houtsoorten worden voor sterkere wapens.

Eenmaal het perfecte wapen gekozen, is het tijd om deze in zijn vorm te slaan. Dit doe je door zelf op het wapen te timmeren. Je kunt hierbij zelf bepalen hoe hard, hoe diep en welke richting je opslaat. Het is een soort minigame waarin je zo goed mogelijk de vorm van het wapen moet namaken door de balkjes op dezelfde lijn te krijgen als het voorbeeld. Lijkt in het begin een beetje vreemd, maar je hebt het snel door waardoor je al snel de hoogste score kunt halen. Je score bepaalt namelijk hoe vaak je je wapen kunt repareren als deze (bijna) breekt. Als je je wapen het maximale aantal keren hebt gerepareerd, kun je deze niet meer gebruiken en moet je een nieuw wapen maken. Je wilt eigenlijk altijd wel één van ieder soort wapen op zak hebben, omdat alle vijanden sterk of zwak kunnen zijn tegen een wapen.

Met je eigen wapen op zak

Met je eigen geknutselde wapens ga je de combat in en de combat werkt in eerste instantie eigenlijk heel vreemd. Je valt namelijk aan met de face-buttons van je controller. Op de PlayStation zijn dit dus X, vierkantje, rondje en driehoekje. De knop die je indrukt, bepaalt de richting vanwaar je slaat en het lichaamsdeel van de vijand waar je op slaat. Als de vijand een helm draagt, heft het dus geen zin om met je puntige zwaard een aanval te doen met driehoekje, want dan kaats je er zo vanaf. In dit geval val je een lichaamsdeel aan dat niet of mindergoed beschermd is, of je pakt een zware hamer die zo door de helm heen dreunt.

Dit gevechtsysteem is enorm wennen en vooral heel erg frustrerend. Vooral in de eerste paar uren van de game zijn er namelijk ontzettend veel vijanden die bijna overal tegen kunnen, behalve tegen blunt aanvallen. Maar voor een hele lange periode is je eigen keuze voor dit soort wapen een zware grote hamer. Deze is ontzettend sloom en bijna alle vijanden zijn sneller. Hierdoor moet je dus vaak klappen ruilen en voelt de combat nooit zo vloeiend aan als je zou willen. Ook op momenten waarin je wel lekker snel achter elkaar kunt aanvallen is het nooit zo bevredigend als gehoopt. En dat is ontzettend jammer, want de combat is dus wel heel erg gewichtig.

Nieuwe wapens ontgrendel je door dezelfde vijand een aantal keren achter elkaar te vermoorden. Hierdoor leer je op een gegeven moment om het wapen van deze vijand te maken waardoor je deze zelf kunt inzetten in combat. Dit is een heel leuk systeem dat je eigenlijk triggert om elk gevecht aan te gaan. Althans, tot je dat wapen hebt geleerd. Het jammere aan elk gevecht aan te moeten gaan, is dat er ontzettend veel vervelende vijanden in de game zitten met ontzettend vervelende aanvallen. Op een gegeven moment bombardeert de game je met vijanden en minibosses en dit is geen game waarin multicombat echt heel goed werkt.  Dit wil je eigenlijk vermijden.

Frustratie en vermoeiing

Als vervelende vijanden, minibazen die respawnen en je wapens die met iedere slag minder sterk worden en uiteindelijk breken niet stressvol genoeg is, probeer dan maar eens met dit systeem je weg door de Crimson Keep te vinden. Dit is het derde of vierde gebied in de game waarin je een extra metgezel hebt die op je rug meelift. Deze valt met iedere slag die je incasseert van je rug af en gaat dan een potje zitten janken. Als je niet op tijd alle vijanden om je heen weet te vermoorden, wordt dit personage ontvoerd en moet je deze terug gaan vinden. Je hebt dit personage namelijk nodig om verder te komen in het verhaal. Het is dan ook totaal niet bevorderend dat dit personage, als hij je weg wilt laten zien, heel makkelijk vast kan komen te zitten in de omgeving en er geen enkele manier is om de game te reloaden waardoor ik 2 uur lang verschillende trucjes heb moeten uithalen om dit personage uiteindelijk te bevrijden. Om vervolgens een stuk verder weer helemaal vast te komen te zitten, omdat deze game echt een onwerkelijk en onplezierig aantal vijanden naar je toe slingert om, maar mee te dealen, terwijl je tot op dit punt, maar maximaal 3 keer je levenspunten kunt herstellen.

Ik heb me nauwelijks tot niet echt goed kunnen amuseren met de game en heb meerdere malen het idee gehad dat ik iets heel belangrijks over het hoofd heb gezien waardoor de game zo onuitstaanbaar is geworden.

Verdict

Een glimp van het beste van de PS2 Era aan Fantasy Action Games en een hele kleine glimp van Castlevania Lords of Shadow is niet genoeg om Blades of Fire langer dan voor enkele blikken interessant te houden. De gameplay valt al snel met een combat systeem dat in theorie goed en knap in elkaar zit, maar in praktijk enorm veel frustratie opwekt. Een te zwaar straffend systeem om niet efficiënt mee te zijn, matige exploration en een erg onduidelijk doel en richting zorgen voor een ervaring die ik niet durf aan te raden. Ik weet zeker dat enorm veel problemen en hekelpunten kunnen worden aangepakt met patches en updates, maar op dit moment is Blades of Fire gewoon niet goed genoeg voor een game van Mercurysteam.