Review – Ninja Gaiden: Ragebound

Ninja Gaiden fans hebben dit jaar enorm veel geluk. Van een Ninja Gaiden 2 Remake, tot aan Ninja Gaiden 4. Daar blijft het echter niet bij, want The Game Kitchen en DotEmu brengen samen Ninja Gaiden: Ragebound uit. Een hommage aan de gloriedagen uit het tijdperk waarin de Super Nintendo de woonkamers nog veroverde.

De meesten zullen Ninja Gaiden kennen van De trilogie die oorspronkelijk verscheen op de Xbox en later ook op de PlayStation verscheen. Nog vóór deze 3D Ninja Gaiden games, is er een reeks aan Ninja Gaiden games verschenen op de Nintendo Entertainment System en later als trilogie voor de Super Nintendo Entertainment System. Misschien wist je dit al, maar misschien ook niet. In Europa hadden deze games namelijk een andere naam. Hier hete de serie destijds nog Shadow Warriors. Indien je deze nog niet eerder hebt gespeeld, mis je in principe niet heel veel. De 2D en 3D games volgen namelijk hun eigen tijdlijn. De 3D Ninja Gaiden games spelen zich af vóór de gebeurtenissen uit de 2D-games en bevinden zich in hetzelfde universum als de Dead or Alive reeks van Koei Tecmo. Ninja Gaiden: Ragebound, bevindt zich ook in dezelfde tijdlijn als de 2D NES-titels. Namelijk, helemaal aan het begin.

Ragebound

Het verhaal van Ninja Gaiden: Ragebound speelt zich simultaan af met de allereerste Ninja Gaiden game. Aangezien Ryu Hayabusa een eigen missie heeft in Amerika, treden we in het gewaad van een heel nieuw ninja personage: Kenji Mozu. Het duurt niet lang voordat Hayabusa Village belaagd wordt door demonische wezens, wat er op wijst dat er sinistere activiteiten plaatsvinden net buiten het dorp. Het duurt ook niet lang voordat de befaamde vijandige factie zich mengt in de strijd. De Black Spider Clan fungeert in deze game namelijk niet als je vijand, maar als je directe bondgenoot via een reliek die Kenji en Kumori, van de Black Spider Clan fuseert om samen als een het op te nemen tegen de demonen.

Het verhaal speelt zich af over verschillende missies die typisch lijken op de stages en levels uit vroegere NES en SNES game. Zo begin je in een woud-achtige gebied en is alles tamelijk rustig, maar bouwt de spanning zich snel op en duurt het niet lang voordat je met een jet-ski salto’s aan het maken bent, over een hogesnelheidstrein rent en een geheim laboratiorum betreed waar genetisch gemodificeerde supersoldaten worden gemaakt. Alles oogt en voelt als een ouderwetse actiegame zoals je deze van vroeger kent. Uiteraard dit keer wel met moderne snufjes. Zo is er een uitgebreid menu om de uitdaging fijn te stellen voor jouw niveau en zijn de checkpoints heel erg vergevend. Waar het dus speelt en oogt als een game uit het 16 bit tijdperk, is het veel toegankelijker zoals je moderne actiegame. Het is nog steeds best een moeilijk spel, maar de uitdaging mag je dus aanpassen.

Van de makers van Blasphemous

Ik moet eerlijk bekennen dat de ouderwetse gameplay structuur van de NES en de SNES mij niet meer zo aanspreekt als vroeger. Wat me juist wel zo erg naar deze game heeft toe weten trekken is enerzijds de naam Ninja Gaiden, maar vooral dat het een game is van The Game Kitchen. De makers van Blasphemous en Blasphemous 2. Indien je mijn review nog niet hebt gelezen over het tweede deel: Ik vond dit een van de beste Metroidvania games ooit gemaakt. Enerzijds door hoe knap de game in elkaar zit en te allen tijde een taaie, maar vooral eerlijke uitdaging biedt, aan de andere kant omdat de stijl van de game enorm mooi is. Het is pixelart op een ongekend hoog niveau en dat zien we in Ninja Gaiden: Ragebound ook terug. Het is één van de weinige pixelart titels waarin de hele game bestaat uit pixelart. Van cutscenes tot in-game menu’s en alles daar omheen. Dat is ontzettend knap gemaakt en het ziet er werkelijk onwijs fraai uit.

Op het gebied van gameplay is dit net zo knap. We spelen dus als Kenji, maar ook als Kumori. Beide personages zijn heel anders. Kenji valt aan met een katana, maar Kumori enkel met werpsterren en werpmessen. In principe speel je in ieder level als Kenji, maar zijn er bepaalde segmenten waarin je in een soort van spirituele dimensie Kumori moet spelen om ergens anders een doorgang voor Kenji open te maken. Terwijl je vervolgens weer als Kenji speelt in een level, kun je de krachten van Kumori beperkt gebruiken. Zo kun je werpsterren gooien en speciale aanvallen gebruiken, waarvan je er meer kunt vrijsepelen via verschillende manieren.

De levels hebben allemaal een duidelijk begin en eindpunt en er zijn maar heel weinig zijpaden om te nemen. Het is dus echt een actiegame en geen Metroidvania, of iets wat daar in de buurt komt. Ieder level heeft enkele verzamelvoorwerpen en uitdagingen die je kunt voltooien, maar meer dan dat is er niet. Het is echt een ouderwets avontuur, die ook niet zo heel veel tijd van je opslokt. De gehele game bestaat uit 18 hoofdmissies en enkele geheime missies. Je kunt twee eindes bekijken en er zitten hier en daar nog extra geheimen in die ik niet wil verklappen. Afhankelijk van hoe snel je er doorheen speelt en of je voor alle uitdagingen en verzamelitems gaat, ben je een uurtje of 7 tot 15 makkelijk zoet. Misschien zelfs nog iets langer, als je alle uitdagingen wilt halen en speelt op een moeilijker niveau, of Hard Mode uitspeelt nadat het verhaal voor het eerst afmaakt.

Verdict

The Game Kitchen laat met Ninja Gaiden: Ragebound zien dat ze snappen wat de charme is achter de ouderwetse artstyle en filosofie van 2D Actiegames. Blasphemous was geen toevallig succes. Deze studio bewijst opnieuw dat ze ontzettend sterk zijn in een bepaalde niche. 2D pixelart games met een heel sterk idee en een gezonde dosis aan uitdaging met hele strakke en vloeiende gameplay. Als dat je goed in de oren klinkt, kun je haast niet misgaan met Ninja Gaiden: Ragebound.