door Als Dreamcast-fan en de connectie die de Dreamcast en originele Xbox hebben, had ik de Xbox natuurlijk direct in huis. Wat is één van de game series die de Xbox voor mij definieert? Burnout!
In 2001 kwam een relatief onbekende Britse developer met een race game. Criterion Games had hierin al een beetje ervaring met de leuke, maar ietwat saaie, motor race game Redline Racer. In 2001 lieten ze de PC en Dreamcast achter zich, en brachten Burnout uit. De game draaide om risico en crashes. Het was natuurlijk niet de bedoeling om te crashen, maar het was wel spectaculair. Toen een jaar later Burnout 2: Point of Impact werd uitgebracht merkte ik de serie pas op. De focus lag nog meer op gevaarlijk rijden en hiermee boost verzamelen. Ook zagen we de crash-mode. Oftewel zoveel mogen vernieling veroorzaken met één enkele crash. EA zag de potentie en wilde hun volgende game graag uitbrengen. Criterion had één voorwaarde, EA mocht zich niet bemoeien met het maken van de game. Dit resulteerde in het succes van Burnout 3: Takedown.
Burnout 3 was direct een succes. Naast gevaarlijk racen en crashen, was het nu de bedoeling om je tegenstanders te laten crashen. Dit kon met split-screen samen op de bank, en in mijn ervaring een van de beste ‘couch multiplayer’ ervaringen die we ooit gezien hebben. Ik denk dat ik ook niet alleen ben wanneer ik de eerste paar tellen van het nummer Lazy Generation van The F’ups hoor, mij direct helemaal terug waan in de knallende ervaring van Burnout 3. Het hoeft ook niet gezegd te worden dat je dit nummer niet in de auto moet luisteren.
Succes
Twee jaar later werd Burnout 3 opgevolgd door Burnout Revenge en zijn kleine broertje Burnout Legends. Burnout Revenge had geen spectaculaire vernieuwingen ten opzichte van het derde deel. Wel kwam de game naar de Xbox 360, verder hetzelfde als de Xbox versie, maar met strakkere lijntjes. Deze zat de laatste tijd standaard in mijn 360, want dat was de enige reden waarom ik hem af en toe nog aanzette. Nu is hij zelfs op Xbox One te spelen. Yay! Burnout Legends kan gezien worden als de draagbare versie van Revenge. Niet hetzelfde, maar een verbazend goede draagbare versie van Burnout. Op de PSP althans… De Nintendo DS versie is, hoe zeg ik dit netjes, een berg stront. Het volgende deel, Dominator, werd alleen uitgebracht op Sony’s consoles *ahum*sellout*ahum*, de PSP en PlayStation 2. Wederom kwam de PSP versie akelig dicht bij de console versie.
Nog geen jaar na Domination kwam in 2008 Burnout Paradise uit. Ik herken dat het een goede game is, maar het is voor mij geen Burnout. De grootste boosdoener hierin is de open wereld en alles wat daarbij kijken komt. En dan vooral het vrij rijden in een race. Ik wil in een Burnout game geen rekening hoeven houden waar ik naartoe moet, ik wil gewoon rammen. Toch is het de best scorende game uit de serie. Hierna werd de Criterion uit elkaar getrokken. Normaal verdedig ik EA met het argument dat het een bedrijf is. Maar Criterion en WestWood uit elkaar trekken zijn hun slechtste beslissingen ooit geweest. In 2011 kwam nog Burnout Crash uit. Wat effectief de Crash mode is, maar van bovenaf gezien. Leuk, maar het deed verder geen hoofden draaien.
Toekomst
Sinds 2008 hebben we geen echte Burnout game meer gezien, en sinds 2007 geen klassieke Burnout. Vorig jaar zagen we wel nog Burnout Paradise Remastered, maar hier was niet veel remastered aan. Maar 12 jaar na Burnout Dominator heb ik nog steeds jeuk. Toch is er licht aan de horizon. Een paar ex-Criterion medewerkers hebben zich samengepakt om Three Fields Entertainment op te richten. De eerste game die ze maakte was Dangerous Golf, een ‘mini-golf’ versie met gelijkenissen met de Crash mode uit Burnout. Ik heb me hier wel eventjes mee geamuseerd, maar na een paar uur was het wel gedaan. Het was dan voornamelijk een ‘proof of concept’. Waarvoor? Een nieuwe ‘Burnout’ game die draait om de Crash mode.
In 2017 en 2018 zagen we Danger Zone en Danger Zone 2. Twee games die echte aanraders zijn voor Burnout fans. Het tweede deel heeft wel al stukjes ‘racen’ in de vorm van een rit tot de crash. Erg leuke games, en hoewel er geen echte multiplayer is, blijft het leuk om elkaars scores om de beurt te verbeteren. Deze drie games zijn erg leuk, maar dienen vooral als aanloop naar iets nieuws: Dangerous Driving. De moderne Burnout ervaring waar elke Burnout 3 fan al 12 jaar op wacht. Dat is de belofte althans. Maar als ik naar Danger Zone kijk, heb ik daar alle vertrouwen in! Over twee weken maanden weten we het in ieder geval zeker.
We are the lazy generation, so good at wasting our time!
– Lars JJ
