Column: Nintendo Wii U, tussen wal en schip?

Nintendo lijkt altijd gouden ideeën te hebben voor hun consoles. Wat zeg ik? Bijna altijd, laten we niet de Virtual Boy vergeten. Maar elke console van Nintendo heeft in ieder geval wel een zogenaamde USP, of unique selling point. In de meeste gevallen heeft dit te maken met de controller. Waarom heeft de Wii U dan zo gefaald?

Snellere hardware, betere graphics en nieuwe opslag-media lijken over het algemeen de schepen te zijn die over de games-rivier varen. Bij Nintendo heeft die boot het af en toe wat moeilijker gehad. Maar dat heeft nooit aan het roer van dat schip gelegen. Hun controllers zijn vaak de drijvende kracht gebleken om een console vanaf dag één een succes te maken. De NES had de D-pad, SNES de schouder knoppen, de Nintendo 64 de analoge stick. En laten we eerlijk zijn, met de GameCube controller spelen we nog steeds Smash Bros.. Maar toen, in de grauwe december van 2006, kwam Nintendo met hun ‘Revolution’ in de games-industrie. Motion controls!
De Nintendo Wii was een gigantisch succes, en is tot de dag van vandaag de op 2 na best verkochte thuis console. Er waren natuurlijk al meerdere pogingen van verschillende bedrijven om van deze taart te snoepen. Maar nu hadden we pas de Wii-mote, een motion controller die zowel beweging als positie (relatief) goed kan bepalen. Door dit te combineren met een optionele analoge stick, de Nunchuck, voer Nintendo weer de haven van markt-leidende consoles binnen. Zes jaar en een hoop shovelware later, was de tijd voor een nieuwe generatie consoles aangebroken.

Nintendo Wii U

Het idee leek goed. Na de Game Boy lijn had Nintendo wederom goud getroffen op de handheld markt met de DS. De Wii was een succes maar verloor ondertussen tempo. Later kwam voor de DS een krachtigere opvolger met een nieuwe feature, de 3DS. Voor de Wii kwam ook een krachtigere opvolger met een nieuwe feature, de Wii U. Ik hoor vaak mensen zeggen dat de Wii U voor een groot deel gefaald heeft door klantverwarring in verband met de naam. “Het klinkt nu als een update van de Wii”. Maar laten we eerlijk zijn, bij de DS lijn werkte het wel. Bovendien zijn in de praktijk beide een update van hun voorganger.
Het zou dus geen Nintendo console zijn zonder vernieuwing. Ik stel me dan voor dat ze in het kantoor in Japan een vergadering hebben over wat de opvolger van de Wii dan moet zijn. Vervolgens springt er iemand op en valt zijn stoel achter hem om. “NINTENDO DS!” schreeuwt hij. Ik overdrijf natuurlijk, maar volgens mij niet veel. Er werd een touch-screen toegevoegd in een traditionele controller die je vast hebt. Een touchscreen onder en een normaal scherm boven, hetzelfde principe dus. Buiten dat de woonkamer geen Nintendo DS is, waar je beide schermen in één oogopslag ziet, heb ik het altijd een goed idee gevonden. De ontwikkelaars kregen het echter niet onder de knie. Er zijn al niet veel games die goed gebruik maken van de Gamepad, en de games die het wel doen zijn veelal van Nintendo.

De Gamepad

Hoe graag ik het ook anders had gezien, slechts drie games gaven me het gevoel dat de Gamepad (bijna) onmisbaar was. Wind Waker HD, Twilight Princess HD en Super Mario Maker. That’s it. Bij Super Mario Maker hoef ik het niet uit te leggen, en bij beide Zelda games was de Gamepad heerlijk voor je inventory en map. Wellicht zijn er nog andere games, maar ik ben ze niet tegen gekomen. Een aantal games gebruikte de gamepad leuk, zoals Wii Sports Resort, Mario Party en Zombie U, maar voelde het als niets meer dan een gimmick. Daarnaast waren er nog games waar het ronduit tegenwerkte, zoals Starfox Zero. Er werd me gezegd dat ik er simpelweg aan moest wennen. Ik kon de game echter geen uur spelen voordat ik bang was dat de Gamepad aan de andere kant van de woonkamer zou belanden.
Er was ook nog de functie om te gamen als je de TV niet tot je beschikking had. Maar dit werkte de core-feature van de Wii U tegen en je kan niet verder dan een paar meter van de console verwijderd zijn. Voor de rest was het inderdaad niets meer dan een veredelde Wii. Je zou verwachten dat ontwikkelaars met dezelfde leuke ideeën waren gekomen als op de Nintendo DS. Je kon immers DS games, via de Virtual Console, op de Wii U spelen zoals op de DS. Zo heb ik het altijd jammer gevonden dat er geen Advance Wars specifiek voor de Wii U is gemaakt.

Conclusie

We zitten nog geen anderhalf jaar in de levensduur van de Nintendo Switch. Toch heeft de Switch al anderhalf maal de aantallen van de Wii U verkocht. De Switch lijkt ook enigszins voort te borduren op de Wii U. Wat maakt de Switch dan beter? Persoonlijk mis ik enkele features die de Wii U bood, zoals de Virtual Console. Er worden echter wel eindelijk stappen gemaakt naar fatsoenlijke online play. En wellicht is ook de draagbaarheid een grote factor in populariteit.
Dus wat is mijn conclusie? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Er zijn namelijk een hoop games van de Wii U naar de Switch gegaan. Goede games die een groter publiek verdienen. Breath of the Wild zou eigenlijk Gamepad support hebben zoals de HD Zelda games. Die is helaas geschrapt om een meer “uniforme game ervaring” te bieden. Naar mijn idee klinkt dat meer als “we willen niet dat de Wii U een voordeel heeft ten opzichte van de versie op de Switch”. Uiteindelijk vond ik de Wii U een prachtig apparaat. Veel gamers leken daar anders over te denken en ontwikkelaars wisten niet wat ze ermee aan moesten.
Wii U, om welke reden dan ook, ben je toch verdronken op de wilde wateren van de games-industrie. Maar ik zal je in ieder geval nooit vergeten.
– Lars JJ