Review: RAD – It's, like, totally rad, man…

De 80s zijn helemaal hot. En terecht. Het tijdperk van neon kleuren en wild haar blijft altijd totally excellent. RAD barst van de 80s en verwijzingen zijn overal. Maar is RAD wel echt zo rad als de titel doet geloven?

Ontwikkelaar Double Fine is opgezet door Tim Schafer, de man achter Full Throttle, Grim Fandango en mede achter Monkey Island. Hun games zijn vaak niet voor iedereen maar hebben wel drie dingen gemeen: unieke gameplay, een eigen stijl en eigenzinnige humor, en ook RAD vinkt al de vakjes af.
RAD is een Roguelike die zich afspeelt in een post-post-apocalyptische wereld. Deze wereld heeft dus niet één keer pech gehad, maar zelfs twee keer. De kids die overblijven moeten dit gevaarlijke landschap betreden om de lichten aan te houden als het ware. Je kunt kiezen uit een aantal van deze stereotype kids als je een run start. Hiervan kun je er meerdere vrij spelen maar voor zover ik ervaren heb is er tussen deze kids buiten uiterlijk geen verschil.

Je wordt in een wereld gedropt die willekeurig gegenereerd is. Alles is gemuteerd vanwege alle RADioactieve straling. Er wordt je niet niet verteld wat je moet doen en er is geen vervelende uitgebreide tutorial. Je vecht met wat vijanden en ziet een XP-achtige balk langzaam vullen. Tevens vind je overal cassettebandjes en soms een vijf-en-een-kwart floppy. Er zijn diverse soorten monsters, maar nog niet veel. Je vindt hier en daar een een soort standbeeld, sommige schieten een laserstraal naar een specifieke richting. Uiteraard volg je deze en vindt je een grote deur die je open moet maken, maar moet je nog een laser aanzetten. Heb je dit gedaan, dan kun je de dungeon in. Op zich geen bijzonderheden.

Mutations

Mutations zijn de echte gameplay gimmick in RAD. Je verdient RADs met zaken als het doden van vijanden. Zie het als een soort XP. Als je je balk vol hebt, dan krijg je een willekeurige mutatie. Elke zogenaamde Exo-mutation ziet eruit alsof deze niet prettig aanvoelt voor de speler maar geeft je daarna wel een flink voordeel. Je krijgt bijvoorbeeld een grote paarse arm die je als boemerang kunt gebruiken, een vlammend hoofd dat je als bom naar je vijand kunt gooien of kun je een spoor blubber achter je neer gooien de schade doet aan monsters. Alle afstands “wapens” kun je afvuren zoals je dat bij een twin-stick shooter zou doen, wat de gameplay zeer ten goede komt.

Daarnaast kun je nog een berg aan Endo-mutations vinden of kopen. Dit zijn de passieve modificatie die er bijvoorbeeld voor zorgen dat je een elemental weerstand krijgt, meer damage doet of geheimen kunt zien. Voor beide soorten is er een waslijst aan mutaties die je kan vrijspelen waardoor de combinaties bijna onbeperkt zijn. Waar je van de Exo mutaties wel maar vier tegelijk kan gebruiken, is het aantal Endo mutaties onbeperkt.

Roguelike

RAD is een roguelike. Dat wil zeggen dat elke run in weze een nieuwe potje is. De levels zijn volledig willekeurig, dus je weet nooit wat je kunt verwachten. Althans, dat is de bedoeling. Als je dood gaat kun je opnieuw beginnen. Als je dood bent, ben je dood. Alles dat je verdient hebt is verloren. Je kan tussen elk level wel je cassettebandjes, oftewel je geld, storten voor volgende potjes. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zo’n fan ben van dit soort genres. Waar sommige het zien als het telkens verbeteren van je vorige run, voelt het voor mij meer alsof je gewoon weer opnieuw kunt beginnen.
Dat houdt niet in dat ik niet van dit soort games kan genieten. Vooral roguelikes waarbij je potjes over het algemeen niet langer dan tien a vijftien minuten duren vind ik wel leuk. Games waar de potjes al meer dan een uur duren leiden veelal aan hetzelfde euvel, het opstarten van een nieuwe run is heel langdradig. Je moet alweer je eerste items of upgrades vinden terwijl je al best bedreven bent in de game. Voor ongeduldige mensen als ik zorgt dit er snel voor dat ik mijn controller of muis al snel weer neer leg als ik dood ga. Waar roguelikes het vooral moeten hebben van het “ach, nog één potje” idee, werkt dit bij RAD juist tegen.

Er zijn wel opties om runs te starten met al enkele mutaties actief en meer hartjes. Dit noemt Double Fine heel onhandig “hulpmiddelen”, wat ik vertaal als “easy mode”. RAD is best een moeiijke game en deze hulpmiddelen zorgen er vooral voor dat de start van een run iets makkelijker en vlotter verloopt. Of dit een nuttige en gewenste toevoeging is, ligt puur aan de speler.

Gameplay en presentatie

Stijl gaat hier duidelijk boven graphics. Wat op zich niet slecht is, maar de game had ogenschijnlijk op een Xbox 360 of PlayStation 3 kunnen draaien. Desondanks heeft RAD stevige systeemeisen en draait niet zo lekker op een standaard Xbox One, PlayStation 4 of Switch zoals het zou moeten. Zelfs je PC heeft minimaal een GTX 970 nodig, en Double Fine raadt GTX 980/1060 aan. Voor de duidelijkheid: Deze eisen zijn hoger dan die van Battlefield V.
Dit zal een gevolg van alle (neon) effecten waarover de game beschikt, maar dan nog vind ik het vreemd. Grafisch is het niet zo aantrekkelijk als het had kunnen zijn.
Ook de gameplay is weer een gevalletje net-niet. Het vechten met monsters is niet zo bevredigend zoals ik graag zou zien. Het is op zich fijn dat de RAD gebruik maakt van de twin stick besturing, maar gevechten zijn saai en het aanvallen van een vijand is niet zo bevredigend als het zou moeten zijn. Ondanks het snel doorhebben van de patronen van de monsters voelt de game later in een run erg oneerlijk. Het lijkt niet op een stijgende moeilijkheidsgraad en eerder op dat de game zegt “nu is het wel genoeg”.

Verdict

Ondanks de leuke gimmick van alle mutaties weet de game mij nergens echt te boeien, echt te pakken. Bij elke run denk ik halverwege “dit is best oké”, om vervolgens na een uur of anderhalf weer dood te gaan op een heel oneerlijke voelende manier. Als ik dan weer opnieuw begin kan ik weer een half uur tot uur grinden voordat het weer leuk wordt. Zo ben ik dus voor elk half uur fun een uur bezig met het niet naar mijn zin hebben. De humoristische 80s stijl is even leuk, maar voegt ook al snel niets meer toe en stoorde me hier en daar zelfs.
Uiteindelijk leidt RAD aan het net-niet syndroom. Er is niets aan de game dat ik kan zeggen dat het echt slecht is, maar er is ook niets dat me echt pakt. Het lijkt of Double Fine is gestart met een gimmick en heeft er maar een game omheen geplakt. Ben je echt een fan van roguelikes, 80s stijl en flauwe humor, dan zul je best wat uurtjes plezier hebben van de game en is twee tientjes geen slechte toegangsprijs. Voor alle andere gamers denk ik niet dat de game een indruk zal achterlaten.

RAD is beschikbaar voor PC, Xbox One, PlayStation 4 en Switch.
Pluspunten